Verbinding en Omdenken: twee sporen komen samen

Verbinding, erkenning, Omdenken, Omdenkkringen, Stichting Omdoen, Wieteke Snijder coaching en advies,

Verbinding en omdenken: twee sporen komen samen


In de auto op weg naar een afspraak beluisterde ik zoals elke maandag de Omdenken-podcast. Dit keer een special over de Omdenkkringen die van start zijn gegaan. Geestelijk vader van Omdenken Berthold Gunster sprak met de initiatiefnemers van de pilot Omdenkkringen. Zij vertelden over hun ervaringen met hun pilot-groepen, Hoe ze deze samenbrachten, onzekerheden, opbrengsten, het elkaar ontmoeten en ruimte maken voor ieders inbreng.

Afgelopen weekend attendeerde mijn vader mij op het interview dat Annemiek Schrijver had met psychiater Jim van Os in De Verwondering. Ik beluisterde het gesprek in mijn podcast-app op de terugweg. Jim sprak over verbinding als medicijn, bijvoorbeeld bij psychose. Over hoe we niet genezen door afstand, maar door nabijheid. Over hoe herstel begint waar mensen elkaar werkelijk ontmoeten. Willen erkennen dat ze het ook niet weten, maar willen helpen zoeken naar de zin. En ik merkte: dit is eigenlijk hetzelfde gesprek als dat met Omdenken. Alleen de taal verschilt.

Waar Jim spreekt over psychose, herstel en zingeving, spreekt Berthold met de initiatiefnemers over omdenken, kwetsbaarheid en de kracht van de groep. Maar beiden raken aan hetzelfde: de menselijke behoefte aan verbinding en betekenis. Aan samen doen. Een luisterend oor zonder oordeel, het delen van verwarring, het zoeken naar wat klopt. Behoefte aan erkenning en herkenning in de problemen die we ondervinden als mens.

Stichting Omdoen faciliteert dat mensen elkaar vinden om zulke gesprekken aan te gaan. Niet omdat alles opgelost moet worden, maar omdat het al helpt om je uit te kunnen spreken. Dat is precies wat Van Os bedoelt: positieve zingeving groeit in contact.

Ik vind het ontroerend dat psychiatrie en omdenken elkaar op deze manier ontmoeten. En zelfs met de uitgesproken intentie: er staan bijna honderdduizend Nederlanders op de wachtlijst voor de GGZ. Terwijl heling niet iets is wat met je gebeurt, maar iets wat tussen ons ontstaat. Waar we moeite voor moeten willen doen. Moed voor op moeten durven brengen om onszelf kwetsbaar op te stellen en tijd nemen in ons drukke schema voor niet-weten, elkaar toelaten, ook als het schuurt. We hebben elkaar en positieve zingeving nodig om mens te blijven. Met nieuwsgierige, open, oordeelloze luisteraars. Het begint waar we elkaar echt ontmoeten.

Welke rol speelt ontmoeten in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Levenskunstspel bij het Humanistisch Verbond

Levenskunstspel, Anky Floris, Humanistisch Verbond, koffiezin-bijeenkomst, gelijkgestemden, Intens leven, kleur bekennen, jezelf zijn,

Levenskunstspel bij het Humanistisch Verbond

Afgelopen zondag nam ik deel aan een koffiezin-bijeenkomst van het Humanistisch Verbond Eemland, die werd georganiseerd in De Binnenhof van Hof der Toekomst in Amersfoort. De bijeenkomst stond in het teken van het spelen van het Levenskunstspel van Anky Floris. Anky schrijft in de spelegels onder andere ‘Levenskunst is de kunst om jouw eigen, authentieke leven te leven. Dat vraagt om vaardigheden en lef. Levenskunst gaat erover dat je je leven niet zomaar leeft, maar er echt iets van probeert te maken. De beste versie van jezelf. Intens leven vraagt lef om kleur te bekennen om jezelf te zijn.’ Ik vat dit op als uitnodiging!

Spelopzet

We maakten kort kennis met elkaar tijdens de koffie/thee en vertelden hoe we daar verzeild waren geraakt. Voor het spel verdeelden we ons in groepjes, waarna elk groepje een stapeltje Levenskunstkaarten kreeg. Ieder trok blind drie kaarten en koos daaruit één kaart die “zijn of haar” kaart werd. Op iedere kaart stonden drie vragen en een beeldhaiku.

