Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wieteke Snijder coaching en advies, zingeving, levensenergie, zoektocht, zin, richting, betekenis, energie, coaching, coach, therapeut, Ede, bezielend coach,

Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wat is nou eigenlijk zin? Is iets zinnig? Of zinvol? Of geef je er eerst zin aan? Moet je zin maken? Wat is zingeving? En krijgt iets betekenis omdat je het doet, of doe je het omdat het betekenis heeft? Het woordje ‘zin’ gebruiken we vaak. We staan er nauwelijks bij stil welke betekenissen het allemaal heeft. We hebben zin in iets, zoeken zingeving, noemen iets zinvol. Maar wat is zin?

Het woord ‘zin’ gebruiken we als uiting van een verlangen, om ergens betekenis aan te verbinden en om de richting van ons handelen te bepalen. En als deze drie met elkaar kloppen, voel je het leven stromen. Die stroom van het leven onderzoek ik met cliënten die zich met zingevingsvragen melden in mijn praktijk.

Zingevingsvragen gaan dus over de stroom in het leven ervaren. Letterlijk in flow zijn. Je kunt daar een verlangen naar hebben of je kunt nadrukkelijk ervaren dat die stroom is onderbroken. Bijvoorbeeld als je worstelt met verlies van werk, gezondheid of een gedroomd toekomstperspectief. Maar ook als je vol zin bent begonnen aan je pensioen, een nieuwe baan of relatie en je aanloopt tegen verlies van levensenergie. Ook dan kunnen de zin in het leven en de zin van het leven elkaar missen.

Zinloosheid ervaren, de zin missen, leegte, dat is een spannende plek om te zijn. Het is heel menselijk om van het niet-weten weg te willen rennen. Maar als de kwestie het onderzoek waard is, is de pijn ook groot genoeg om de leegte te durven ervaren. Want er is moed voor nodig om de leegte, het niet-weten, te erkennen en verdragen. Om daar te blijven, stil te zijn en te voelen wat zich aandient. Als het lukt om de leegte onder ogen te zien, te omarmen, geeft dat wat daar in die leegte ontstaat een andere zin.

Daar begint opnieuw de zoektocht naar wat nu zin wordt. Wat draagt jou verder? Het helpt als je jezelf hebt leren kennen onderweg. En anders is het een gepast moment om daarmee te beginnen. Dan is het goed om dit te begrijpen: Zin die je leeg trekt, waar je levensenergie op inlevert, klopt niet met wie je bent. Maar zin die je voedt valt samen met wie je bent.

Om dat te ontdekken heb je soms wat hulp van anderen nodig om je te spiegelen of te beschrijven onder welke omstandigheden ze jou hebben zien floreren. Maar je kunt het ook heel subtiel voelen aan je lijf als het ‘klopt’. Er is ruimte, tijd, je ontmoet de juiste mensen, vindt de juiste informatie. Je voelt dat je meewerkt met jezelf. Zin verschijnt wanneer je leeft vanuit die stroom of je laat meevoeren op die stroom. Dan kun je momenten ervaren dat je ‘op je plek’ bent.

Zingeving beweegt op die manier mee met je leven. ‘De zin van het leven’ staat niet vast, maar is net zo veranderlijk als jij dat bent. Je ontwikkelt je, je transformeert. De zin in het leven en de zin van het leven veranderen mee. Uiteindelijk is zingeving je leven zó inrichten dat het overeenkomt met wie je werkelijk bent. Dat het klopt met de manier waarop jij in elkaar zit, met jouw talenten, jouw grenzen, jouw manier van liefhebben, jouw ritme. En dat je voelt ‘dit ben ik. En zo wil ik leven’. Heb je er al zin in?

Wat geeft jouw leven zin? Ben je de zin ook wel eens kwijt? En hoe hervind je die dan? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De zachtheid van afscheid

afscheid, Wieteke Snijder coaching en advies, verdriet, rouw, vieren, leven,

De zachtheid van afscheid

Voor afscheid van een overleden persoon bestaan rituelen. We kunnen elkaar vasthouden, samen herinneringen ophalen, met een kaars, lied, diavoorstelling of een toespraak iets van troost scheppen. Voor het verlies van je eigen jeugdigheid of verlies van verstandelijke vermogens bestaat zo’n ritueel niet. Daar staan we vaak alleen in. Toch is de rouw daarin ook aanwezig.

