Jezelf definiëren

jezelf definieren, Wieteke Snijder coaching en advies, zoektocht, wie ben ik, keuzes maken

Jezelf definiëren

Vooral op kruispunten in het leven kun je behoefte hebben aan antwoord op de vraag “Wie ben ik nu eigenlijk?” De vraag is eenvoudig, maar jezelf definiëren kan best ingewikkeld zijn. Niet omdat je niets bent, maar eerder omdat je zóveel tegelijk bent: zorgzaam, krachtig, kwetsbaar, zoekend, groeiend. En je in het leven verschillende rollen tegelijkertijd kunt vervullen, zoals ouder, collega, mantelzorger, vriend(in).

Waarom jezelf definiëren?

Jezelf definiëren is niet bedoeld om een etiket op te plakken of jezelf in een hokje te stoppen. Het gaat om bewustwording: ontdekken welke waarden, talenten en behoeften jou kenmerken. Om woorden te vinden voor wie jij nu bent, zodat je keuzes kunt maken die bij je passen, grenzen kunt aangeven en betekenis kunt geven aan je leven.

Hoe ziet die zoektocht eruit?

De zoektocht is vaak geen rechte lijn. Soms herken je jezelf vooral in wat je voor anderen doet. Soms merk je dat je vooral bezig bent met verwachtingen van anderen en vergeet je stil te staan bij je eigen verlangens. En soms ontdek je juist jezelf in een moment van expressie of verbinding, waarin je voelt: nu klopt het, dit ben ik.

Wat helpt?

Jezelf definiëren begint met kleine vragen, niet met grote. Bijvoorbeeld:

  • Waar krijg ik energie van in mijn dagelijks leven?
  • Onder welke omstandigheden voel ik me op mijn gemak bij anderen?
  • Welke taken trek ik vanzelf naar me toe?
  • Wanneer voel ik: dit moment hoort echt bij mij?

Door zulke concrete situaties te onderzoeken, ontdek je patronen. Je merkt wat bij je hoort, wat energie kost en waar je van gaat stralen.

Wat levert het op?

Een beter beeld van jezelf geeft houvast. Je kunt helderdere keuzes maken, deze duidelijker communiceren met anderen en beter zorgen voor jezelf. Je identiteit is een verhaal dat je mag herschrijven en verdiepen terwijl je groeit. Zie jezelf definiëren als kompas. Het helpt je onderweg, zodat je steeds meer kunt leven op een manier die klopt met wie je bent.

Herken je de zoektocht en wil je ook jezelf definiëren? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek. Of neem contact met me op voor een gratis helpende vragenlijst om op vijftien domeinen jezelf beter te leren definiëren.

Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Wieteke Snijder coaching en advies, droedelen, dichter bij mezelf, fontein, Els van Steijn, hart, hoofd, keuzes

Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Lijstjes. Alles wat de volgende dag gedaan moet worden, schrijf ik de avond van tevoren op een lijstje. Zo’n lijstje geeft me rust, want ik hoef niet alles te onthouden. En het geeft me structuur en overzicht wat ik heb gedaan en wat er nog moet gebeuren. En eerlijk? Ik ben er superhandig en efficiënt mee geworden. Heb zelfs leren jongleren om aan de acute vraag van schoonmoeder, man of zonen tussen de activiteiten door tegemoet te komen. En ik ben het zo beu!

Want mijn handen gaan vanzelf naar wat er moet gebeuren. Mijn lijstje wordt in de loop van de dag korter, maar mijn lontje ook. En morgen is er weer een nieuw lijstje. Dat komt doordat ik de dingen die ik graag doe en activiteiten waarvan ik energie krijg nooit op het lijstje zet. Aan het eind van de dag is iedereen om me heen tevreden. Maar ikzelf? Ik blijf achter met een gevoel van leegte. Ik heb vooral gesloofd voor anderen, maar was er niet voor mezelf.