Beurtelings vertelden we welke kaart we hadden gekozen en beantwoordden we de vragen. Vervolgens mochten de andere groepsleden open vragen stellen over de gegeven antwoorden, waarbij de vraag moest beginnen met wie, wat, wanneer, waarom of hoe. Belangrijk was dat er met een open luisterhouding werd deelgenomen, zonder oordeel.

Mijn bedoeling

Ik had mij aangemeld met de intentie om gelijkgestemden te ontmoeten en in een open sfeer met elkaar van gedachten te wisselen over wat ons bezighoudt in het leven. Tot mijn verbazing was ik veruit de jongste deelnemer; de meeste aanwezigen waren op leeftijd of gepensioneerd. Toch voelde het waardevol en fijn om samen ervaringen te delen en persoonlijke ontboezemingen uit te wisselen.

Mijn kaart: Gillend gek

De kaart die ik koos, droeg de titel Gillend gek. De beeldhaiku toonde een hoekige mensfiguur in roodtinten, zeer passend bij de titel. De vragen op de kaart gingen onder meer over wie of wat mij gillend gek kon maken en hoe ik grenzen kan aangeven.

Mijn antwoorden kwamen vooral in relatie tot mantelzorg naar voren. Hoe lukt het me om mij soms af te sluiten en tijd voor mezelf te nemen, in een situatie waarin man, kinderen en een inwonende schoonmoeder vaak mijn aanwezigheid als vanzelfsprekend en beschikbaar ervaren? Hoe kan ik communiceren dat ik er even niet ben, dat ik “uit” sta en niet beschikbaar ben? En bovenal: vind ik zelf eigenlijk dat ik voortdurend beschikbaar moet zijn?

Dit leverde waardevolle stof tot nadenken en bood een mooie aanleiding voor een verdiepend gesprek met de anderen.

Een palet aan mensen en thema’s

In dezelfde ronde kwamen ook de kaarten Engelengeduld, Heimwee en Liefde voor jezelf uit het Levenskunstspel aan bod. Samen vormden ze een rijk palet aan thema’s die ons uitnodigden om persoonlijke ervaringen te delen en elkaar beter te leren kennen. Opmerkelijk vond ik de openhartigheid waarmee deelnemers in het spel stonden. Ook de veelkleurigheid en maatschappelijke betrokkenheid en activiteit van de deelnemers vielen op. Ondanks de soms hoge leeftijd vond ieder wel een manier om zinvol maatschappelijk bij te dragen. Werkelijk ontroerend!

Dank

Met dank aan het Humanistisch Verbond voor het hartelijke welkom en aan de Hof der Toekomst voor de gastvrijheid. Het was een inspirerende en waardevolle middag. Het Levenskunstspel is wat mij betreft een echte aanrader. Het is nog aan te schaffen!

Welke rol speelt zingeving in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Jezelf definiëren

jezelf definieren, Wieteke Snijder coaching en advies, zoektocht, wie ben ik, keuzes maken

Jezelf definiëren

Vooral op kruispunten in het leven kun je behoefte hebben aan antwoord op de vraag “Wie ben ik nu eigenlijk?” De vraag is eenvoudig, maar jezelf definiëren kan best ingewikkeld zijn. Niet omdat je niets bent, maar eerder omdat je zóveel tegelijk bent: zorgzaam, krachtig, kwetsbaar, zoekend, groeiend. En je in het leven verschillende rollen tegelijkertijd kunt vervullen, zoals ouder, collega, mantelzorger, vriend(in).

Waarom jezelf definiëren?

Jezelf definiëren is niet bedoeld om een etiket op te plakken of jezelf in een hokje te stoppen. Het gaat om bewustwording: ontdekken welke waarden, talenten en behoeften jou kenmerken. Om woorden te vinden voor wie jij nu bent, zodat je keuzes kunt maken die bij je passen, grenzen kunt aangeven en betekenis kunt geven aan je leven.

Hoe ziet die zoektocht eruit?

De zoektocht is vaak geen rechte lijn. Soms herken je jezelf vooral in wat je voor anderen doet. Soms merk je dat je vooral bezig bent met verwachtingen van anderen en vergeet je stil te staan bij je eigen verlangens. En soms ontdek je juist jezelf in een moment van expressie of verbinding, waarin je voelt: nu klopt het, dit ben ik.

Wat helpt?

Jezelf definiëren begint met kleine vragen, niet met grote. Bijvoorbeeld:

  • Waar krijg ik energie van in mijn dagelijks leven?
  • Onder welke omstandigheden voel ik me op mijn gemak bij anderen?
  • Welke taken trek ik vanzelf naar me toe?
  • Wanneer voel ik: dit moment hoort echt bij mij?