Verdriet haalt niet alleen iets of iemand weg, het verzacht ook. Het opent het hart. Juist omdat het je dwingt stil te staan bij wat er wél is. De liefde die blijft, de mensen die je dragen, zelfs wanneer lichamen of herinneringen dat niet altijd meer kunnen.

Juist daarom wilde ik mijn vijftigste verjaardag vieren. Ik wilde er een feest van maken, een viering van het leven. Ik wilde vieren in overvloed, vol dankbaarheid. Tijdens mijn verjaardagsfeest heb ik mijn brief aan vrienden en familie voorgelezen. Ik keek rond, voelde me met ieder van hen verbonden. Het emotioneerde me dat al deze lieven mensen de moeite genomen hadden om er te zijn. Hoe bijzonder het is om samen te eten, te lachen, te praten, zelfs als kort daarvoor een overlijden eraan herinnerde hoe kwetsbaar dat allemaal is.

In de week na het feest volgde het afscheid van de overledene en de uitvaart. Na de crematie maakten we als neven en nichten meteen een plan om de hele familie weer eens bij elkaar te verzamelen en niet het volgende afscheid af te wachten. In dat voornemen zat duidelijk de wens om elkaar vast te houden zolang het kan.

Elkaar opzoeken, elkaar écht ontmoeten is misschien wel het ritueel dat we nodig hebben voor de rouw die geen naam heeft. Voor het verlies dat zich niet laat vangen in een ceremonie. Blijven kiezen voor verbinding, nabijheid en oprechte aandacht, ook als het leven tegenzit.

Rouw leert ons dat liefde nooit ophoudt, maar van vorm verandert. En dat het leven, zelfs midden in verdriet, uitnodigt om verder te gaan met zachtere ogen en een opener hart.

Leve het leven. En leve de mensen die het lichter maken.

Hoe ga jij om met afscheid in je leven? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De stilte tussen de dingen

Wieteke snijder coaching en advies, de stilte tussen de dingen, stilte, reflectie, rust, ruimte, adem, lucht, coach, relatie, introspectie, reflectie

De stilte tussen de dingen

Als we er niet bewust ruimte voor maken, is stilte zeldzaam. Niet alleen letterlijke stilte, maar ook de mentale ruimte tussen gebeurtenissen. We vullen elk moment, elke leegte, elk gaatje in de dag. Dus ik vraag me af: wat gaat er verloren als de stilte verdwijnt? Wat kunnen terugvinden als we haar (weer) toelaten?

Wachten op de trein, in de wachtkamer bij de tandarts, in de rij voor de kassa of tijdens een etentje als je tafelgenoot even gaat plassen; allemaal momenten dat je gedachteloos je telefoon pakt om gericht of doelloos de tijd te doden. Zonder telefoon of iets van afleiding ervaren we een leegte, een ongemakkelijkheid.

Behalve het wegvallen van de activiteit, de vulling, weten we ons soms letterlijk geen houding meer te geven, bewust als we ons ineens zijn van de leegte, ons lichaam en het vacuüm dat ontstaat. We willen ruis, afleiding, woorden. Zelfs een wandeling vullen we efficiënt met een podcast, telefoongesprek, muziek of onze gedachten.

Toch als je erbij stilstaat, is stilte helemaal niet zo’n vervelend iets. Het betekent niet automatisch leegte, dat is alleen maar onze invulling ervan. Stilte geeft ruimte. Om even in je innerlijk na te gaan wat er echt speelt. Ruimte om te voelen (en ja, dat is soms ongemakkelijk, want je voelt ook wel eens iets onbehaaglijks), maar ook ruimte om te ademen en dat te onderzoeken waar we anders aan voorbij gaan.

