Zo bedoelde ik het niet
Mensen zeggen zelden precies wat ze bedoelen. En als ze dat al proberen, komt het zelden precies zo aan.
Een moeder die aandringt dat haar kind z’n bord leegeet, bedoelt eigenlijk: “Ik wil niet dat je tekort komt. Je moet leven, groeien, sterk zijn.” Maar het kind hoort misschien: “Je doet het fout. Je bent lastig.”
Een vader die zich kwaad maakt over de opleiding die zijn dochter kiest, probeert te zeggen: “Ik ben bang dat je struikelt. Ik wil je behoeden.” Maar wat zij hoort is: “Je stelt me teleur. Jij weet niet wat goed is voor jou.”
In relaties en gezinnen, in vriendschap en op de werkvloer — overal botsen onze bedoelingen tegen de muren van andermans verwachtingen, ervaringen, en onzekerheden.
Zoals bij de partners die hebben afgesproken dat ze ’s nachts de voordeur op slot doen. Op een avond vergeet zij het.
Hij zegt de volgende morgen: “Je hebt de deur weer niet op slot gedaan. Dat hadden we afgesproken.”
Hij bedoelt: “Ik wil me veilig voelen. Ik wil erop kunnen vertrouwen dat jij aan ons denkt, ook in kleine dingen.”
Zij hoort: “Je faalt. Je bent slordig. Je kunt niks goed doen.”
Zij voelt: “Mijn goede intenties tellen niet. Ik word afgerekend op fouten.”
Maar zo bedoelde hij het niet.
Of ouders die hun puber volop vrijheid geven, trots op het vertrouwen dat ze tonen — en zich verbazen als hun kind zich terugtrekt, afwijzend reageert, of verdrietig lijkt. “We geven je toch alle ruimte?”
De jongere ervaart: “Niemand kijkt naar me. Niemand mist me. Misschien doe ik er niet toe.”
Maar zo bedoelden ze het niet.
En jij zelf?
Wanneer zei jij voor het laatst iets scherps, iets dat uit je mond rolde voor je hart het kon verzachten?
Probeerde jij te zorgen, terwijl het overkwam als bemoeien?
Klonk je afstandelijk, terwijl je eigenlijk gekwetst was?
Sprak je uit angst, terwijl je eigenlijk alleen maar van iemand hield?
Liefde is bijna altijd aanwezig, onder een laagje irritatie, kritiek of afstand.
Er is vaak liefde, zelfs in verwijten. Vaak zorg, zelfs in controle. Er is vaak angst, zelfs in stilte. We bedoelen het goed. Of in elk geval: beter dan het soms overkomt. Maar de liefde moet zich een weg banen door oude pijnen, gemiste signalen, verschillende talen van hechting, van opvoeding, van hoop.
Wat jij zegt met je daden, hoort de ander met diens wonden. En zo blijven we zoeken.
Misschien is het daarom goed om af en toe te vragen: “Wat hoorde jij eigenlijk?”
Dan te luisteren, te erkennen en te durven zeggen: “Zo bedoelde ik het niet.”
Wil je de boodschappen die je geeft of kreeg in een nieuw daglicht zetten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.