Door zulke concrete situaties te onderzoeken, ontdek je patronen. Je merkt wat bij je hoort, wat energie kost en waar je van gaat stralen.

Wat levert het op?

Een beter beeld van jezelf geeft houvast. Je kunt helderdere keuzes maken, deze duidelijker communiceren met anderen en beter zorgen voor jezelf. Je identiteit is een verhaal dat je mag herschrijven en verdiepen terwijl je groeit. Zie jezelf definiëren als kompas. Het helpt je onderweg, zodat je steeds meer kunt leven op een manier die klopt met wie je bent.

Herken je de zoektocht en wil je ook jezelf definiëren? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek. Of neem contact met me op voor een gratis helpende vragenlijst om op vijftien domeinen jezelf beter te leren definiëren.

Je eigen cipier

Wieteke Snijder coaching en advies, cipier, gevangenis, verhalen, normen, constructen, loslaten, vertrouwen, moed.

Je eigen cipier

Eigenlijk schaam ik me om toe te geven dat ik de laatste tijd zo gewend geraakt aan schrijven met behulp van ChatGPT, dat ik nu weer de neiging heb om Chat te raadplegen. Alsof ik vergeten ben hoe ik zelf een verhaal kan opbouwen. Alsof ik het proces van mijn gedachten ordenen heb uitbesteed, brainrot heb toegelaten en dat mijn brein nu liever een snel dopamineshot wil dan rustig de tijd nemen. Dat verhaaltje vertel ik mezelf en daar vind ik wat van. En precies deze gedachten klikte met een gesprek uit de podcast die ik vanmorgen luisterde.

Een vraag uit de 365 podcast

Het was de 365 podcast van David en Arjan. In deze aflevering bespraken ze de vraag die ‘zusje van zus’ schriftelijk stelde of ze de afgelopen jaren wel had kunnen rouwen. Haar zus werd ruim dertig jaar geleden op gruwelijke wijze vermoord door haar echtgenoot (de zwager van zusje), die zich vervolgens zelf van het leven beroofde. Afschuwelijk natuurlijk. Nu, vierendertig jaar later zit zusje nog altijd gevangen in een kluwen in haar hoofd en lijf van angst, ongeloof en verdoving. En dan de vragen: Waar rouwt ze nu eigenlijk om? Mag ze boos zijn? Mag ze ook rouwen om de dader? Ze voelt zich vaak alleen met haar verhaal.

De gevangenis van verhalen

Wat David en Arjan als antwoord schetsen, is dat haar normerende vragen (is dat wel normaal, mag ik dit of dat wel), gedachten en overtuigingen haar vasthouden in haar verhaal en tegenhouden om te rouwen. Het verhaal houdt haar vast, als een cipier die haar geen vrijheid gunt.

Doen we dat niet allemaal?

En ik dacht: wat zusje van zus ervaart, doen we allemaal in ons eigen leven op onze eigen manier ook. We bouwen een verhaal om ons heen en geloven erin. Zoals ik mezelf vertel dat ik pas iets voorstel als ik zelf een blog kan schrijven. Zo’n verhaal voelt vertrouwd, want we hebben het onszelf al lang en vaak verteld, maar houdt ons vaak juist gevangen. Schuldgevoel, frustratie en normen zijn de tralies die we zelf hebben gecreëerd.

Het pijnlijke maar bevrijdende inzicht is dit: als jij je gevangenis zelf hebt gebouwd, kun je hem ook zelf weer afbreken door je verhaal los te laten.

Moed om los te laten

Loslaten klinkt makkelijk, maar vraagt moed. Want zonder verhaal voelt je je kaal, leeg, alsof je je houvast mist. Maar juist daar ontstaat ruimte. Ruimte om adem te halen, om jezelf zachter te bekijken, om niet langer te hoeven voldoen aan een onhaalbare norm. Want je bent niet je verhaal. En je hoeft er dus niet in te geloven.