Nu is er uiteraard niets mis met het concept lijstjes. Ze blijven een handig hulpmiddel voor overzicht en structuur. Maar sinds ik heb kennisgemaakt met Els van Steijn kijk ik wel anders naar de planning van activiteiten in mijn dag. Els gebruikt de metafoor van de fontein. Stel je een klassieke fontein voor met verschillende bakken boven elkaar. Iedereen heeft zijn eigen plek in die fontein, met water dat van boven naar beneden stroomt. Dat water staat voor de levensenergie die je meekrijgt. Pas wanneer je je eigen plek inneemt, stroomt die energie door en voel je kracht, rust en richting. Ga je op een verkeerde plek staan, bijvoorbeeld door te veel verantwoordelijkheid te dragen, of altijd dienstbaar te zijn, dan stokt de stroom.

Dit inzicht helpt me als ik me lamgeslagen voel door alle keuzes in een dag. Want die verlamming gaat niet alleen over ‘te veel opties’, maar ook over de vraag: vanuit welke plek maak ik mijn keuzes? Sta ik in mijn eigen bak, of hang ik scheef in die van een ander?

De stem van het hoofd en de stem van het hart

Mijn hoofd is kampioen efficiëntie. Het zoekt wat handig is, wat nuttig is, wat anderen dient. Mijn hart fluistert vaak zachter: waar heb jij zin in, wat voedt jou, wat geeft je warmte, voldoening, verbinding? Als ik alleen maar naar mijn hoofd luister, ben ik productief, maar raak ik ontmoedigd, leeg en behoeftig. Wanneer ik alleen mijn hart volg, verlies ik de verbinding met de werkelijkheid. Waar ik naar zoek is de balans. Om beide stemmen te horen en tegemoet te komen.

Een manier om keuzes anders te maken

Sindsdien stel ik mezelf tijdens het maken van het lijstje voor de volgende dag drie vragen:

  1. Wat moet er gebeuren?
  2. Wat wil ik doen, ook al lijkt het niet nuttig?
  3. Waar heb ik behoefte aan om me voldaan te voelen?

Als ik die dingen naast elkaar leg, zie ik dat je leven niet alleen bestaat uit ‘moeten’, maar ook uit ‘willen’ en ‘voelen’. Maar één kleine keuze vanuit mijn hart kan ik mijn dag al laten kantelen.

Mildheid en overzicht

En om bij Els te blijven, mag ik ook mild zijn voor mezelf: niet alles kan. En dat hoeft ook niet. Soms betekent dichter bij mezelf komen dat ik accepteer dat de was blijft liggen of dat iemand even moet wachten. Lijstjes geven overzicht, maar zijn geen voorschrift om álles te doen. Ik mag elke dag bewust kiezen wat ik vandaag aandacht geef.

Dichter bij mezelf?

Het blijft oefenen om dichter bij mezelf te komen. Me los te maken van alle verwachtingen die ik aan anderen toeschrijf. Het blijft de kunst om telkens opnieuw te vragen: Op welke plek sta ik nu? Kies ik omdat het moet, of omdat het klopt? Daar, in dat onderscheid, ligt mijn kans om niet alleen dienstbaar te zijn aan de wereld om me heen, maar ook aandacht te besteden aan mezelf. En pas als ik mezelf voed, kan wat ik geef echt blijven stromen.

Welke rol spelen lijstjes in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De kracht van de tussenruimte

Wieteke snijder coaching en advies, tussenruimte, keuze tussen actie en reactie, appèl en intentie, keuzeruimte, gedrag, koers, pleaser, behulpzaam, grenzen. aangeven, ruimte innemen

De kracht van de tussenruimte

Actie-reactie. Voor veel mensen is dat een vanzelfsprekend patroon. Voor mij ook jarenlang. Vanuit een overlevingsmechanisme ben ik een pleaser geworden. Altijd bezig om aardig gevonden te worden, altijd bereid om te helpen. Het is een valkuil die ik onlangs met een goede vriendin besprak, want zij herkent het net zo goed.

Lastig voor pleasers

Dat pleasen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Aardig gevonden willen worden is niet alleen een menselijke behoefte, het is vaak ook een reactie op een tekort in de kindertijd. Je leert jezelf onbewust aan dat je alleen veilig of waardevol bent als je je aanpast. Daardoor voelt het niet alsof je een keuze hebt: je moet aardig en behulpzaam zijn. Punt.