Wat gebeurt er als we de leegte niet opvullen, maar ontmoeten? Als we haar zien als een tussenruimte, niet tussen twee dingen, maar als iets op zichzelf? Ruimte om te zijn, in de stilte tussen de dingen?

Wat ervaar jij in de stilte tussen de dingen? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De moed om mezelf te zijn

mezelf zijn, Wieteke Snijder coaching en advies, moed, eerlijkheid, durf,

De moed om mezelf te zijn

Er zijn dagen waarop ik precies weet wie ik ben. Dan loop ik buiten, voel de regen op mijn wangen en de wind door mijn haar. Ik heb gezorgd voor mijn lijf, gedaan wat er moest gebeuren. Dan klopt het en geeft het gewone leven genoeg betekenis.

En soms is het alsof ik mijn eigen licht niet meer bereik. Ik doe de dingen, maar lusteloos. De energie waarmee ik normaal gesproken zing, schrijf en werk, is kwijt. Dan wacht er iets in mij tot ik weer aanwezig kan zijn. Of durf te zijn. Ik heb een hekel aan dat lamlendige gevoel.

Wat is dat voor gevoel? Het is een somberheid die al bij me is zolang ik me kan herinneren. Het heeft iets te maken met mezelf verlaten. Met momenten laten gaan die belangrijk voor me zijn. Van teleurstellingen incasseren en vergoelijken dat ze gebeuren. Momenten dat ik me klein maak of woorden inslik om de vrede te bewaren. Mijn eigen grenzen overschrijd om me geliefd en niet afgewezen te voelen. Het gaat onder mijn huid zitten en voor ik het weet ben ik weer bezig te overleven in plaats van te leven en komt die somberheid weer opzetten.

Het gebeurt en ik wil dat niet. Maar voor mezelf staan brengt risico’s met zich mee. Risico om als onaangenaam ervaren te worden. Risico om buiten de ‘tribe’ te vallen, om af te wijken. Voor mezelf staan vraagt moed. Het gaat tegen mijn gevoel van veiligheid in om steeds trouw te zijn aan wat ik voel, wie ik ben, waarnaar ik verlang. Om mijn waarheid te spreken, ook als die spanning oproept. Het vraagt om eerlijkheid, maar ook om mildheid naar mezelf, omdat het vaak nog niet lukt.

Ik voel steeds sterker dat mijn leven pas klopt als het echt van mij is. Dat ik niet kan blijven leven in dienst van andermans verwachtingen. Dan moedig ik mezelf aan: Durf maar. Zeg maar wat waar is. Laat maar zien wie je bent.Want ik weet ook uit ervaring dat als ik mezelf laat zien, er soms juist meer verbinding ontstaat. Natuurlijk niet met iedereen en ook zeker niet altijd. Niet iedereen me hoeft te begrijpen en afwijzing is geen ramp, want het helpt me ruimte te maken wat wél bij me past.

Volgende week word ik vijftig. Een mooi moment om te besluiten dat ik niet meer wil leven vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. Oervertrouwen. Het besef dat ik hier ben om iets echts te brengen, niet iets perfects. Dat ik mag creëren, zingen, schrijven en verbinden op mijn manier.

Dat betekent ook dat ik wil blijven oefenen in eerlijkheid. Soms struikel ik, soms zwijg ik, soms komt mijn reactie er bot, ongenuanceerd en fel uit. Soms lukt het om mezelf niet te veroordelen, maar gewoon te ademen en opnieuw te proberen. Dat is geloof ik wat moed in feite is: niet dat je niet bang bent, maar je angst voelt en toch beweegt. Dat je jezelf toestaat om echt mens te zijn, met alles erop en eraan. En je om met Berthold Gunster te spreken op jouw eigen manier door het leven te harken.

Ik ben benieuwd: herken jij de spanning tussen erbij horen en trouw blijven aan jezelf? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Ouderdom en de zin in/van het leven

ouderdom, Wieteke snijder coaching en advies, blog, mantelzorger, coach, relatie, ervaring, levenservaring,

Ouderdom en de zin in/van het leven

Ouderdom. Ze komt op haar eigen tempo een mensenleven binnen. Soms ongemerkt, maar onverbiddelijk. Ik zie het bij mensen om me heen. Familieleden, ouderen, mensen die ooit mijn leermeesters waren. Nu zijn ze brozer. De vanzelfsprekendheid waarmee ze ooit opstonden, plannen maakten, de dag te lijf gingen, is vervangen door aarzelingen, kleine verliezen, herhalingen, stiltes.