Een vraag aan jou

Welk verhaal vertel jij jezelf telkens opnieuw? Herken je de cipier in je verhaal? En wat gebeurt er als je dat verhaal, al is het maar voor een moment, loslaat?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrije dag

Wieteke Snijder coaching en advies, Vrije dag, blog, keuzes maken, fotograferen, Sysselt, zwam, paddestoel

Vrije dag

Vandaag had ik een vrije dag. Vrij in de letterlijke zin: ik hoefde met niemand rekening te houden, had geen verplichtingen naar buiten toe, alleen een lange lijst van klusjes die ik voor mezelf had bedacht. Ramen lappen, wassen draaien, strijkgoed wegwerken, nog een keer het plafond witten. En ergens daartussen: eindelijk beginnen aan de creatieve opdrachten van het zomerproject waarvoor ik me had ingeschreven.

Toen ik eraan wilde beginnen, merkte ik hoe uitstelgedrag zich aandient. Want het was voor het eerst in dagen niet meer bloedheet en eigenlijk wilde ik gewoon het bos in. De frisse lucht, het groen, de ruimte. Maar ja, mijn voornemen…

De verrassing kwam toen ik de opdrachtmail opende en las: ga naar buiten en fotografeer kleuren op onverwachte plekken. Precies wat ik nodig had. Alsof iemand me toestemming gaf te doen wat ik toch al verlangde.

Hoe vaak staan we niet in het spanningsveld tussen aan de ene kant alles wat moet (of wat we vinden dat moet) en aan de andere kant dat stille verlangen naar wat ons voedt, ontspant of inspireert? Vaak wint de plicht. Totdat er soms iets onverwachts gebeurt dat ons zachtjes de andere kant op duwt.

Voor mij was dat de uitnodiging om naar buiten te gaan. En omdat ik de foto’s toch niet hoefde te delen, nam ik een vuilniszak mee. Zo kon ik al wandelend kleuren verzamelen zoals deze prachtige paddestoel én het bos een beetje schoner maken.

Anderhalf uur, twee volle zakken en een fijne podcast verder kwam ik voldaan thuis en ik dacht: soms zit betekenis in de kleinste keuzes. Even naar buiten gaan, afval oprapen, aandacht hebben voor kleuren die je anders over het hoofd ziet. Dat is misschien wel de essentie van een vrije dag. Niet hoeveel taken je hebt afgevinkt, maar hoe je ruimte maakt voor dat wat je energie geeft.

Misschien herken jij dat spanningsveld ook wel: het verschil tussen moeten en mogen. Wat gebeurt er als je jezelf toestaat om het verlangen te volgen? Welke kleuren zouden dan ineens zichtbaar worden in jouw dag?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Heeft jouw partner superkrachten?

superheld, relatie, communiceren, superkracht, moed, Wieteke Snijder coaching en advies, scheiden, ruzie,

Heeft jouw partner superkrachten?

Vind je dat je partner na zoveel jaar relatie nu toch echt wel zou moeten weten wat jij wilt en denkt? Vraag je je wel eens teleurgesteld af of je partner eigenlijk wel aanvoelt wat jij nodig hebt en waar jij naar verlangt? En klaag je dan in je hoofd (of tegen iemand anders) hierover? Dan is het tijd om je uit de droom te helpen. Niemand heeft superkrachten, ook je partner niet.

Geen superkrachten!? Wat nu?

Maar ja, die teleurstelling. Je bent echt niet tevreden met hoe het nu gaat. Twijfelt misschien zelfs of jullie relatie wel kan voortduren. Je reageert kribbig en snibbig op elkaar. Of jullie leven thuis langs elkaar heen. Het wordt er in elk geval niet gezelliger op. Zo had je je jullie relatie niet voorgesteld!

Spreek de superkrachten in jezelf aan

Tja, je relatie verbreken kan altijd, natuurlijk. Het is wel erg rigoureus, maar het kan. Wat ook kan, is onderzoeken wat je zelf kunt veranderen aan de situatie. Dat begint al met je te realiseren dat het onrealistisch is om superkrachten van je partner te verwachten. Superkrachten? Ja, dingen als gedachten lezen, onuitgesproken problemen oplossen en raden wat jou zo dwars zit. De tweede stap is je realiseren dat jij als partner kunt beginnen met communiceren. Erover praten dus. Daar is enige moed voor nodig, jouw superkracht. Misschien vind je dat wel doodeng. Want toen je eens probeerde te zeggen dat je niet meer zo gelukkig bent, liep het weer op ruzie uit. 

