Jezelf definiëren

jezelf definieren, Wieteke Snijder coaching en advies, zoektocht, wie ben ik, keuzes maken

Jezelf definiëren

Vooral op kruispunten in het leven kun je behoefte hebben aan antwoord op de vraag “Wie ben ik nu eigenlijk?” De vraag is eenvoudig, maar jezelf definiëren kan best ingewikkeld zijn. Niet omdat je niets bent, maar eerder omdat je zóveel tegelijk bent: zorgzaam, krachtig, kwetsbaar, zoekend, groeiend. En je in het leven verschillende rollen tegelijkertijd kunt vervullen, zoals ouder, collega, mantelzorger, vriend(in).

Waarom jezelf definiëren?

Jezelf definiëren is niet bedoeld om een etiket op te plakken of jezelf in een hokje te stoppen. Het gaat om bewustwording: ontdekken welke waarden, talenten en behoeften jou kenmerken. Om woorden te vinden voor wie jij nu bent, zodat je keuzes kunt maken die bij je passen, grenzen kunt aangeven en betekenis kunt geven aan je leven.

Hoe ziet die zoektocht eruit?

De zoektocht is vaak geen rechte lijn. Soms herken je jezelf vooral in wat je voor anderen doet. Soms merk je dat je vooral bezig bent met verwachtingen van anderen en vergeet je stil te staan bij je eigen verlangens. En soms ontdek je juist jezelf in een moment van expressie of verbinding, waarin je voelt: nu klopt het, dit ben ik.

Wat helpt?

Jezelf definiëren begint met kleine vragen, niet met grote. Bijvoorbeeld:

  • Waar krijg ik energie van in mijn dagelijks leven?
  • Onder welke omstandigheden voel ik me op mijn gemak bij anderen?
  • Welke taken trek ik vanzelf naar me toe?
  • Wanneer voel ik: dit moment hoort echt bij mij?

Door zulke concrete situaties te onderzoeken, ontdek je patronen. Je merkt wat bij je hoort, wat energie kost en waar je van gaat stralen.

Wat levert het op?

Een beter beeld van jezelf geeft houvast. Je kunt helderdere keuzes maken, deze duidelijker communiceren met anderen en beter zorgen voor jezelf. Je identiteit is een verhaal dat je mag herschrijven en verdiepen terwijl je groeit. Zie jezelf definiëren als kompas. Het helpt je onderweg, zodat je steeds meer kunt leven op een manier die klopt met wie je bent.

Herken je de zoektocht en wil je ook jezelf definiëren? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek. Of neem contact met me op voor een gratis helpende vragenlijst om op vijftien domeinen jezelf beter te leren definiëren.

Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Wieteke Snijder coaching en advies, droedelen, dichter bij mezelf, fontein, Els van Steijn, hart, hoofd, keuzes

Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Lijstjes. Alles wat de volgende dag gedaan moet worden, schrijf ik de avond van tevoren op een lijstje. Zo’n lijstje geeft me rust, want ik hoef niet alles te onthouden. En het geeft me structuur en overzicht wat ik heb gedaan en wat er nog moet gebeuren. En eerlijk? Ik ben er superhandig en efficiënt mee geworden. Heb zelfs leren jongleren om aan de acute vraag van schoonmoeder, man of zonen tussen de activiteiten door tegemoet te komen. En ik ben het zo beu!

Want mijn handen gaan vanzelf naar wat er moet gebeuren. Mijn lijstje wordt in de loop van de dag korter, maar mijn lontje ook. En morgen is er weer een nieuw lijstje. Dat komt doordat ik de dingen die ik graag doe en activiteiten waarvan ik energie krijg nooit op het lijstje zet. Aan het eind van de dag is iedereen om me heen tevreden. Maar ikzelf? Ik blijf achter met een gevoel van leegte. Ik heb vooral gesloofd voor anderen, maar was er niet voor mezelf.

Nu is er uiteraard niets mis met het concept lijstjes. Ze blijven een handig hulpmiddel voor overzicht en structuur. Maar sinds ik heb kennisgemaakt met Els van Steijn kijk ik wel anders naar de planning van activiteiten in mijn dag. Els gebruikt de metafoor van de fontein. Stel je een klassieke fontein voor met verschillende bakken boven elkaar. Iedereen heeft zijn eigen plek in die fontein, met water dat van boven naar beneden stroomt. Dat water staat voor de levensenergie die je meekrijgt. Pas wanneer je je eigen plek inneemt, stroomt die energie door en voel je kracht, rust en richting. Ga je op een verkeerde plek staan, bijvoorbeeld door te veel verantwoordelijkheid te dragen, of altijd dienstbaar te zijn, dan stokt de stroom.