Het patroon doorbreken

Dat patroon doorbreken is niet eenvoudig. Het kost tijd en oefening. En daarom vind ik het zo waardevol om kennis te maken met de tussenruimte. Tussen een appèl en je reactie ligt namelijk een stukje ruimte. Daar bepaal jij je koers. Je kunt gehoor geven aan de oproep van de ander, je kunt nee zeggen, of je kunt simpelweg je eigen weg vervolgen.

Die tussenruimte is kostbaar, omdat ze je de kans geeft om even stil te staan. Om bij jezelf te rade te gaan: wat wil ík eigenlijk doen?

De tussenruimte is een korte pauze

Veel mensen slaan die pauze over. Niet uit onwil, maar omdat we zijn grootgebracht met gehoorzamen, aanpassen en meebewegen. School, opvoeding en werk leren ons sneller reageren dan stilstaan. Misschien herken je dat wel. Misschien heb je ook nooit gezien hoe het anders kan, omdat niemand jou het voorbeeld gaf.

Is er een appèl?

De kunst is om eerst te herkennen dát er een appèl op je wordt gedaan. Pas daarna kun je de tussenruimte betreden. Daar stel je jezelf de vraag: gaat dit echt over leven of dood? Als ik de enige ben die kan voorkomen dat er iemand in gevaar komt, dan kan ik dat niet negeren. Maar als het gaat om het voldoen aan verwachtingen (aardig gevonden willen worden, behulpzaam zijn) dan is er wél een keuze. Want in die gevallen dreigt een ‘ja’ naar de ander vaak een ‘nee’ naar jezelf te worden. Je raakt van je eigen koers af en gaat over je grenzen heen.

Op ontdekkingsreis

De tussenruimte serieus nemen, is een ontdekkingstocht. Het vraagt dat je onderzoekt wat het voor jou betekent om eigen regie te nemen, om je keuzes en intenties trouw te blijven. Dat is persoonlijk leiderschap: niet reageren omdat het moet, maar handelen omdat jij kiest. Dan blijf je aan het roer van je eigen plan, in plaats van heen en weer geslingerd te worden door de verwachtingen van anderen.

Het levert je iets op

De winst? Je voelt je niet alleen beter over jezelf omdat je trouw blijft aan je waarden. Het scheelt ook energie. Je verspilt die niet langer aan alles waar je eigenlijk geen ja tegen wilde zeggen. Je houdt het stuur in handen.

Herken je de tussenruimte? En lukt het jou om er gebruik van te maken? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Je eigen cipier

Wieteke Snijder coaching en advies, cipier, gevangenis, verhalen, normen, constructen, loslaten, vertrouwen, moed.

Je eigen cipier

Eigenlijk schaam ik me om toe te geven dat ik de laatste tijd zo gewend geraakt aan schrijven met behulp van ChatGPT, dat ik nu weer de neiging heb om Chat te raadplegen. Alsof ik vergeten ben hoe ik zelf een verhaal kan opbouwen. Alsof ik het proces van mijn gedachten ordenen heb uitbesteed, brainrot heb toegelaten en dat mijn brein nu liever een snel dopamineshot wil dan rustig de tijd nemen. Dat verhaaltje vertel ik mezelf en daar vind ik wat van. En precies deze gedachten klikte met een gesprek uit de podcast die ik vanmorgen luisterde.

Een vraag uit de 365 podcast

Het was de 365 podcast van David en Arjan. In deze aflevering bespraken ze de vraag die ‘zusje van zus’ schriftelijk stelde of ze de afgelopen jaren wel had kunnen rouwen. Haar zus werd ruim dertig jaar geleden op gruwelijke wijze vermoord door haar echtgenoot (de zwager van zusje), die zich vervolgens zelf van het leven beroofde. Afschuwelijk natuurlijk. Nu, vierendertig jaar later zit zusje nog altijd gevangen in een kluwen in haar hoofd en lijf van angst, ongeloof en verdoving. En dan de vragen: Waar rouwt ze nu eigenlijk om? Mag ze boos zijn? Mag ze ook rouwen om de dader? Ze voelt zich vaak alleen met haar verhaal.