Van boos naar binnen

Wat kun je wél doen? Neem een beetje afstand en kijk naar jezelf. Richt je aandacht naar binnen. Voel wat je zo boos en teleurgesteld maakt. En wat je daarvoor graag in de plaats zou willen voelen. Wat wil je wél, wat heb je nodig? Neem de tijd om te reflecteren over je eigen behoeften en grenzen. Je gedachten aan papier toevertrouwen wil ook wel eens helpen om zaken helderder te krijgen. Als je eenmaal meer duidelijkheid hebt over wat je wilt, is het tijd om dit te communiceren.

Zet je communicatieknop aan

Probeer je gedachten en gevoelens zo precies mogelijk onder woorden te brengen. Dat kan best onwennig aanvoelen. Misschien komt je verhaal er hakkelend en stotterend uit, dat is oké. Alle begin is moeilijk. Zeg wat je dwars zit, waar je je zorgen over maakt, wat je moeilijk vindt. Wees eerlijk en open, en tegelijkertijd respectvol naar je partner toe. Luister ook naar wat je partner te zeggen heeft en probeer elkaar te begrijpen. Het kan helpen om je in te beelden dat je letterlijk door de ogen van je partner de wereld in kijkt. Vermijd beschuldigingen en verwijten, focus echt op het delen van je gevoelens en behoeften.

Doe je niks? Dan blijft het zo

Verzamel al jouw superkracht en heb de moed om je leven te veranderen. Het begint allemaal met de bereidheid om te leren en te groeien. Zelf, maar ook samen, in je relatie. Je onvrede aanpakken, elkaar beter leren begrijpen, leren communiceren vanuit begrip en verbinding. Daar gaat het om. Dat is spannend en kwetsbaar. En nodig. Want als je niks doet, levert het je ook niks op. 

Ook ik heb geen superkrachten (maar ik kan je wel helpen)

Vind je het té spannend, durf je het gesprek niet te openen omdat je bang bent voor nóg meer ruzie en verwijt? Als je wilt, kan ik je helpen een opening te maken om het gesprek aan te kunnen gaan. Bijvoorbeeld de tools om zelf het gesprek met je partner te beginnen. Of lukt het eerste gesprek zelf en besluiten jullie samen in therapie te gaan. Bij mij of bij iemand anders. Dat is moed tonen en je kwetsbaar opstellen. Maar: ook ik heb geen superkrachten; ik kan je alleen helpen als je me laat weten dat je wel een zetje kunt gebruiken. Dus neem contact met me op, even bellen kost niks. Wacht er niet mee; een beter moment dan nu komt er niet.

De kracht van liefde en vergeving

Wieteke Snijder coaching en advies, vergeving, liefde, Gerald Jampolsky, de kracht van liefde en vergeving, natuur, vrijheid, coach, verdriet, rouwen.

De kracht van liefde en vergeving

De kracht van vergeving is de moed hebben om de hoop op een ander verleden los te laten. 

                                                                                               vrij naar Gerald Jampolsky

Vergeven gaat niet vanzelf. Je kunt het wel leren.  

Bijna niemand groeit op zonder nare ervaringen mee te maken. Of juist fijne ervaringen te moeten missen. Ouders die je niet zagen zoals je was, gebrek aan geborgenheid, liefde en veiligheid. Of juist verwaarlozing, emotionele of fysieke mishandeling. Maar ook als je redelijk beschermd bent opgegroeid kun je verbitterd raken over wat er in de jeugd is voorgevallen.

Ook aan nare gebeurtenissen na je jeugd kun je een machteloos gevoel overhouden. Als een vriendschap is stukgelopen, je een vechtscheiding of nare ruzies hebt meegemaakt, diepe teleurstellingen, afwijzing of andere pijn hebt gevoeld.

Je kunt hierover wrok koesteren. Omdat het gebeurde je een gevoel van onmacht, machteloosheid of afhankelijkheid heeft gegeven. Je je vernederd, verraden, bedrogen of in de steek gelaten voelt. Omdat je vindt dat de dader in kwestie excuses moet maken. Of omdat het gewoon nooit had mogen gebeuren. De wrok is groot en vergeven lijkt dan ver weg of zelfs onmogelijk.

Belemmerende overtuigingen

Gedachten die zich in je hebben vastgezet en die je doorgaans gelooft, noemen we overtuigingen. Overtuigingen die je afhouden van datgene waarnaar je verlangt, zijn belemmerende overtuigingen. En belemmerende overtuigingen kunnen een opening naar vergeving in de weg staan. Misschien herken je een paar van deze:

Vergeven betekent accepteren wat de ander heeft gedaan.’

‘Het is de ander zijn schuld, dus moet de ander het oplossen.’