Dit inzicht helpt me als ik me lamgeslagen voel door alle keuzes in een dag. Want die verlamming gaat niet alleen over ‘te veel opties’, maar ook over de vraag: vanuit welke plek maak ik mijn keuzes? Sta ik in mijn eigen bak, of hang ik scheef in die van een ander?

De stem van het hoofd en de stem van het hart

Mijn hoofd is kampioen efficiëntie. Het zoekt wat handig is, wat nuttig is, wat anderen dient. Mijn hart fluistert vaak zachter: waar heb jij zin in, wat voedt jou, wat geeft je warmte, voldoening, verbinding? Als ik alleen maar naar mijn hoofd luister, ben ik productief, maar raak ik ontmoedigd, leeg en behoeftig. Wanneer ik alleen mijn hart volg, verlies ik de verbinding met de werkelijkheid. Waar ik naar zoek is de balans. Om beide stemmen te horen en tegemoet te komen.

Een manier om keuzes anders te maken

Sindsdien stel ik mezelf tijdens het maken van het lijstje voor de volgende dag drie vragen:

  1. Wat moet er gebeuren?
  2. Wat wil ik doen, ook al lijkt het niet nuttig?
  3. Waar heb ik behoefte aan om me voldaan te voelen?

Als ik die dingen naast elkaar leg, zie ik dat je leven niet alleen bestaat uit ‘moeten’, maar ook uit ‘willen’ en ‘voelen’. Maar één kleine keuze vanuit mijn hart kan ik mijn dag al laten kantelen.

Mildheid en overzicht

En om bij Els te blijven, mag ik ook mild zijn voor mezelf: niet alles kan. En dat hoeft ook niet. Soms betekent dichter bij mezelf komen dat ik accepteer dat de was blijft liggen of dat iemand even moet wachten. Lijstjes geven overzicht, maar zijn geen voorschrift om álles te doen. Ik mag elke dag bewust kiezen wat ik vandaag aandacht geef.

Dichter bij mezelf?

Het blijft oefenen om dichter bij mezelf te komen. Me los te maken van alle verwachtingen die ik aan anderen toeschrijf. Het blijft de kunst om telkens opnieuw te vragen: Op welke plek sta ik nu? Kies ik omdat het moet, of omdat het klopt? Daar, in dat onderscheid, ligt mijn kans om niet alleen dienstbaar te zijn aan de wereld om me heen, maar ook aandacht te besteden aan mezelf. En pas als ik mezelf voed, kan wat ik geef echt blijven stromen.

Welke rol spelen lijstjes in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Uit de loopgraven

Wieteke snijder coaching en advies, loopgraven, relatietherapie, relatiecoaching, relatie coaching, loopgraven, ruzie, toenadering, loopgraaf, trench, uit je loopgraaf

Uit de loopgraven

In relatiesessies hoor ik partners regelmatig dezelfde zin tegen elkaar uitspreken: “Ik ken jou ondertussen zo lang, ik ken jou door en door.”

Deze zin klinkt logisch en je kunt het als liefdevol ervaren, zeker als je al veel hebt meegemaakt samen. Maar er zit een gevaar in. Want als je denkt dat je de ander volledig kent, schuif je je nieuwsgierigheid aan de kant. In plaats van vragen te stellen, vul je in. In plaats van luisteren, interpreteer je. En als je je dan aan je partner gaat ergeren, ontstaat er een loopgravenoorlog.

Sommigen reageren door te proberen de ander subtiel te sturen of zelfs te manipuleren. Te motiveren, over te halen, te bemoedigen. Niet omdat ze slecht willen doen, maar omdat ze hopen dat het gedrag verandert dat hen zo raakt. Wat ze niet doorhebben is het mechanisme: hoe meer je duwt, hoe kleiner de kans is dat de ander zich werkelijk laat zien. Deze wordt eerder uitgenodigd om zich in te graven, de hakken in het zand te zetten en de patstelling te laten verharden.

Het kleine stapje naar de ander

Gelukkig is er een andere weg. Een zachte. En moedige. Vaak is er maar een heel klein stapje uit de loopgraven nodig, in de richting van je partner. Niet met de bedoeling om te oordelen of corrigeren, maar met de houding van: “Ik wil begrijpen wat jou beweegt.”

Dat kleine stapje maakt ruimte. Schept veiligheid. Je partner voelt zich vrij om te vertellen waarom hij of zij iets doet. Waar het gedrag vandaan komt. Of waar het toe dient. En precies op dat moment kan er iets verschuiven.