Ik ben mantelzorger en coach. In mijn werk help ik mensen betekenis te vinden, maar in mijn privéleven word ik steeds vaker geconfronteerd met het afbrokkelen van die betekenis. De één wil niet meer wil leven, een ander raakt de draad van de herinneringen kwijt, anderen proberen wankel maar waardig te blijven staan.

Het is confronterend, maar ook verhelderend. Ouderdom haalt de franje weg. Wat ooit netjes en sociaal wenselijk was, laat los. Fatsoen brokkelt af en wat overblijft is de pure mens: soms weerbarstig, soms ontroerend zacht. De ware aard komt tevoorschijn. En ik vind dat mooi, juist in zijn rauwheid.

Wat me steeds opnieuw raakt, is hoe verschillend mensen omgaan met hetzelfde lot. De één vindt nog elke dag reden tot dankbaarheid voor de kleine dingen in het leven. Ondanks pijn en verlies. De ander zakt weg in moedeloosheid, ook al is diens situatie ogenschijnlijk beter. Oud worden is geen voorspelbaar proces, meer een persoonlijk landschap.

Ik leer van die verschillen. Ze maken me oordeellozer. Waar ik vroeger dacht: “Dat had anders gekund”, voel ik nu vooral mildheid. Achter prikkelbaarheid zit vaak angst. Onzekerheid uit zich als wantrouwen. Achter boosheid zit vaak onmacht. Ouderdom legt niet alleen de waarheid van een lichaam bloot, maar ook de waarheid van een leven.

Mantelzorgen is intensief. Het vraagt tijd, energie en een hart dat open blijft. Een kwart van mijn week gaat erin op, naast praktijk, werk, gezin en huishouden. Daarom zorg ik bewust voor mezelf. Bewegen, de natuur in, regelmaat, reflectie en om hulp vragen zijn mijn ankers.

Wat ik leer, telkens weer, is dit: je kunt niet alles oplossen en dat hoeft ook niet. Zorgen betekent niet het lijden wegnemen, maar erbij blijven, met aandacht. Uiteindelijk draait het leven niet om wat we bezitten of presteren, maar om wat we aanraken in de ander. De warmte die we doorgeven. Dat maakt ons mensen.

Hoe kijk jij naar ouder worden? Wat heb jij geleerd van de ouderen in je leven of van het ouder worden van jezelf? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Bijna vijftig en ik heb er zin in!

vijftig, jarig, verhelderend, Wieteke Snijder coaching en advies,

Bijna vijftig en ik heb er zin in!

Volgende maand mag ik vijftig kaarsjes uitblazen. Als ik eerlijk ben, vond ik dat aan het begin van dit jaar nog best een dingetje. Vijftig klonk als een grens. Alsof je vanaf dan zogenaamd niet meer echt meetelt. Alsof je kansen op iets nieuws, iets leukers, vanzelf zouden opdrogen. En ja, de jeugdigheid van je dertigste is er op je vijftigste echt wel af.

Maar in de loop van dit jaar is dat beeld gekanteld. Wat eerst voelde als een afscheid, blijkt nu eerder een thuiskomst. Ouder worden is voor mij niet langer iets om tegenop te zien, maar iets om me op te verheugen. Om dankbaar voor te zijn.

Het voelt verhelderend.

Er valt steeds meer van me af. Verwachtingen waarvan ik dacht dat ze van mij waren, blijken andermans stemmen. Rollen die ooit nodig waren, passen me niet meer. Idealen er vroeger waren, blijken niet de mijne te zijn. Wat overblijft is lichter, eerlijker, rustiger.

Ik merk dat ik minder bezig ben met hoe ik overkom, en meer met hoe iets voelt. Met wat klopt met wat echt van mij is.
En dat geeft vrijheid van mezelf mogen zijn, zonder masker, zonder mooier, aardiger of leuker te doen dan ik ben.