De gevangenis van verhalen

Wat David en Arjan als antwoord schetsen, is dat haar normerende vragen (is dat wel normaal, mag ik dit of dat wel), gedachten en overtuigingen haar vasthouden in haar verhaal en tegenhouden om te rouwen. Het verhaal houdt haar vast, als een cipier die haar geen vrijheid gunt.

Doen we dat niet allemaal?

En ik dacht: wat zusje van zus ervaart, doen we allemaal in ons eigen leven op onze eigen manier ook. We bouwen een verhaal om ons heen en geloven erin. Zoals ik mezelf vertel dat ik pas iets voorstel als ik zelf een blog kan schrijven. Zo’n verhaal voelt vertrouwd, want we hebben het onszelf al lang en vaak verteld, maar houdt ons vaak juist gevangen. Schuldgevoel, frustratie en normen zijn de tralies die we zelf hebben gecreëerd.

Het pijnlijke maar bevrijdende inzicht is dit: als jij je gevangenis zelf hebt gebouwd, kun je hem ook zelf weer afbreken door je verhaal los te laten.

Moed om los te laten

Loslaten klinkt makkelijk, maar vraagt moed. Want zonder verhaal voelt je je kaal, leeg, alsof je je houvast mist. Maar juist daar ontstaat ruimte. Ruimte om adem te halen, om jezelf zachter te bekijken, om niet langer te hoeven voldoen aan een onhaalbare norm. Want je bent niet je verhaal. En je hoeft er dus niet in te geloven.

Een vraag aan jou

Welk verhaal vertel jij jezelf telkens opnieuw? Herken je de cipier in je verhaal? En wat gebeurt er als je dat verhaal, al is het maar voor een moment, loslaat?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Uit de loopgraven

Wieteke snijder coaching en advies, loopgraven, relatietherapie, relatiecoaching, relatie coaching, loopgraven, ruzie, toenadering, loopgraaf, trench, uit je loopgraaf

Uit de loopgraven

In relatiesessies hoor ik partners regelmatig dezelfde zin tegen elkaar uitspreken: “Ik ken jou ondertussen zo lang, ik ken jou door en door.”

Deze zin klinkt logisch en je kunt het als liefdevol ervaren, zeker als je al veel hebt meegemaakt samen. Maar er zit een gevaar in. Want als je denkt dat je de ander volledig kent, schuif je je nieuwsgierigheid aan de kant. In plaats van vragen te stellen, vul je in. In plaats van luisteren, interpreteer je. En als je je dan aan je partner gaat ergeren, ontstaat er een loopgravenoorlog.

Sommigen reageren door te proberen de ander subtiel te sturen of zelfs te manipuleren. Te motiveren, over te halen, te bemoedigen. Niet omdat ze slecht willen doen, maar omdat ze hopen dat het gedrag verandert dat hen zo raakt. Wat ze niet doorhebben is het mechanisme: hoe meer je duwt, hoe kleiner de kans is dat de ander zich werkelijk laat zien. Deze wordt eerder uitgenodigd om zich in te graven, de hakken in het zand te zetten en de patstelling te laten verharden.

Het kleine stapje naar de ander

Gelukkig is er een andere weg. Een zachte. En moedige. Vaak is er maar een heel klein stapje uit de loopgraven nodig, in de richting van je partner. Niet met de bedoeling om te oordelen of corrigeren, maar met de houding van: “Ik wil begrijpen wat jou beweegt.”

Dat kleine stapje maakt ruimte. Schept veiligheid. Je partner voelt zich vrij om te vertellen waarom hij of zij iets doet. Waar het gedrag vandaan komt. Of waar het toe dient. En precies op dat moment kan er iets verschuiven.

Wanneer gedrag zijn functie verliest

Vaak blijkt dat het gedrag waar je je aan stoorde, zijn noodzaak verliest zodra er opnieuw verbinding is. In die nieuwe ruimte kunnen partners elkaar opnieuw ontmoeten, zonder druk om te veranderen, zonder afkeuring.