Wanneer gedrag zijn functie verliest

Vaak blijkt dat het gedrag waar je je aan stoorde, zijn noodzaak verliest zodra er opnieuw verbinding is. In die nieuwe ruimte kunnen partners elkaar opnieuw ontmoeten, zonder druk om te veranderen, zonder afkeuring.

De uitnodiging

Het vraagt moed om als eerste in beweging te komen. En het vraagt open, eerlijke nieuwsgierigheid om écht te luisteren. Maar wie bereid is om de loopgraven te verlaten, ontdekt dat er in het midden een plek ligt waar je elkaar werkelijk kunt zien en steeds opnieuw kunt ontmoeten.

Wil jij je partner opnieuw ontmoeten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrije dag

Wieteke Snijder coaching en advies, Vrije dag, blog, keuzes maken, fotograferen, Sysselt, zwam, paddestoel

Vrije dag

Vandaag had ik een vrije dag. Vrij in de letterlijke zin: ik hoefde met niemand rekening te houden, had geen verplichtingen naar buiten toe, alleen een lange lijst van klusjes die ik voor mezelf had bedacht. Ramen lappen, wassen draaien, strijkgoed wegwerken, nog een keer het plafond witten. En ergens daartussen: eindelijk beginnen aan de creatieve opdrachten van het zomerproject waarvoor ik me had ingeschreven.

Toen ik eraan wilde beginnen, merkte ik hoe uitstelgedrag zich aandient. Want het was voor het eerst in dagen niet meer bloedheet en eigenlijk wilde ik gewoon het bos in. De frisse lucht, het groen, de ruimte. Maar ja, mijn voornemen…

De verrassing kwam toen ik de opdrachtmail opende en las: ga naar buiten en fotografeer kleuren op onverwachte plekken. Precies wat ik nodig had. Alsof iemand me toestemming gaf te doen wat ik toch al verlangde.

Hoe vaak staan we niet in het spanningsveld tussen aan de ene kant alles wat moet (of wat we vinden dat moet) en aan de andere kant dat stille verlangen naar wat ons voedt, ontspant of inspireert? Vaak wint de plicht. Totdat er soms iets onverwachts gebeurt dat ons zachtjes de andere kant op duwt.

Voor mij was dat de uitnodiging om naar buiten te gaan. En omdat ik de foto’s toch niet hoefde te delen, nam ik een vuilniszak mee. Zo kon ik al wandelend kleuren verzamelen zoals deze prachtige paddestoel én het bos een beetje schoner maken.

Anderhalf uur, twee volle zakken en een fijne podcast verder kwam ik voldaan thuis en ik dacht: soms zit betekenis in de kleinste keuzes. Even naar buiten gaan, afval oprapen, aandacht hebben voor kleuren die je anders over het hoofd ziet. Dat is misschien wel de essentie van een vrije dag. Niet hoeveel taken je hebt afgevinkt, maar hoe je ruimte maakt voor dat wat je energie geeft.

Misschien herken jij dat spanningsveld ook wel: het verschil tussen moeten en mogen. Wat gebeurt er als je jezelf toestaat om het verlangen te volgen? Welke kleuren zouden dan ineens zichtbaar worden in jouw dag?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Slechts één gesprek verwijderd

vader, Wieteke snijder coaching en advies, relatiecoaching, gesprek,

Slechts één gesprek verwijderd

Er is een gesprek dat ik nog niet gevoerd heb. Een gesprek met mijn vader.
Het wacht. Soms dringt het zich aan me op, op onverwachte momenten.
Het is geen makkelijk gesprek, maar wel noodzakelijk.

Emotioneel en biologisch is hij mijn vader. Hij is liefdevol; ik heb me altijd door hem geliefde gevoeld. Maar hij voldeed voor mij niet aan de vaderrol. Hij was niet degene die leidde.

Mijn vader volgde. Stelde geen eisen. Als kind zag ik dat. Als puber begon ik hem erom te verachten en riep ik uit “Wat heb ik nou aan jou als vader?” En ergens ben ik daar nooit helemaal van teruggekomen.

Ik zette hem als het ware op een zijspoor. Hield en houd veel van hem, maar luisterde niet echt meer naar wat hij te zeggen had. Sloot mijn oren, zelfs als ik advies aan hem vroeg. Het kon vast niet veel te betekenen hebben, wat hij te vertellen had.

Eindelijk ben ik er klaar voor om mijn houding te veranderen. Te onderzoeken of ik weer dochter kan worden.

