‘Er is iets met mijn kind’

Eenmaal thuis heb ik onze zoon uitgelegd dat de juf het niet slecht bedoelde en dat hij er zelf niets aan kan doen dat het ging zoals het ging. Dat hij altijd zijn best is blijven doen, hoe moeilijk het ook voor hem was. Dat ik niet zou rusten voordat we de perfecte plek voor hem hadden gevonden, waar hij zichzelf kon zijn en weer kon lachen.

Lange adem

Vanaf het moment dat wij aan de bel trokken dat onze zoon niet gelukkig meer was tot het moment dat we hem van school haalden, waren vier jaren verstreken. In die tijd heeft hij met een heel leger aan hulpverleners te maken gehad, de één succesvoller dan de ander. Psycholoog, psychiater, fysiotherapeut, ritmisch masseur, huisarts, schoolarts, speltherapeut, pedagogisch begeleider… overal heeft hij welwillend aan meegewerkt. Hij wist heel goed dat hij ongelukkig was. ‘Als het maar helpt, zo gaat het ook niet, terwijl ik zó mijn best doe.’

Ommekeer

Gelukkig hadden we de rugzak en hoefde onze zoon niet lang thuis te zitten. Na de herfstvakantie kon hij beginnen op het Speciaal Onderwijs. Al in de eerste week op zijn nieuwe school zagen we onze zoon weer terug, die we op vierjarige leeftijd waren verloren. Zijn autisme was natuurlijk niet over, dat gaat nooit over, maar hij leerde ermee omgaan. Sinds hij daar zat heeft hij de hele basisschool geen therapie meer gehad. Na schooltijd had hij energie over om zijn pianostudie te doen en hij kon in een groepje schaats- en skeelertraining volgen. Hij ging op eigen verzoek naar een reguliere naschoolse opvang.

Wat deze school hem bood is een veilige plek tussen kinderen die allemaal ‘iets hebben’. Er zijn strenge regels en duidelijke consequenties, er wordt gelachen en iedereen accepteert elkaars eigenaardigheden. Het is een plek waar rust heerst en discipline, maar met een milde ondertoon. Als je de leerkrachten vraagt waar het hem in zit, kunnen ze je dat niet eens precies duiden, zo verweven is hun handelen met de behoefte van deze kinderen.

Wat ze op school doen en wat de kunst is, is elk kind te zien in eerste instantie als kind met ontwikkelingskansen. Steeds aansluiten bij de mentale leeftijd en ontwikkeling van het kind Op Dit Moment op dat specifieke gebied. En het kind begrenzen. Veiligheid bieden om zich te ontplooien.

Ten slotte

De zoektocht als ouders naar onze zoon is universeel. Ouders die de kracht in zichzelf moeten zoeken en kunnen vinden, als zij aangemoedigd worden en gesteund. Dat hoop ik hiermee ook over te brengen. Onze zoektocht was met dit verhaal niet ten einde. De opvoeding ook niet. Vele uitdagingen volgden. Veel had ik aan het maandelijkse auticafé waar deskundigen over ASS en ADhD aan het woord kwamen. Ik las vele boeken, tijdschriften, bezocht gespreksgroepen en volgde cursussen. Alles om onze zoon beter te leren begeleiden.

Ben jij ook op zoek naar de juiste handvatten voor jouw kind, heb je behoefte aan een luisterend oor, een ervaringsdeskundige en coach die met je mee kan puzzelen? Aarzel niet om contact op te nemen.