Zonder vertrouwen raakt het recht uitgehold

Wieteke Snijder coaching en advies, vertrouwen, blog, recht, privacy, wet, politiek, filosofie

Zonder vertrouwen raakt het recht uitgehold

Er is iets vreemds aan de hand met vertrouwen. We roepen het vaak op in toespraken, beleidsteksten en voornemens. Maar wie zorg nodig heeft, een uitkering aanvraagt of een kwetsbare ander helpt, merkt dat vertrouwen niet de grondtoon is. Controle is dat. En controle vraagt zijn tol.

Wie een beroep doet op het systeem, moet iets inleveren: zijn verhaal, zijn privacy, zijn autonomie. Je wordt niet geholpen omdat je mens bent, maar alleen als je het goed uitlegt, op tijd aanvraagt en geen fouten maakt. Dat wringt. Want juist als je kwetsbaar bent, zou vertrouwen de basis moeten zijn. Geen onderhandeling.

Dat wantrouwen zit diep ingebakken. Het systeem gaat uit van misbruik, van fraude, van dat ene zwarte scenario. En dus timmeren we alles dicht met regels. Er is geen ruimte voor menselijkheid, uitzonderingen. Hulp vernauwd tot procedures. Maar het gevolg is dat het recht zijn ziel verliest. Regels zonder vertrouwen zijn net zo hol als beloften zonder intentie.

Wat me raakt, is dat deze benadering langzaamaan normaliseert. Dat we ons er schijnbaar bij neerleggen dat menselijkheid moeilijk is en dat helpen verdacht kan zijn. Neem het wetsvoorstel dat hulp aan mensen zonder papieren strafbaar wil maken. Niet omdat ze kwaad doen, maar omdat ze het systeem omzeilen. Alsof compassie op papier moet kloppen voordat het mag bestaan.

Daarmee raken we iets kwijt wat moeilijk te herstellen is: de overtuiging dat een samenleving sterker wordt van zorg, niet van wantrouwen. Dat autonomie geen luxe is, maar een voorwaarde voor waardigheid. En dat privacy niet iets is dat je inlevert voor steun, maar iets wat je juist beschermt op het moment dat je steun nodig hebt.

Vertrouwen is niet naïef. Het is kiezen voor menselijkheid in een systeem dat liever afvinkt dan om zich heen kijkt. Misschien is dat wel de meest politieke daad die we nu kunnen stellen: weigeren om mee te gaan in het wantrouwen en blijven handelen omdat mensen het waard zijn om op te vertrouwen.

Raakt dit jou ook en wil je erover doorpraten? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aan alle moeders van bijna vijftig

Wieteke Snijder coaching en advies, vrouw, vijftig, opvoeden, helen, rust, ruimte

Aan alle moeders van bijna vijftig

Lieve vrouw,

Je bent van de generatie die alles moest. En alles wílde.
Je ging studeren, werken, kinderen krijgen. Ging door.
Smeerde ’s morgens boterhammen, leidde vergaderingen, vouwde de was, regelde zwemles, maakte gezonde maaltijden klaar en zei met een glimlach: “Ja hoor, het gaat goed.”

Je werd volwassen in een tijd waarin de politiek zei: “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.” Moederschap was vanzelfsprekend, maar niet meer heilig. Eerder iets dat je erbij deed. De norm was: presteren, doorgaan, combineren.

Dus deed jij wat vrouwen altijd hebben gedaan: je paste je aan.
Je droeg. Zorgde. Werkte. Hield het vol. Zelden vroeg iemand: “Wie zorgt er eigenlijk voor jou?”

Je deed het allemaal, maar vaak ten koste van jezelf.
Waar was de tijd om stil te staan? De ruimte om níét te moeten?
De erkenning voor al dat onzichtbare werk? De mentale last? Het meedenken, het voelen, het onthouden, het beschikbaar zijn?

Jij bent de stille motor geweest van je gezin, je werk, je omgeving. Niet met grote woorden, maar met daden.
Met lijstjes, zorg, organiserend vermogen en eindeloos veel ‘even nog’.

