‘Er is iets met mijn kind’

Het Grote Zoeken

Mijn man en ik hebben instanties gebeld, informatie ingewonnen, gesprekken gevoerd. Moeten wij onze zoon laten testen en zo ja, wat schieten we ermee op? Is ons kind ermee geholpen als we weten wat er is? Wie heeft er eigenlijk een probleem? Wegen de voordelen van een diagnose op tegen de stigmatiserende nadelen?

Uiteindelijk hebben we besloten hem te laten testen. Er moest toch íets gebeuren. Het heeft een heel schooljaar geduurd voordat er een diagnose was. Deze luidde: Autisme Spectrum Stoornis, PDD-NOS Asperger-profiel. Dat kwam niet als verrassing, maar eigenlijk wisten we toen nóg niets. Autisme, een aangeboren defect in de hersenen, waar hij zijn hele leven mee blijft kampen. Een erfelijke aandoening die vier keer zo vaak bij jongens voorkomt als bij meisjes. En een IQ van hoger dan 120.

Overprikkeld

Op school kon onze zoon zich sociaal niet goed handhaven. Hij was overprikkeld en reageerde zijn frustraties fysiek af op de personen die letterlijk het dichtst bij hem stonden. Dit leverde voor ons als ouders ook vaak lastige situaties op, want andere ouders namen ons zijn gedrag kwalijk. ‘Of wij onze zoon niet wat beter op konden voeden’. Hij had immers hun kind pijn gedaan, iets van hen stukgemaakt of afgepakt.

Rugzak

Het heeft daarna weer een heel schooljaar geduurd voor de rugzakaanvraag gehonoreerd werd; de sleutel naar hulp op school en tegelijkertijd de toegang naar het Speciaal Onderwijs. Nog steeds zat ik elke drie weken op school om de tafel met de juf. Om strategieën uit te leggen, stickerkaarten toe te lichten, een rustige hoek te bouwen met MP3-speler en oordoppen, om haar aan te moedigen om de klasgenootjes in te lichten over de diagnose… en al die tijd herinnerde ik me de goedlachse jongen die onze zoon was en die nu al jaren niet meer straalde.

Pas in groep 6 kwam een ambulant begeleider de situatie op school observeren. Tegen die tijd hadden wij thuis een zielig hoopje kind van negen jaar, depressief, uitgeput en met een doodswens. Ook wij waren doodop.

De druppel

Op een vrijdagmorgen eind september, het schooljaar was net begonnen, belde de juf mij op mijn werk. Of ik alsjeblieft meteen wilde komen. Onze zoon had haar met een schaar bedreigd. Zij had hem in haar wanhoop, woede en schrik door elkaar geschud en tegen hem geschreeuwd, waarna hij het schoolplein afgerend was. Ze had geen idee waar hij nu was.

Dit was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Als het mij zoveel energie kostte en het bleef maar moeilijker worden voor hem op school, dan moest er iets anders gebeuren. Ik had geen idee wat dat moest zijn, maar ik heb hem gezocht, gevonden, meegenomen naar huis en hem verzekerd dat hij niet meer naar deze school terug hoefde. Nooit meer. We hebben een lange boswandeling gemaakt en samen op een bankje een potje zitten janken.


————
🌟 Volgende week lees je het laatste deel van dit verhaal op mijn blogpagina en op LinkedIn