In dat licht zie ik ouder worden niet als aftakeling, maar als verfijning. Als het loslaten van wat me niet meer dient. Tot ik weer uitkom bij mijn eigen kern. En eerlijk gezegd: daar kan een mens niet vroeg genoeg mee beginnen.

Hoe ervaar jij het ouder worden? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.


Antiloo­pinrichting

Wieteke Snijder coaching en advies, railtechniek, minor, werktuigbouwkunde, antiloopinrichting, antilope, anti-loopinrichting, taalkunde,

Antiloopinrichting

Sinds onze middelste zoon de minor railtechniek volgt, sijpelt er nieuw spoorjargon ons huis binnen. We leren woorden die nergens op lijken, behalve op iets dat toevallig al bestaat. Zo ging het laatst aan tafel over de antiloo­pinrichting.

Dat woord deed bij ons meteen een belletje rinkelen. Of liever gezegd: een hoefje trippelen. Want wat is een antiloo­pinrichting anders dan een plek waar antilopen strafrechtelijk opgeborgen worden of hun therapie uitzitten? Een soort strafsafariversie van een zorginstelling met stro in plaats van linoleum en een oppasser met een schep.

Maar spoorwegmensen bedoelen er iets heel anders mee. In hun wereld gaat het om maatregelen om te voorkomen dat mensen het spoor op lopen of oversteken waar dat niet de bedoeling is: hekken, puntige stenen en andere subtiele hints van “blijf weg van het spoor alstublieft.”

We begrijpen het goed hoor: het aantal ongelukken moet omlaag en daar staan we vierkant achter. Overwegen verdwijnen of worden vervangen door tunnels en bruggen. Alles voor de veiligheid. Toch voelt dat woord antiloo­pinrichting taalkundig gewoon niet lekker. Wij zouden eerder pleiten voor anti-loopinrichting: een inrichting die tegen lopen is, niet tegen antilopen.

Nederland telt natuurlijk geen grote kuddes antilopen. En, zoals mijn schoonmoeder droog opmerkte: “Zelfs áls ze er waren, zouden ze nooit de weg vragen naar die inrichting. En ze kunnen niet eens lezen.”

Daar valt weinig tegenin te brengen.

Welke woorden komen jouw huis binnen en knagen aan je taalgevoel? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Verbinding en Omdenken: twee sporen komen samen

Verbinding, erkenning, Omdenken, Omdenkkringen, Stichting Omdoen, Wieteke Snijder coaching en advies,

Verbinding en omdenken: twee sporen komen samen


In de auto op weg naar een afspraak beluisterde ik zoals elke maandag de Omdenken-podcast. Dit keer een special over de Omdenkkringen die van start zijn gegaan. Geestelijk vader van Omdenken Berthold Gunster sprak met de initiatiefnemers van de pilot Omdenkkringen. Zij vertelden over hun ervaringen met hun pilot-groepen, Hoe ze deze samenbrachten, onzekerheden, opbrengsten, het elkaar ontmoeten en ruimte maken voor ieders inbreng.

Afgelopen weekend attendeerde mijn vader mij op het interview dat Annemiek Schrijver had met psychiater Jim van Os in De Verwondering. Ik beluisterde het gesprek in mijn podcast-app op de terugweg. Jim sprak over verbinding als medicijn, bijvoorbeeld bij psychose. Over hoe we niet genezen door afstand, maar door nabijheid. Over hoe herstel begint waar mensen elkaar werkelijk ontmoeten. Willen erkennen dat ze het ook niet weten, maar willen helpen zoeken naar de zin. En ik merkte: dit is eigenlijk hetzelfde gesprek als dat met Omdenken. Alleen de taal verschilt.

Waar Jim spreekt over psychose, herstel en zingeving, spreekt Berthold met de initiatiefnemers over omdenken, kwetsbaarheid en de kracht van de groep. Maar beiden raken aan hetzelfde: de menselijke behoefte aan verbinding en betekenis. Aan samen doen. Een luisterend oor zonder oordeel, het delen van verwarring, het zoeken naar wat klopt. Behoefte aan erkenning en herkenning in de problemen die we ondervinden als mens.

