Vrede sluiten met ongemak

De harmonie bewaken. Dat deed ik altijd.
Zorgen voor sfeer. Soepelheid. Goed contact.
Geen rimpels in het water. Geen zuchten aan tafel of blik van teleurstelling.
Als iedereen het naar z’n zin heeft, dan ben ik veilig. Dan ben ik goed bezig.

Dat kan ik goed. Ik heb het immers jarenlang getraind.
Ik heb een groot hart, een scherp aanvoelend vermogen,
een zachte stem die rust brengt.

Maar het heeft ook een prijs.

Want elke keer dat ik een stilte opvul,
elke keer dat ik niet zeg waar het op staat om de sfeer goed te houden,
elke keer dat ik iets dat niet recht is krom laat,
kom ik verder bij mezelf vandaan te staan.

Ik weet nu:
Het echte werk is niet beter communiceren, beter verschillen wegpoetsen.
Het echte werk is leren verdragen.
Het ongemak. De spanning. De mogelijkheid dat iemand me even niet leuk vindt.
Dat mijn grens frictie oproept.
Dat mijn waarheid iets schuurt.

Mijn zenuwstelsel moet nog wennen en komt in verzet.
Het schreeuwt “Fix het! Maak het weer fijn!”
Ik oefen nu met een ander antwoord:

“Dit mag ongemakkelijk zijn. Ik mag het laten bestaan.”

Want vrede, echte vrede,
komt niet voort uit het vermijden van wrijving,
maar uit het kunnen blijven staan temidden van wrijving.
Het verdragen. Met rechte rug en milde blik.

En dat is geen kilte.
Dat is volwassen liefde.
Voor de ander. En voor mij.

Ook leren verdragen? Neem contact met me op voor een gratis groeigesprek. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.