Ouderdom en de zin in/van het leven

Ouderdom. Ze komt op haar eigen tempo een mensenleven binnen. Soms ongemerkt, maar onverbiddelijk. Ik zie het bij mensen om me heen. Familieleden, ouderen, mensen die ooit mijn leermeesters waren. Nu zijn ze brozer. De vanzelfsprekendheid waarmee ze ooit opstonden, plannen maakten, de dag te lijf gingen, is vervangen door aarzelingen, kleine verliezen, herhalingen, stiltes.

Ik ben mantelzorger en coach. In mijn werk help ik mensen betekenis te vinden, maar in mijn privéleven word ik steeds vaker geconfronteerd met het afbrokkelen van die betekenis. De één wil niet meer wil leven, een ander raakt de draad van de herinneringen kwijt, anderen proberen wankel maar waardig te blijven staan.

Het is confronterend, maar ook verhelderend. Ouderdom haalt de franje weg. Wat ooit netjes en sociaal wenselijk was, laat los. Fatsoen brokkelt af en wat overblijft is de pure mens: soms weerbarstig, soms ontroerend zacht. De ware aard komt tevoorschijn. En ik vind dat mooi, juist in zijn rauwheid.

Wat me steeds opnieuw raakt, is hoe verschillend mensen omgaan met hetzelfde lot. De één vindt nog elke dag reden tot dankbaarheid voor de kleine dingen in het leven. Ondanks pijn en verlies. De ander zakt weg in moedeloosheid, ook al is diens situatie ogenschijnlijk beter. Oud worden is geen voorspelbaar proces, meer een persoonlijk landschap.

Ik leer van die verschillen. Ze maken me oordeellozer. Waar ik vroeger dacht: “Dat had anders gekund”, voel ik nu vooral mildheid. Achter prikkelbaarheid zit vaak angst. Onzekerheid uit zich als wantrouwen. Achter boosheid zit vaak onmacht. Ouderdom legt niet alleen de waarheid van een lichaam bloot, maar ook de waarheid van een leven.

Mantelzorgen is intensief. Het vraagt tijd, energie en een hart dat open blijft. Een kwart van mijn week gaat erin op, naast praktijk, werk, gezin en huishouden. Daarom zorg ik bewust voor mezelf. Bewegen, de natuur in, regelmaat, reflectie en om hulp vragen zijn mijn ankers.

Wat ik leer, telkens weer, is dit: je kunt niet alles oplossen en dat hoeft ook niet. Zorgen betekent niet het lijden wegnemen, maar erbij blijven, met aandacht. Uiteindelijk draait het leven niet om wat we bezitten of presteren, maar om wat we aanraken in de ander. De warmte die we doorgeven. Dat maakt ons mensen.

Hoe kijk jij naar ouder worden? Wat heb jij geleerd van de ouderen in je leven of van het ouder worden van jezelf? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.