En nu?
Nu verandert je lichaam. Je energie verschuift.
Misschien voel je iets dat al jaren onder de oppervlakte sluimerde:
“En ik dan?”

Lieve vrouw,

je mag moe zijn.
De rekening opmaken.
Rouwen om wat je onderweg vergat: je eigen verlangens, je zachtheid, je grenzen.

Je hoeft het niet meer te bewijzen. Je bént al genoeg.

Na jaren van zorgen, aanpassen, ploeteren en sprinten mag jij nu eindelijk landen.
Misschien is dit wel jouw tijd om terug te nemen wat van jou is. Rust. Ruimte. Erkenning.
Geen nieuwe versie van jezelf, maar gewoon: jij.

Voor alles wat je gaf zonder dank: Dankjewel.
Alles wat je droeg zonder erkenning: We zien je.
Alles wat je nu verlangt: Je mag het nemen.

Met liefde, voor jou
en met jou

Ook erkennen wat was en voelen wat is? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrede sluiten met ongemak

Wieteke Snijder coaching en advies, relatietherapie, zingeving, verheldering, blog, verdragen

Vrede sluiten met ongemak

De harmonie bewaken. Dat deed ik altijd.
Zorgen voor sfeer. Soepelheid. Goed contact.
Geen rimpels in het water. Geen zuchten aan tafel of blik van teleurstelling.
Als iedereen het naar z’n zin heeft, dan ben ik veilig. Dan ben ik goed bezig.

Dat kan ik goed. Ik heb het immers jarenlang getraind.
Ik heb een groot hart, een scherp aanvoelend vermogen,
een zachte stem die rust brengt.

Maar het heeft ook een prijs.

Want elke keer dat ik een stilte opvul,
elke keer dat ik niet zeg waar het op staat om de sfeer goed te houden,
elke keer dat ik iets dat niet recht is krom laat,
kom ik verder bij mezelf vandaan te staan.

Ik weet nu:
Het echte werk is niet beter communiceren, beter verschillen wegpoetsen.
Het echte werk is leren verdragen.
Het ongemak. De spanning. De mogelijkheid dat iemand me even niet leuk vindt.
Dat mijn grens frictie oproept.
Dat mijn waarheid iets schuurt.

Mijn zenuwstelsel moet nog wennen en komt in verzet.
Het schreeuwt “Fix het! Maak het weer fijn!”
Ik oefen nu met een ander antwoord:

“Dit mag ongemakkelijk zijn. Ik mag het laten bestaan.”

Want vrede, echte vrede,
komt niet voort uit het vermijden van wrijving,
maar uit het kunnen blijven staan temidden van wrijving.
Het verdragen. Met rechte rug en milde blik.

En dat is geen kilte.
Dat is volwassen liefde.
Voor de ander. En voor mij.

Ook leren verdragen? Neem contact met me op voor een gratis groeigesprek. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aanpassen of afstemmen

afstemmen, aanpassen, Wieteke snijder coaching en advies, pleasen, herstel, communicatie

Aanpassen of Afstemmen

Aanpassen. Afstemmen. Wat een wereld van verschil.

Aanpassen verwarde ik met liefde.
Met zorgzaamheid, met sociaal zijn, met verbondenheid.
Als ik jou aanvoelde, je voor was, meedacht, inschoof, verzachtte
dan voelde ik me veilig. Nodig. Geliefd.

Maar daaronder zat iets anders:
Mezelf zijn voelde vooral niet veilig.

Dus paste ik me aan.
Onzichtbaar. Vloeiend.
Zonder dat jij het doorhad.
Zonder dat ík het doorhad.

Tot ik mij leeg voelde.
Niet omdat er te veel jou was,
maar omdat er te weinig mij was overgebleven.

Langzaam leer ik afstemmen.
Niet verdwijnen in jou,
maar voelen: waar ben ík? In dit gesprek. Hier. In dit moment.

Dit vraagt lef.
Het vraagt een tussenmoment.
Een innerlijke check-in:

Is dit mijn waarheid, of zit ik in mijn patroon?

