Bijna vijftig en ik heb er zin in!
Volgende maand mag ik vijftig kaarsjes uitblazen. Als ik eerlijk ben, vond ik dat aan het begin van dit jaar nog best een dingetje. Vijftig klonk als een grens. Alsof je vanaf dan zogenaamd niet meer echt meetelt. Alsof je kansen op iets nieuws, iets leukers, vanzelf zouden opdrogen. En ja, de jeugdigheid van je dertigste is er op je vijftigste echt wel af.
Maar in de loop van dit jaar is dat beeld gekanteld. Wat eerst voelde als een afscheid, blijkt nu eerder een thuiskomst. Ouder worden is voor mij niet langer iets om tegenop te zien, maar iets om me op te verheugen. Om dankbaar voor te zijn.
Het voelt verhelderend.
Er valt steeds meer van me af. Verwachtingen waarvan ik dacht dat ze van mij waren, blijken andermans stemmen. Rollen die ooit nodig waren, passen me niet meer. Idealen er vroeger waren, blijken niet de mijne te zijn. Wat overblijft is lichter, eerlijker, rustiger.
Ik merk dat ik minder bezig ben met hoe ik overkom, en meer met hoe iets voelt. Met wat klopt met wat echt van mij is.
En dat geeft vrijheid van mezelf mogen zijn, zonder masker, zonder mooier, aardiger of leuker te doen dan ik ben.
In dat licht zie ik ouder worden niet als aftakeling, maar als verfijning. Als het loslaten van wat me niet meer dient. Tot ik weer uitkom bij mijn eigen kern. En eerlijk gezegd: daar kan een mens niet vroeg genoeg mee beginnen.
Hoe ervaar jij het ouder worden? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.
No comment yet, add your voice below!