De moed om mezelf te zijn

Er zijn dagen waarop ik precies weet wie ik ben. Dan loop ik buiten, voel de regen op mijn wangen en de wind door mijn haar. Ik heb gezorgd voor mijn lijf, gedaan wat er moest gebeuren. Dan klopt het en geeft het gewone leven genoeg betekenis.

En soms is het alsof ik mijn eigen licht niet meer bereik. Ik doe de dingen, maar lusteloos. De energie waarmee ik normaal gesproken zing, schrijf en werk, is kwijt. Dan wacht er iets in mij tot ik weer aanwezig kan zijn. Of durf te zijn. Ik heb een hekel aan dat lamlendige gevoel.

Wat is dat voor gevoel? Het is een somberheid die al bij me is zolang ik me kan herinneren. Het heeft iets te maken met mezelf verlaten. Met momenten laten gaan die belangrijk voor me zijn. Van teleurstellingen incasseren en vergoelijken dat ze gebeuren. Momenten dat ik me klein maak of woorden inslik om de vrede te bewaren. Mijn eigen grenzen overschrijd om me geliefd en niet afgewezen te voelen. Het gaat onder mijn huid zitten en voor ik het weet ben ik weer bezig te overleven in plaats van te leven en komt die somberheid weer opzetten.

Het gebeurt en ik wil dat niet. Maar voor mezelf staan brengt risico’s met zich mee. Risico om als onaangenaam ervaren te worden. Risico om buiten de ‘tribe’ te vallen, om af te wijken. Voor mezelf staan vraagt moed. Het gaat tegen mijn gevoel van veiligheid in om steeds trouw te zijn aan wat ik voel, wie ik ben, waarnaar ik verlang. Om mijn waarheid te spreken, ook als die spanning oproept. Het vraagt om eerlijkheid, maar ook om mildheid naar mezelf, omdat het vaak nog niet lukt.

Ik voel steeds sterker dat mijn leven pas klopt als het echt van mij is. Dat ik niet kan blijven leven in dienst van andermans verwachtingen. Dan moedig ik mezelf aan: Durf maar. Zeg maar wat waar is. Laat maar zien wie je bent.Want ik weet ook uit ervaring dat als ik mezelf laat zien, er soms juist meer verbinding ontstaat. Natuurlijk niet met iedereen en ook zeker niet altijd. Niet iedereen me hoeft te begrijpen en afwijzing is geen ramp, want het helpt me ruimte te maken wat wél bij me past.

Volgende week word ik vijftig. Een mooi moment om te besluiten dat ik niet meer wil leven vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. Oervertrouwen. Het besef dat ik hier ben om iets echts te brengen, niet iets perfects. Dat ik mag creëren, zingen, schrijven en verbinden op mijn manier.

Dat betekent ook dat ik wil blijven oefenen in eerlijkheid. Soms struikel ik, soms zwijg ik, soms komt mijn reactie er bot, ongenuanceerd en fel uit. Soms lukt het om mezelf niet te veroordelen, maar gewoon te ademen en opnieuw te proberen. Dat is geloof ik wat moed in feite is: niet dat je niet bang bent, maar je angst voelt en toch beweegt. Dat je jezelf toestaat om echt mens te zijn, met alles erop en eraan. En je om met Berthold Gunster te spreken op jouw eigen manier door het leven te harken.

Ik ben benieuwd: herken jij de spanning tussen erbij horen en trouw blijven aan jezelf? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.