Ik ben nog niet altijd snel genoeg.
Soms ben ik al halverwege het aanpassen als ik het doorheb.
Maar ook dat is afstemmen:
even terugschakelen.
Even terugkomen.
Mezelf weer oppikken.

En steeds vaker kies ik anders.
Niet als afstand nemen.
Maar als bij mezelf thuiskomen.

Ook meer behoefte aan afstemmen en loskomen van het aanpassen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Notitie van een herstellende pleaser

Wieteke Snijder coaching en advies, trauma, lichaamswerk, fawning, zenuwstelsel, pleaser, herstel, codependency

Notitie van een herstellende pleaser

Als pleaser ben ik aan het ontwaken uit oude patronen. Patronen waarin ik goed was in zorgen, aanpassen, beschikbaar zijn. Maar soms—en steeds vaker—voel ik een tegenstem in mezelf: “Nu even niet.” In deze korte overdenking beschrijf ik zo’n moment. Misschien herken je het.

Als ik even niemand aan mijn kop wil

Er zijn van die momenten waarop ik voel: nu even niet.
Niet praten, niet zorgen, niet schakelen.
Even geen blikken, stemmen, vragen of hints.
Alleen maar een paar minuten in stilte, bij mezelf.

Maar precies dan blijkt het tijd om te koken.
Gezinsmoment. Iets regelen. Praktisch overleg.
In de woonkeuken draait alles door.
En ineens ben ik óók weer beschikbaar.
Terwijl ik net even niet beschikbaar wilde zijn.

Ik doe wat er moet gebeuren.
Snijd, roer, dek tafel, praat mee.
En daarna maak ik alsnog ruimte.
Een wandeling door het bos, alleen.
Geen doel, geen plan—alleen even terug in mijn eigen energie.
Dat is winst.

En toch knaagt er iets.
Want tijdens het koken was ik eigenlijk al over mijn grens gegaan.
Ik had me weer even aangepast.
Weer even ingeslikt dat ik óók iemand ben met behoeftes.

Wat ik lastig vind, is dat ik daar niet zomaar een oplossing voor heb.
Ik wil de verbinding niet verbreken.
Ik wil geen kilheid brengen.
Maar ik wil ook niet verdwijnen in constante beschikbaarheid.

Dus misschien begint het hier:
Dat ik leer de wens om even met rust gelaten te worden serieus te nemen,
zonder me er schuldig over te voelen.
En dat ik oefen met iets eenvoudigs zeggen als:

“Lief dat je iets wilt vertellen, maar ik sta inwendig even op vliegtuigstand. Mag het straks?”

Dat klinkt nog een beetje ongemakkelijk.
Maar het klinkt wél als ik.

Voor wie het herkent:

  • Wat is jouw ‘kookmoment’—dat moment waarop je eigenlijk ruimte nodig hebt, maar toch aan blijft staan voor anderen?
  • Wat zou je nodig hebben om dat moment heilig te verklaren?
  • Kun je oefenen met één zin die zowel respectvol als begrenzend is?

Ook meer zicht op je pleasegedrag en wil je oefenen met je ruimte innemen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Wieteke Snijder coaching en advies, zorgt, zorgen, pleasen, overlevingsmechanisme, overlevingsstrategie, fawnen, onderdanigheid,

Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Sommige mensen maken als vanzelf ruimte voor anderen.
Voelen snel aan wat er nodig is,
Waar spanning hangt
Wie iets mist.
Schuiven op, maken zachter, vullen aan.

Glimlachen als iets in hen eigenlijk wil zuchten.
Zeggen ‘tuurlijk’ terwijl hun lijf ‘nee’ had willen zeggen.
Blijven langer,
Luisteren dieper,
Geven meer.

En ergens onderweg, vaak ongemerkt, raken ze iets kwijt.

Niet in één keer.
Maar in kleine stukjes.
Een overgeslagen pauze
Een grens die verschoof.
Een wens die te stil bleef om gehoord te worden.

Tot ze op een dag merken:
Ik weet niet meer precies wat ik wil.
Wat ik voel.
Waar ik eindig en de ander begint.