Niet de dochter die zich afzet of het beter denkt te weten. Maar de dochter die ziet: jij hebt mij het jouwe gegeven. Misschien was het niet wat ik dacht nodig te hebben. Maar je gaf me jouw liefde. Ik wil me niet langer boven jou plaatsen. Ik wil onder jou kunnen staan. Zoals dat hoort, in de stroom van generaties.

Dat gesprek wil ik binnenkort voeren. Want ik geloof dit:

Veel in het leven is één gesprek van ons verwijderd.
Eén gesprek dat iets losmaakt, opent, verzacht, verbindt.

Misschien heb jij ook zo’n gesprek in je leven.
Met een ouder, kind, collega, vriend. Of met jezelf.
Een gesprek dat je uitstelt uit angst, gemak, ongemak of oud zeer.

Het wordt belangrijker met de tijd én het is nooit te laat.

Ik ga het doen.

Durf jij het aan?

Van gedachten wisselen hierover? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zonder vertrouwen raakt het recht uitgehold

Wieteke Snijder coaching en advies, vertrouwen, blog, recht, privacy, wet, politiek, filosofie

Zonder vertrouwen raakt het recht uitgehold

Er is iets vreemds aan de hand met vertrouwen. We roepen het vaak op in toespraken, beleidsteksten en voornemens. Maar wie zorg nodig heeft, een uitkering aanvraagt of een kwetsbare ander helpt, merkt dat vertrouwen niet de grondtoon is. Controle is dat. En controle vraagt zijn tol.

Wie een beroep doet op het systeem, moet iets inleveren: zijn verhaal, zijn privacy, zijn autonomie. Je wordt niet geholpen omdat je mens bent, maar alleen als je het goed uitlegt, op tijd aanvraagt en geen fouten maakt. Dat wringt. Want juist als je kwetsbaar bent, zou vertrouwen de basis moeten zijn. Geen onderhandeling.

Dat wantrouwen zit diep ingebakken. Het systeem gaat uit van misbruik, van fraude, van dat ene zwarte scenario. En dus timmeren we alles dicht met regels. Er is geen ruimte voor menselijkheid, uitzonderingen. Hulp vernauwd tot procedures. Maar het gevolg is dat het recht zijn ziel verliest. Regels zonder vertrouwen zijn net zo hol als beloften zonder intentie.

Wat me raakt, is dat deze benadering langzaamaan normaliseert. Dat we ons er schijnbaar bij neerleggen dat menselijkheid moeilijk is en dat helpen verdacht kan zijn. Neem het wetsvoorstel dat hulp aan mensen zonder papieren strafbaar wil maken. Niet omdat ze kwaad doen, maar omdat ze het systeem omzeilen. Alsof compassie op papier moet kloppen voordat het mag bestaan.

Daarmee raken we iets kwijt wat moeilijk te herstellen is: de overtuiging dat een samenleving sterker wordt van zorg, niet van wantrouwen. Dat autonomie geen luxe is, maar een voorwaarde voor waardigheid. En dat privacy niet iets is dat je inlevert voor steun, maar iets wat je juist beschermt op het moment dat je steun nodig hebt.

Vertrouwen is niet naïef. Het is kiezen voor menselijkheid in een systeem dat liever afvinkt dan om zich heen kijkt. Misschien is dat wel de meest politieke daad die we nu kunnen stellen: weigeren om mee te gaan in het wantrouwen en blijven handelen omdat mensen het waard zijn om op te vertrouwen.

Raakt dit jou ook en wil je erover doorpraten? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Tussen de stiltes

stiltes, ruzie, relatie, therapie, Wieteke Snijder coaching en advies

Tussen de stiltes

Anna en Thomas* zijn al tien jaar samen. Hun leven lijken ze goed op orde te hebben: een huis, twee banen, een dochtertje van zes. Maar onderhuids schuurt het.

Als Anna thuiskomt na een lange werkdag, treft ze de woonkamer aan zoals ze die ’s ochtends achterliet: rommelig, speelgoed overal. Thomas zit op de bank met zijn telefoon. “Kon je niet even opruimen?” vraagt ze. Thomas zucht. “Ik ben ook moe, Anna. En de rommel ruimt zichzelf niet op.” Ze draait zich om en zwijgt.

Die avond eten ze in stilte. Het gesprek dat Anna eigenlijk wilde voeren – over hoe alleen ze zich voelt, over dat ze het gevoel heeft dat hij haar niet meer ziet – slikt ze in. Thomas merkt de spanning wel, maar zegt niets. Hij is bang dat ze weer gaat zeggen dat hij tekortschiet en hij heeft genoeg van haar kritiek.