Stichting Omdoen faciliteert dat mensen elkaar vinden om zulke gesprekken aan te gaan. Niet omdat alles opgelost moet worden, maar omdat het al helpt om je uit te kunnen spreken. Dat is precies wat Van Os bedoelt: positieve zingeving groeit in contact.

Ik vind het ontroerend dat psychiatrie en omdenken elkaar op deze manier ontmoeten. En zelfs met de uitgesproken intentie: er staan bijna honderdduizend Nederlanders op de wachtlijst voor de GGZ. Terwijl heling niet iets is wat met je gebeurt, maar iets wat tussen ons ontstaat. Waar we moeite voor moeten willen doen. Moed voor op moeten durven brengen om onszelf kwetsbaar op te stellen en tijd nemen in ons drukke schema voor niet-weten, elkaar toelaten, ook als het schuurt. We hebben elkaar en positieve zingeving nodig om mens te blijven. Met nieuwsgierige, open, oordeelloze luisteraars. Het begint waar we elkaar echt ontmoeten.

Welke rol speelt ontmoeten in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Levenskunstspel bij het Humanistisch Verbond

Levenskunstspel, Anky Floris, Humanistisch Verbond, koffiezin-bijeenkomst, gelijkgestemden, Intens leven, kleur bekennen, jezelf zijn,

Levenskunstspel bij het Humanistisch Verbond

Afgelopen zondag nam ik deel aan een koffiezin-bijeenkomst van het Humanistisch Verbond Eemland, die werd georganiseerd in De Binnenhof van Hof der Toekomst in Amersfoort. De bijeenkomst stond in het teken van het spelen van het Levenskunstspel van Anky Floris. Anky schrijft in de spelegels onder andere ‘Levenskunst is de kunst om jouw eigen, authentieke leven te leven. Dat vraagt om vaardigheden en lef. Levenskunst gaat erover dat je je leven niet zomaar leeft, maar er echt iets van probeert te maken. De beste versie van jezelf. Intens leven vraagt lef om kleur te bekennen om jezelf te zijn.’ Ik vat dit op als uitnodiging!

Spelopzet

We maakten kort kennis met elkaar tijdens de koffie/thee en vertelden hoe we daar verzeild waren geraakt. Voor het spel verdeelden we ons in groepjes, waarna elk groepje een stapeltje Levenskunstkaarten kreeg. Ieder trok blind drie kaarten en koos daaruit één kaart die “zijn of haar” kaart werd. Op iedere kaart stonden drie vragen en een beeldhaiku.

Beurtelings vertelden we welke kaart we hadden gekozen en beantwoordden we de vragen. Vervolgens mochten de andere groepsleden open vragen stellen over de gegeven antwoorden, waarbij de vraag moest beginnen met wie, wat, wanneer, waarom of hoe. Belangrijk was dat er met een open luisterhouding werd deelgenomen, zonder oordeel.

Mijn bedoeling

Ik had mij aangemeld met de intentie om gelijkgestemden te ontmoeten en in een open sfeer met elkaar van gedachten te wisselen over wat ons bezighoudt in het leven. Tot mijn verbazing was ik veruit de jongste deelnemer; de meeste aanwezigen waren op leeftijd of gepensioneerd. Toch voelde het waardevol en fijn om samen ervaringen te delen en persoonlijke ontboezemingen uit te wisselen.

Mijn kaart: Gillend gek

De kaart die ik koos, droeg de titel Gillend gek. De beeldhaiku toonde een hoekige mensfiguur in roodtinten, zeer passend bij de titel. De vragen op de kaart gingen onder meer over wie of wat mij gillend gek kon maken en hoe ik grenzen kan aangeven.