De uitnodiging

Het vraagt moed om als eerste in beweging te komen. En het vraagt open, eerlijke nieuwsgierigheid om écht te luisteren. Maar wie bereid is om de loopgraven te verlaten, ontdekt dat er in het midden een plek ligt waar je elkaar werkelijk kunt zien en steeds opnieuw kunt ontmoeten.

Wil jij je partner opnieuw ontmoeten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrije dag

Wieteke Snijder coaching en advies, Vrije dag, blog, keuzes maken, fotograferen, Sysselt, zwam, paddestoel

Vrije dag

Vandaag had ik een vrije dag. Vrij in de letterlijke zin: ik hoefde met niemand rekening te houden, had geen verplichtingen naar buiten toe, alleen een lange lijst van klusjes die ik voor mezelf had bedacht. Ramen lappen, wassen draaien, strijkgoed wegwerken, nog een keer het plafond witten. En ergens daartussen: eindelijk beginnen aan de creatieve opdrachten van het zomerproject waarvoor ik me had ingeschreven.

Toen ik eraan wilde beginnen, merkte ik hoe uitstelgedrag zich aandient. Want het was voor het eerst in dagen niet meer bloedheet en eigenlijk wilde ik gewoon het bos in. De frisse lucht, het groen, de ruimte. Maar ja, mijn voornemen…

De verrassing kwam toen ik de opdrachtmail opende en las: ga naar buiten en fotografeer kleuren op onverwachte plekken. Precies wat ik nodig had. Alsof iemand me toestemming gaf te doen wat ik toch al verlangde.

Hoe vaak staan we niet in het spanningsveld tussen aan de ene kant alles wat moet (of wat we vinden dat moet) en aan de andere kant dat stille verlangen naar wat ons voedt, ontspant of inspireert? Vaak wint de plicht. Totdat er soms iets onverwachts gebeurt dat ons zachtjes de andere kant op duwt.

Voor mij was dat de uitnodiging om naar buiten te gaan. En omdat ik de foto’s toch niet hoefde te delen, nam ik een vuilniszak mee. Zo kon ik al wandelend kleuren verzamelen zoals deze prachtige paddestoel én het bos een beetje schoner maken.

Anderhalf uur, twee volle zakken en een fijne podcast verder kwam ik voldaan thuis en ik dacht: soms zit betekenis in de kleinste keuzes. Even naar buiten gaan, afval oprapen, aandacht hebben voor kleuren die je anders over het hoofd ziet. Dat is misschien wel de essentie van een vrije dag. Niet hoeveel taken je hebt afgevinkt, maar hoe je ruimte maakt voor dat wat je energie geeft.

Misschien herken jij dat spanningsveld ook wel: het verschil tussen moeten en mogen. Wat gebeurt er als je jezelf toestaat om het verlangen te volgen? Welke kleuren zouden dan ineens zichtbaar worden in jouw dag?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zingeving: wat je leven zin en wat jezin in het leven geeft

Wieteke Snijder coaching en advies, zingeving, vragen stellen, leven.

Zingeving: wat je leven zin en wat je zin in het leven geeft

Wanneer voelde jij je voor het laatst écht levend?
Niet gewoon blij of tevreden,
maar levend. Wakker, geraakt, vol aanwezig.

Misschien was het iets kleins:
een blik die je de adem benam,
een wandeling in stilte,
een gesprek waarin je vergat welke rol je moest spelen.

Misschien was het iets groots:
een keuze die alles veranderde,
een verlies dat je wereld op zijn kop zette,
een doorbraak die je nooit had zien aankomen.

Denk eens terug aan dat moment.
Wat gebeurde er precies?
Wie was erbij?
Wat voelde je in je lijf?
Wat liet je toe? Of liet je iets los?

En wat zegt dat over wat jij nodig hebt om te leven
met betekenis? Zin te geven aan je leven, zin te geven in het leven?

Als je deze vraag ook stelt aan de mensen om je heen,
zie je dan verschillen of juist herkenning?

Ik geloof dat we veel te winnen hebben als we onszelf én elkaar deze vraag vaker stellen.