Een week later barst de bom. Anna vindt een flirterig bericht op Thomas’ telefoon. Het blijkt niets ernstigs, maar het is genoeg om haar te laten ontploffen.”Je praat niet met mij, maar wel met háár?” valt ze uit. “Misschien omdat zij niet meteen alles verwijt!” roept Thomas terug. De ruzie is hard en eindigt in stilte.

De dagen daarna spreken ze amper tegen elkaar. Anna voelt zich genegeerd, Thomas voelt zich constant beoordeeld. Hun dochter merkt het en wordt opstandig. Ze realiseren zich dat hun stilzwijgen, kritiek en onbegrip niet alleen hen schaadt, maar ook hun kind.

Op een avond, terwijl ze beiden zwijgend op de bank zitten, zegt Anna zacht: “Ik kan niet meer tegen de stiltes. Ik wil je niet verliezen, maar ik weet niet meer hoe we moeten praten.” Thomas knikt. “Ik ook niet. Misschien hebben we hulp nodig.”

In de praktijk van de relatietherapeut
De eerste sessie begint stroef. Beiden zoeken woorden. Dan stelt de therapeut een simpele maar krachtige vraag:

“Wat zou er anders zijn in jullie relatie als jullie je allebei écht gehoord en begrepen voelden?”

Anna breekt. “Ik zou me weer veilig voelen.”
Thomas zegt: “Ik zou niet bang zijn om iets verkeerds te zeggen.”

Vanaf dat moment begint iets te verschuiven. Niet plotseling, niet makkelijk, maar wél samen.

Wil jij ook weer samenzijn in jullie relatie? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

(*Anna en Thomas zijn natuurlijk niet hun echte namen)

Contact houden met jezelf in een drukke wereld

blog, Wieteke Snijder coaching en advies, houden, coaching, rust, vertraging, tempo, stilte, contact, mezelf,

Contact houden met jezelf in een drukke wereld

In deze wereld vol afleidingen en constante prikkels, vind ik het moeilijk om contact te houden met mijzelf. Er is altijd wel iets te beleven, doen, luisteren en zien. Mensen te ontmoeten, kennis te vergaren, herinneringen te maken. Al die prikkels houden me wel bezig en leiden me wel af, maar helpen me niet om in contact met mezelf te blijven. Daarom wil ik regelmatig actief afschakelen om momenten van stilte en reflectie te vinden.

Altijd ‘aan’

Mijn agenda vult zich automatisch met werk, sociale verplichtingen, to-do-lijstjes en onverwachte klussen. Daarnaast heb ik mijn huishouden, mantelzorg, onderhoud, de boeken die ik wil lezen, podcasts die ik wil luisteren, hobby’s en sport en natuurlijk de constante trekkracht van mijn telefoon. Als ik niet oplet, neem ik nooit echt de tijd om stil te zijn en na te denken over mijn eigen gedachten en gevoelens. Ik kan me overweldigd voelen door alle indrukken als ik geen ruimte heb voor introspectie. En me dan maar afvragen hoe het komt dat ik de zin in het leven soms niet meer kan vinden!

In de vertraging

Om me mentaal weerbaar te voelen heb ik zo nu en dan dus stilte en reflectie nodig. Ondertussen weet ik dat ik me met die behoefte in goed gezelschap bevind. Filosoof Lao Tzu zegt: “In de stilte kun je jezelf vinden.” Dat is fijn om te weten, maar meestal sta ik hartstikke in de doe-stand. Er is zoveel te doen! Zomaar ineens tot stilstand komen lukt me dan moeilijk alleen. Daarom ben ik jaren geleden begonnen met yoga-les. En tegenwoordig Tibetaanse meditatie. Even in de rust onderdompelen helpt me vertragen doordeweeks.

De natuur bepaalt zelf het tempo

Door bewust en actief de stilte op te zoeken, krijg ik meer rust om wél die boswandeling te maken en zo nu en dan in mijn schriftje mijn gedachten en gevoelens neer te schrijven. Dat levert me meer duidelijkheid op over wat er in me omgaat en welke kant ik op wil. Bovendien geeft het me ontspanning, waardoor ik ruimte heb om mogelijkheden te onderzoeken. Én het prikkelt mijn creativiteit.

Krijg jij ook jeuk van ‘in de vertraging’ en ‘de natuur bepaalt zelf het tempo’? Ook ik voel de weerstand opkomen bij zulke zinnetjes. Interessant! Juist die jeukwoorden willen je iets zeggen, maar je wilt het (nog) niet horen.

Ook rust en ruimte voor reflectie in je drukke leven? Neem contact met me op voor een gratis oriëntatiegesprek of een half uurtje telefonisch contact over een prangende vraag/onderwerp. Dat is altijd kosteloos.