
Authentiek mezelf zijn. Moed dat?
Elke vezel in mij wil zich gekend, begrepen, geaccepteerd en gekoesterd weten. Tegelijkertijd zitten in mij allemaal geschrokken, afgewezen, bange ‘kinderen’ die voorkomen dat ik me open. Die er alles aan doen dat ik juist níet het achterste van mijn tong laat zien. Om te zorgen dat ik níet boven het maaiveld uitsteek. Níet afwijk van de norm. Zodat mijn innerlijke kinderen niet weer gekwetst worden of alleen achterblijven.
Maar ja, zo blijf ik klein, onzichtbaar, stil.
Er is een verlangen
In mij zit het verlangen om in alle volheid te Zijn. Mijn talenten te ontplooien. In het licht te stappen. In verbinding te zijn, diepe emotionele connecties te ervaren. Mij gekend te weten. Maar hoe kan ik verwachten dat anderen mij zien, als ik mijzelf niet eens zie? Hoe kan ik verbinding maken als ik me niet durf open te stellen?
Durf ik?
Kan ik wel de moed opbrengen om echte intimiteit toe te laten? Mij kwetsbaar en eerlijk te tonen, me letterlijk te laten zien met al mijn imperfecties? Met het risico dat anderen zich voor mij schamen? Dat mensen zich van mij afkeren? Dat betekent risico nemen. Gevoelens delen die ik liever voor mezelf zou willen houden. Durf ik dat?
Moed dat?
Heb ik de moed om pijn en afwijzing te riskeren? Mijn onzekerheden en angsten te laten zijn? Zal ik kunnen omgaan met het oordeel van anderen? Soms als ik mijn muren even durf te laten zakken, ontdek ik dat anderen juist bemoedigend kunnen zijn. En meer begrijpen dan ik dacht. Zou dit de weg zijn?
Kan ik?
Van nature (of is het van nurture?) heb ik de neiging om altijd van de ander uit te gaan. Bij echt contact kan dat niet. Om in contact met anderen oprecht en eerlijk te zijn, is het nodig om heel dichtbij mezelf blijven. Om elk moment te observeren wat zich in mij afspeelt. Welke lichamelijke sensaties ik ervaar. Welke ingevingen ik krijg (voordat mijn overtuigingen en bezwaren me weer overnemen). Blijkbaar is het leerpunt dat ik van mijzelf mag uitgaan. Dat is nieuw. En spannend. Moed dat?
Herken je dit? Hoe pak jij het aan, hoe ben jij authentiek jezelf? Heb je tips en ervaringen die je wilt delen? Mail me of stuur me een DM op LinkedIn. Ik ben benieuwd!
1 Comment
Wat schitterend verwoord lieve Wieteke. Zo herkenbaar. Ik voel de pijn en het verdriet en tegelijk de moed en aanmoediging van wat je beschrijft.
Pijn en verdriet van het altijd met die ander bezig zijn, angst om mijn diepste gevoelens te delen, angst dat de ander zich voor mij schaamt (wat helaas zo nu en dan echt het geval is…al besef ik dat dat ook iets zegt over de ander).
En moed en aanmoediging om mezelf toch steeds meer te tonen en te uiten wat er in mij omgaat. Voor mezelf op te komen. Doodeng, maar het voelt als een noodzaak, van levensbelang om overeind te blijven en niet volledig onderuit te gaan.
Dank je wel voor deze mooie blog!!
Dikke knuffel,
Savannah