De stilte tussen de dingen

Als we er niet bewust ruimte voor maken, is stilte zeldzaam. Niet alleen letterlijke stilte, maar ook de mentale ruimte tussen gebeurtenissen. We vullen elk moment, elke leegte, elk gaatje in de dag. Dus ik vraag me af: wat gaat er verloren als de stilte verdwijnt? Wat kunnen terugvinden als we haar (weer) toelaten?

Wachten op de trein, in de wachtkamer bij de tandarts, in de rij voor de kassa of tijdens een etentje als je tafelgenoot even gaat plassen; allemaal momenten dat je gedachteloos je telefoon pakt om gericht of doelloos de tijd te doden. Zonder telefoon of iets van afleiding ervaren we een leegte, een ongemakkelijkheid.

Behalve het wegvallen van de activiteit, de vulling, weten we ons soms letterlijk geen houding meer te geven, bewust als we ons ineens zijn van de leegte, ons lichaam en het vacuüm dat ontstaat. We willen ruis, afleiding, woorden. Zelfs een wandeling vullen we efficiënt met een podcast, telefoongesprek, muziek of onze gedachten.

Toch als je erbij stilstaat, is stilte helemaal niet zo’n vervelend iets. Het betekent niet automatisch leegte, dat is alleen maar onze invulling ervan. Stilte geeft ruimte. Om even in je innerlijk na te gaan wat er echt speelt. Ruimte om te voelen (en ja, dat is soms ongemakkelijk, want je voelt ook wel eens iets onbehaaglijks), maar ook ruimte om te ademen en dat te onderzoeken waar we anders aan voorbij gaan.

Wat gebeurt er als we de leegte niet opvullen, maar ontmoeten? Als we haar zien als een tussenruimte, niet tussen twee dingen, maar als iets op zichzelf? Ruimte om te zijn, in de stilte tussen de dingen?

Wat ervaar jij in de stilte tussen de dingen? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.