Het heet zorgzaam, gevoelig, loyaal.
Maar wat als het eigenlijk een oude overlevingskunst is?
Wat als je geleerd hebt dat je liefde verdient door te geven?
Dat je pas goed genoeg bent als de ander het goed heeft?
Wat als je zo veel hebt gezorgd,
dat je vergeten bent dat je ook zelf een plek hebt aan tafel?

Er is een andere manier.

Een manier waarop je nog steeds kunt geven
maar niet ten koste van jezelf.

Waarin je oefent om te voelen: Wat heb ík nu nodig?
En dat serieus neemt, ook als het ongemakkelijk is.
Waarin je leert zeggen: Tot hier.
Niet uit hardheid, maar uit liefde.

Waarin je jouw eigen stem niet langer fluistert,
maar haar langzaam terug uitnodigt.

Adem.
Stilte.
Ruimte.

Jij mag er ook zijn.
Niet alleen als helper.
Maar als mens.
Met jouw ritme.
Jouw grenzen.
Jouw verlangen.

Zonder moeten.
Jouw keuze.

Ook uit het moeten en in het willen stappen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zo bedoelde ik het niet

Wieteke Snijder coaching en advies, liefde, zo bedoelde ik het niet, bedoelde, bedoelen, communiceren, bedoelen

Zo bedoelde ik het niet

Mensen zeggen zelden precies wat ze bedoelen. En als ze dat al proberen, komt het zelden precies zo aan.

Een moeder die aandringt dat haar kind z’n bord leegeet, bedoelt eigenlijk: “Ik wil niet dat je tekort komt. Je moet leven, groeien, sterk zijn.” Maar het kind hoort misschien: “Je doet het fout. Je bent lastig.”

Een vader die zich kwaad maakt over de opleiding die zijn dochter kiest, probeert te zeggen: “Ik ben bang dat je struikelt. Ik wil je behoeden.” Maar wat zij hoort is: “Je stelt me teleur. Jij weet niet wat goed is voor jou.”

In relaties en gezinnen, in vriendschap en op de werkvloer — overal botsen onze bedoelingen tegen de muren van andermans verwachtingen, ervaringen, en onzekerheden.

Zoals bij de partners die hebben afgesproken dat ze ’s nachts de voordeur op slot doen. Op een avond vergeet zij het.
Hij zegt de volgende morgen: “Je hebt de deur weer niet op slot gedaan. Dat hadden we afgesproken.”
Hij bedoelt: “Ik wil me veilig voelen. Ik wil erop kunnen vertrouwen dat jij aan ons denkt, ook in kleine dingen.”
Zij hoort: “Je faalt. Je bent slordig. Je kunt niks goed doen.”
Zij voelt: “Mijn goede intenties tellen niet. Ik word afgerekend op fouten.”
Maar zo bedoelde hij het niet.

Of ouders die hun puber volop vrijheid geven, trots op het vertrouwen dat ze tonen — en zich verbazen als hun kind zich terugtrekt, afwijzend reageert, of verdrietig lijkt. “We geven je toch alle ruimte?”
De jongere ervaart: “Niemand kijkt naar me. Niemand mist me. Misschien doe ik er niet toe.”
Maar zo bedoelden ze het niet.

En jij zelf?
Wanneer zei jij voor het laatst iets scherps, iets dat uit je mond rolde voor je hart het kon verzachten?
Probeerde jij te zorgen, terwijl het overkwam als bemoeien?
Klonk je afstandelijk, terwijl je eigenlijk gekwetst was?
Sprak je uit angst, terwijl je eigenlijk alleen maar van iemand hield?

Liefde is bijna altijd aanwezig, onder een laagje irritatie, kritiek of afstand.

Er is vaak liefde, zelfs in verwijten. Vaak zorg, zelfs in controle. Er is vaak angst, zelfs in stilte. We bedoelen het goed. Of in elk geval: beter dan het soms overkomt. Maar de liefde moet zich een weg banen door oude pijnen, gemiste signalen, verschillende talen van hechting, van opvoeding, van hoop.