Dus ik ben benieuwd: wanneer voelde jij je voor het laatst écht levend? Wat betekent voor jou zingeving? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zomerleegte en zomerplannen

zomervakantie, zomer, Wieteke Snijder coaching en advies, plan, persoonlijke ontwikkeling, Ikigai, Denemarken, Zweden

Zomerleegte en zomerplannen

Zomervakanties? Ik ben er niet zo goed in. Ik zie altijd op tegen De Grote Leegte die optreedt met het wegvallen van de activiteiten van alle gezinsleden en het gebrek aan structuur in de week. Daarom had ik bedacht om bij wijze van project deze weken te gebruiken om mijn ikigai verder te onderzoeken. Misschien ken je die Japanse kruising wel van wat je graag doet, waar je goed in bent, wat de wereld nodig heeft en waarmee je iets kunt verdienen. Mooie gedachte.

In de praktijk snoeide ik vooral de heg, deed ik de was, kookte het eten en bezocht ik familie en vrienden. Natuurlijk allemaal belangrijk en fijn, maar zelf ben ik uit beeld geraakt en nu halverwege de zomer zoek ik weer mijn eigen anker.

Er zijn gelukkig ook dingen wél gelukt. De eerste ikigai-stappen heb ik opgeschreven in mijn schrift, op vakantie met het gezin las ik een boek dat me raakte. Ook heb ik fijne gesprekken gevoerd en ‘ja’ gezegd tegen creatieve breinvakantie Camping Coloria.

Maar persoonlijke ontwikkeling gaat niet vanzelf door in de zomer, merk ik. Ondanks het plan. Ook niet met een minder volle agenda.

Nu dat besef er is, is er weer een begin. Ik probeer het maar klein te houden. Gewoon even voelen. Vandaag was een aandachtig kwartiertje in de tuin op de bank net genoeg om mezelf weer een beetje terug te vinden.

Zit jij ook ergens tussen ontspanning en onrust in? Had je jezelf iets gegund deze zomer dat nu een beetje onder de stapel strandlakens verdwenen is? En hoe herpak jij jezelf dan?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Slechts één gesprek verwijderd

vader, Wieteke snijder coaching en advies, relatiecoaching, gesprek,

Slechts één gesprek verwijderd

Er is een gesprek dat ik nog niet gevoerd heb. Een gesprek met mijn vader.
Het wacht. Soms dringt het zich aan me op, op onverwachte momenten.
Het is geen makkelijk gesprek, maar wel noodzakelijk.

Emotioneel en biologisch is hij mijn vader. Hij is liefdevol; ik heb me altijd door hem geliefde gevoeld. Maar hij voldeed voor mij niet aan de vaderrol. Hij was niet degene die leidde.

Mijn vader volgde. Stelde geen eisen. Als kind zag ik dat. Als puber begon ik hem erom te verachten en riep ik uit “Wat heb ik nou aan jou als vader?” En ergens ben ik daar nooit helemaal van teruggekomen.

Ik zette hem als het ware op een zijspoor. Hield en houd veel van hem, maar luisterde niet echt meer naar wat hij te zeggen had. Sloot mijn oren, zelfs als ik advies aan hem vroeg. Het kon vast niet veel te betekenen hebben, wat hij te vertellen had.

Eindelijk ben ik er klaar voor om mijn houding te veranderen. Te onderzoeken of ik weer dochter kan worden.

Niet de dochter die zich afzet of het beter denkt te weten. Maar de dochter die ziet: jij hebt mij het jouwe gegeven. Misschien was het niet wat ik dacht nodig te hebben. Maar je gaf me jouw liefde. Ik wil me niet langer boven jou plaatsen. Ik wil onder jou kunnen staan. Zoals dat hoort, in de stroom van generaties.

Dat gesprek wil ik binnenkort voeren. Want ik geloof dit:

Veel in het leven is één gesprek van ons verwijderd.
Eén gesprek dat iets losmaakt, opent, verzacht, verbindt.

Misschien heb jij ook zo’n gesprek in je leven.
Met een ouder, kind, collega, vriend. Of met jezelf.
Een gesprek dat je uitstelt uit angst, gemak, ongemak of oud zeer.

Het wordt belangrijker met de tijd én het is nooit te laat.

