Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Sommige mensen maken als vanzelf ruimte voor anderen.
Voelen snel aan wat er nodig is,
Waar spanning hangt
Wie iets mist.
Schuiven op, maken zachter, vullen aan.

Glimlachen als iets in hen eigenlijk wil zuchten.
Zeggen ‘tuurlijk’ terwijl hun lijf ‘nee’ had willen zeggen.
Blijven langer,
Luisteren dieper,
Geven meer.

En ergens onderweg, vaak ongemerkt, raken ze iets kwijt.

Niet in één keer.
Maar in kleine stukjes.
Een overgeslagen pauze
Een grens die verschoof.
Een wens die te stil bleef om gehoord te worden.

Tot ze op een dag merken:
Ik weet niet meer precies wat ik wil.
Wat ik voel.
Waar ik eindig en de ander begint.

Het heet zorgzaam, gevoelig, loyaal.
Maar wat als het eigenlijk een oude overlevingskunst is?
Wat als je geleerd hebt dat je liefde verdient door te geven?
Dat je pas goed genoeg bent als de ander het goed heeft?
Wat als je zo veel hebt gezorgd,
dat je vergeten bent dat je ook zelf een plek hebt aan tafel?

Er is een andere manier.

Een manier waarop je nog steeds kunt geven
maar niet ten koste van jezelf.

Waarin je oefent om te voelen: Wat heb ík nu nodig?
En dat serieus neemt, ook als het ongemakkelijk is.
Waarin je leert zeggen: Tot hier.
Niet uit hardheid, maar uit liefde.

Waarin je jouw eigen stem niet langer fluistert,
maar haar langzaam terug uitnodigt.

Adem.
Stilte.
Ruimte.

Jij mag er ook zijn.
Niet alleen als helper.
Maar als mens.
Met jouw ritme.
Jouw grenzen.
Jouw verlangen.

Zonder moeten.
Jouw keuze.

Ook uit het moeten en in het willen stappen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.