Wat jij zegt met je daden, hoort de ander met diens wonden. En zo blijven we zoeken.
Misschien is het daarom goed om af en toe te vragen: “Wat hoorde jij eigenlijk?”
Dan te luisteren, te erkennen en te durven zeggen: “Zo bedoelde ik het niet.”

Wil je de boodschappen die je geeft of kreeg in een nieuw daglicht zetten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Psychische klachten en ijzergebrek

IJzertekort, ijzergebrek, Wieteke Snijder coaching en advies, coaching, relatie, therapie, Ede, moe, mentaal uitgeput, chronisch moe, prikkelbaar, huilerig, vermoeid, somber, depressieve klacht, concentratie, menstruatie, bloed, ferritine, suppletie

Psychische klachten en ijzergebrek

Ben jij coach, therapeut, huisarts of overgangsconsulent? Dan is deze blog speciaal voor jou. Na het luisteren van de Prisma podcast voor huisartsen over ijzergebrek, dook ik als coach dieper in dit onderwerp. Ik ontdekte dat vermoeidheid, somberheid en zelfs angstklachten bij vrouwen soms veroorzaakt worden door iets simpels én behandelbaars als een ijzertekort. In deze blog deel ik wetenschappelijke inzichten, praktijkvoorbeelden én waarom wij als hulpverleners onze blinde vlek rondom ijzergebrek dringend moeten bijstellen.

IJzergebrek en psychische klachten: een blinde vlek die hulpverleners moeten leren zien

Vermoeidheid, somberheid, concentratieproblemen, angst of mentale uitputting. Veel vrouwen – vooral in de vruchtbare leeftijd of tijdens de overgang – zoeken hulp bij deze klachten. Ze komen terecht bij coaches, therapeuten, huisartsen of overgangsconsulenten. Vaak wordt er dan gezocht naar psychische oorzaken, zoals stress, trauma of burn-out. Maar wat als het probleem (deels) lichamelijk is?

Wat mij aan het denken zette…

Als coach richt ik me dagelijks op het mentale en spirituele welzijn van mijn cliënten. Maar toen ik luisterde naar de Prisma podcast voor huisartsen, aflevering ‘Maak kennis met je blinde vlek over ijzergebrek’ (deel 1: herkennen, deel 2: behandelen), kon ik er niet meer omheen: lichamelijk welbevinden hangt onlosmakelijk samen met psychisch welbevinden.

Deze podcast liet me zien hoe vaak ijzertekort wordt gemist — óók bij vrouwen die al jaren met psychische klachten rondlopen. Dat triggerde me om dieper in de materie te duiken. Wat ik ontdekte, zou iedere hulpverlener moeten weten.

IJzergebrek: veelvoorkomend, weinig herkend

IJzertekort is wereldwijd een van de meest voorkomende tekorten bij vrouwen. Door menstruatie, zwangerschap, bloedverlies of voedingstekorten kan de ijzerstatus flink dalen, vaak zonder dat vrouwen het zelf doorhebben. En hoewel ijzertekort bekendstaat om lichamelijke symptomen als vermoeidheid en bleekheid, is de invloed op de mentale gezondheid minstens zo belangrijk.

Wat zegt de wetenschap?

Onderzoek uit de National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES) laat zien dat vrouwen met een ijzertekort vaker depressieve symptomen rapporteren dan vrouwen met een normale ijzerstatus.¹

Andere studies bevestigen dat lage ferritinewaarden ook samenhangen met:

  • Angst- en stemmingsstoornissen bij adolescenten²
  • Verminderde cognitieve prestaties en verhoogde vermoeidheid³

Deze klachten worden in de praktijk regelmatig verkeerd geïnterpreteerd als puur psychisch, waardoor de onderliggende oorzaak gemist wordt.

Wat kunnen wij als hulpverleners doen?