Mijn antwoorden kwamen vooral in relatie tot mantelzorg naar voren. Hoe lukt het me om mij soms af te sluiten en tijd voor mezelf te nemen, in een situatie waarin man, kinderen en een inwonende schoonmoeder vaak mijn aanwezigheid als vanzelfsprekend en beschikbaar ervaren? Hoe kan ik communiceren dat ik er even niet ben, dat ik “uit” sta en niet beschikbaar ben? En bovenal: vind ik zelf eigenlijk dat ik voortdurend beschikbaar moet zijn?

Dit leverde waardevolle stof tot nadenken en bood een mooie aanleiding voor een verdiepend gesprek met de anderen.

Een palet aan mensen en thema’s

In dezelfde ronde kwamen ook de kaarten Engelengeduld, Heimwee en Liefde voor jezelf uit het Levenskunstspel aan bod. Samen vormden ze een rijk palet aan thema’s die ons uitnodigden om persoonlijke ervaringen te delen en elkaar beter te leren kennen. Opmerkelijk vond ik de openhartigheid waarmee deelnemers in het spel stonden. Ook de veelkleurigheid en maatschappelijke betrokkenheid en activiteit van de deelnemers vielen op. Ondanks de soms hoge leeftijd vond ieder wel een manier om zinvol maatschappelijk bij te dragen. Werkelijk ontroerend!

Dank

Met dank aan het Humanistisch Verbond voor het hartelijke welkom en aan de Hof der Toekomst voor de gastvrijheid. Het was een inspirerende en waardevolle middag. Het Levenskunstspel is wat mij betreft een echte aanrader. Het is nog aan te schaffen!

Welke rol speelt zingeving in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Jezelf definiëren

jezelf definieren, Wieteke Snijder coaching en advies, zoektocht, wie ben ik, keuzes maken

Jezelf definiëren

Vooral op kruispunten in het leven kun je behoefte hebben aan antwoord op de vraag “Wie ben ik nu eigenlijk?” De vraag is eenvoudig, maar jezelf definiëren kan best ingewikkeld zijn. Niet omdat je niets bent, maar eerder omdat je zóveel tegelijk bent: zorgzaam, krachtig, kwetsbaar, zoekend, groeiend. En je in het leven verschillende rollen tegelijkertijd kunt vervullen, zoals ouder, collega, mantelzorger, vriend(in).

Waarom jezelf definiëren?

Jezelf definiëren is niet bedoeld om een etiket op te plakken of jezelf in een hokje te stoppen. Het gaat om bewustwording: ontdekken welke waarden, talenten en behoeften jou kenmerken. Om woorden te vinden voor wie jij nu bent, zodat je keuzes kunt maken die bij je passen, grenzen kunt aangeven en betekenis kunt geven aan je leven.

Hoe ziet die zoektocht eruit?

De zoektocht is vaak geen rechte lijn. Soms herken je jezelf vooral in wat je voor anderen doet. Soms merk je dat je vooral bezig bent met verwachtingen van anderen en vergeet je stil te staan bij je eigen verlangens. En soms ontdek je juist jezelf in een moment van expressie of verbinding, waarin je voelt: nu klopt het, dit ben ik.

Wat helpt?

Jezelf definiëren begint met kleine vragen, niet met grote. Bijvoorbeeld:

  • Waar krijg ik energie van in mijn dagelijks leven?
  • Onder welke omstandigheden voel ik me op mijn gemak bij anderen?
  • Welke taken trek ik vanzelf naar me toe?
  • Wanneer voel ik: dit moment hoort echt bij mij?

Door zulke concrete situaties te onderzoeken, ontdek je patronen. Je merkt wat bij je hoort, wat energie kost en waar je van gaat stralen.

Wat levert het op?

Een beter beeld van jezelf geeft houvast. Je kunt helderdere keuzes maken, deze duidelijker communiceren met anderen en beter zorgen voor jezelf. Je identiteit is een verhaal dat je mag herschrijven en verdiepen terwijl je groeit. Zie jezelf definiëren als kompas. Het helpt je onderweg, zodat je steeds meer kunt leven op een manier die klopt met wie je bent.

Herken je de zoektocht en wil je ook jezelf definiëren? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek. Of neem contact met me op voor een gratis helpende vragenlijst om op vijftien domeinen jezelf beter te leren definiëren.