Ik ga het doen.

Durf jij het aan?

Van gedachten wisselen hierover? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Een beetje hoop, als tegenstem

Wieteke Snijder coaching en advies, voorleven, hoop, vertrouwen, liefde, mensen, mens-zijn, therapie, relatietherapie

Een beetje hoop, als tegenstem

Soms vul ik zo’n vragenlijst in over Hoe Nederland Denkt. Een enquête uit naam van de media, politiek of een onderzoeksinstituut. Vandaag had ik er weer even de rust voor. Tien minuten, meer werk is het meestal niet. Maar net als vaker liep ik vast op de woorden.

Het gaat zogenaamd over maatschappelijke thema’s. Over armoedebestrijding, terrorismebestrijding, asielbeleid, klimaatmaatregelen. De woorden klinken neutraal, beleidsmatig. Maar in mij borrelt er iets op. Want het gaat niet over mensen. Niet echt. Het gaat over verschijnselen die bestreden moeten worden, alsof ze losstaan van levens, van verhalen, van oorzaken en samenhang.

Zodra we armoede bestrijden, maken we er een vijand van buiten onszelf van. Zodra we spreken over asielbeleid vergeten we de gezichten, de stemmen, de routes van mensen die op zoek zijn naar veiligheid. En klimaatmaatregelen? Die klinken als technische ingrepen, los van het dagelijkse leven van wie leeft met het weer, het water, de aarde onder onze voeten.

Als witte, theoretisch opgeleide vrouw van autochtone afkomst zou ik tot de groep behoren waar deze taal voor bedoeld is. Maar het botst. Het botst met mijn mensbeeld. Met mijn ervaring. Met mijn verlangen om verbonden te blijven met wat wezenlijk is: menselijkheid, nabijheid, perspectief.

Soms (noem me gerust een sentimentele ouwe taart met mijn bijna vijftig lentes) mis ik de hoop van vroeger. De oprechte hoop uit de jaren negentig, toen de popmuziek je opriep om samen de wereld mooier te maken. Toen de muur gevallen was en Rondom Tien je uitnodigde om alle kanten van een verhaal te zien. Toen je één of twee keer per dag het nieuws keek en de rest van de dag ruimte had om te ademen, te verwerken, te leven.

Vooral bij jongeren zie ik momenteel het gemis aan hoop. Zij krijgen niet de kans om vooruit te kijken. Ze hebben geen huis, geen rust, geen rolmodellen. Alleen een eindeloze stroom van moeten, headlines, rampen, dreigingen, crisisterminologie. Hun leven staat op pauze. Niet omdat er niets te doen is, maar omdat alles tegelijk gebeurt. En alles ernstig is. Overweldigend. Of erger: onoplosbaar.

Daarom pleit ik ervoor dat het weer over mensen gaat. Geen armoedebestrijding, maar welzijnsbevordering. Geen klimaatcrisis, maar zorg voor de aarde. Geen terrorismebestrijding, maar vredeswerk. Geen polarisatie, maar verbinding. Dat is geen semantisch spel, het is een manier van kijken. Een manier van zijn. Van voorleven.

Als we mensen centraal zetten, volgt de rest vanzelf. Wie goed voor anderen zorgt, bestrijdt armoede zonder dat het zo hoeft te heten. Wie zorg draagt voor aarde, plant, dier en mens, zorgt ook voor het klimaat. Wie vrede sticht, voorkomt vluchtelingenstromen. Wie ruimte maakt voor verschillen, maakt protest minder nodig.

Dat wil ik zeggen, in deze tijd waarin zoveel mensen ontmoedigd raken. Waarin de jeugd het vertrouwen verliest in leiders die verdelen in plaats van verbinden. Laat dit dan mijn bescheiden bijdrage zijn. Een hart onder de riem. Een beetje hoop. Voor iedereen die net als ik liever kiest voor liefde dan voor angst. Voor vrede in plaats van controle. Voor verbinding in plaats van verdeeldheid. We weten het nog. We mogen het zeggen. En we mogen het blijven doen. Doe je mee?

Ook hoop ervaren in verwarrende tijden? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of stuur me een berichtje. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.