Of je nu coach, therapeut, overgangsconsulent of huisarts bent: jouw rol is cruciaal. Je hoeft geen arts te zijn om alert te zijn op signalen van een mogelijk ijzertekort. Denk hierbij aan:

  • Chronische vermoeidheid ondanks voldoende rust
  • Lage stemming, prikkelbaarheid of huilbuien
  • Verminderde concentratie of geheugenproblemen
  • Hartkloppingen, bleekheid of koude extremiteiten
  • Toename van klachten rond de menstruatie of overgang

Twijfel je? Vraag of er recent bloedonderzoek is gedaan met ferritine en Hb – een kleine stap die groot verschil kan maken.

Integraal kijken is essentieel

Als coach ben ik me er opnieuw van bewust geworden hoe belangrijk het is om het hele plaatje te zien. Als het lichaam uit balans is, heeft dat invloed op hoe iemand zich mentaal, emotioneel én spiritueel voelt. En andersom.

Daarom pleit ik ervoor dat we als hulpverleners – in welke rol dan ook – openstaan voor samenwerking, doorverwijzing én nieuwsgierigheid naar de lichamelijke kant van psychische klachten.

Bronnen

  1. NHANES 2005–2010: PubMed
  2. Pilotstudie adolescenten: PubMed
  3. Turkse cognitieve studie: Dergipark

🎧 Prisma podcast: ‘Maak kennis met je blinde vlek over ijzergebrek’ – deel 1 & 2, voor huisartsen, te beluisteren via de bekende podcastkanalen.

Toch behoefte aan coaching? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Tussen de stiltes

stiltes, ruzie, relatie, therapie, Wieteke Snijder coaching en advies

Tussen de stiltes

Anna en Thomas* zijn al tien jaar samen. Hun leven lijken ze goed op orde te hebben: een huis, twee banen, een dochtertje van zes. Maar onderhuids schuurt het.

Als Anna thuiskomt na een lange werkdag, treft ze de woonkamer aan zoals ze die ’s ochtends achterliet: rommelig, speelgoed overal. Thomas zit op de bank met zijn telefoon. “Kon je niet even opruimen?” vraagt ze. Thomas zucht. “Ik ben ook moe, Anna. En de rommel ruimt zichzelf niet op.” Ze draait zich om en zwijgt.

Die avond eten ze in stilte. Het gesprek dat Anna eigenlijk wilde voeren – over hoe alleen ze zich voelt, over dat ze het gevoel heeft dat hij haar niet meer ziet – slikt ze in. Thomas merkt de spanning wel, maar zegt niets. Hij is bang dat ze weer gaat zeggen dat hij tekortschiet en hij heeft genoeg van haar kritiek.

Een week later barst de bom. Anna vindt een flirterig bericht op Thomas’ telefoon. Het blijkt niets ernstigs, maar het is genoeg om haar te laten ontploffen.”Je praat niet met mij, maar wel met háár?” valt ze uit. “Misschien omdat zij niet meteen alles verwijt!” roept Thomas terug. De ruzie is hard en eindigt in stilte.

De dagen daarna spreken ze amper tegen elkaar. Anna voelt zich genegeerd, Thomas voelt zich constant beoordeeld. Hun dochter merkt het en wordt opstandig. Ze realiseren zich dat hun stilzwijgen, kritiek en onbegrip niet alleen hen schaadt, maar ook hun kind.

Op een avond, terwijl ze beiden zwijgend op de bank zitten, zegt Anna zacht: “Ik kan niet meer tegen de stiltes. Ik wil je niet verliezen, maar ik weet niet meer hoe we moeten praten.” Thomas knikt. “Ik ook niet. Misschien hebben we hulp nodig.”

In de praktijk van de relatietherapeut
De eerste sessie begint stroef. Beiden zoeken woorden. Dan stelt de therapeut een simpele maar krachtige vraag:

“Wat zou er anders zijn in jullie relatie als jullie je allebei écht gehoord en begrepen voelden?”

Anna breekt. “Ik zou me weer veilig voelen.”
Thomas zegt: “Ik zou niet bang zijn om iets verkeerds te zeggen.”

Vanaf dat moment begint iets te verschuiven. Niet plotseling, niet makkelijk, maar wél samen.

Wil jij ook weer samenzijn in jullie relatie? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

(*Anna en Thomas zijn natuurlijk niet hun echte namen)