De ander moet boeten voor wat hij gedaan heeft.

De eerste stap zetten? Ík heb het toch niet verpest??

Wat er gebeurd is, is onvergeeflijk.

Als ik vergeef, geef ik de ander gelijk.

Door niet te vergeven heb ik macht over de ander.

Wraak te kunnen nemen voelt lekker.

Pas als iemand zijn oprechte excuses aanbiedt, kan ik het gedrag vergeven.

De pijn blijft

Vergelding willen, je slachtoffer voelen, een dader aanwijzen, genoegdoening eisen, vasthouden aan je woede en je gelijk – het zit misschien wel ingebakken in ons systeem. Een niet-werkend systeem welteverstaan. Want we hebben alleen onszelf ermee door de pijn, woede en de wens naar genoegdoening vast te houden. We denken misschien wel dat we onszelf beschermen, maar we creëren alleen maar afstand. En de pijn blijft. 

Je ondermijnt je eigen gezondheid

Niet vergeven betekent dat je besluit dat je wilt blijven lijden. Je beleeft je boosheid en ergernis steeds opnieuw, je voert voortdurend een innerlijke strijd. Je houdt stug vast aan je gedachten en je lichaam lijdt mee. De woede die zich in je heeft vastgezet geeft stress, waardoor je rusteloos wordt, prikkelbaarder bent en negatiever en ontevredener wordt. Woede heeft op die manier een aantoonbare negatieve invloed op je gezondheid. Niet vergeven, vasthouden aan je boosheid, houdt je in deze vicieuze cirkel gevangen.

Bereidheid om te vergeven

Inzien dat je vooral en alleen jezelf ermee hebt als je je woede vasthoudt, kan een eerste stap zijn naar de wens om te vergeven. Omdat je besluit om niet meer te lijden. Om niet meer slachtoffer te zijn van de gebeurtenissen, maar je te bevrijden van de last.

 “De bereidheid om te vergeven is het sleutelwoord als je wilt leren vergeven.”

                                                                       Gerald Jampolsky

Het verleden loslaten

“Vergeving is de bereidheid een pijnlijk verleden of een pijnlijke gebeurtenis los te laten.” 

                                                                       Gerald Jampolsky

Het verleden loslaten, de woede loslaten, uit de kramp te komen, hangt samen met het besluit niet langer te lijden. Je kiest ervoor geen waarde meer te hechten aan haat en woede. Je laat het verlangen los om anderen of jezelf pijn te doen om iets dat in het verleden ligt. De illusie van hoop op een ander verleden laat je los. En de hoop dat iemand het verleden gaat goedmaken.

Vergeven is een besluit

Het besluit om te vergeven geeft ruimte aan andere gevoelens. Door te vergeven bevrijd je jezelf. Het nodigt je uit om naar je eigen pijn te gaan en te rouwen, de situatie emotioneel te verwerken. Het betekent ook dat je stopt de ander te zien als agressor, maar dat je onderzoekt welke gevoelens er achter dit oordeel zitten. Het kan je helpen het dader-slachtoffer-denken los te laten en te leren mededogen te voelen voor het leven en gedrag van de ander. Door te vergeven stem je nadrukkelijk niet in met het gedrag van de ander. Wel krijg je zicht op jouw eigen gedachten en overtuigingen ten opzichte van de situatie. Op die manier is vergeving is een reis naar innerlijke rust.

“Laat je gemoedsrust je enige doel zijn, niet het veranderen of straffen van de ander.”

                                                                       Gerald Jampolsky

Vergeven, durf ik dat wel?

Hoe te beginnen? En als het mislukt? Om te vergeven heb je moed nodig. Een dapper besluit, daar begint het. ‘En nu is het klaar. Ik weiger nog langer slachtoffer te zijn.’ En dan? Hoe begin je aan vergeven? Het kan helpen om een brief te schrijven aan de persoon die je niet kunt vergeven. Dat kan door alles op te schrijven wat je denkt en voelt. Radicaal eerlijk. En daarna de brief te verscheuren of te verbranden. 

Au!

Het kan zijn dat er allerlei gevoelens bovenkomen die je moeilijk of pijnlijk vindt. Geef jezelf dan alle liefde en mededogen om de gevoelens te verwelkomen en ze er te laten zijn. Voel ze helemaal. En weet dat je OP DIT MOMENT veilig bent. Help jezelf herinneren dat er NU geen levensgevaar is. Dat je HIER mag voelen wat je voelt, boos mag zijn, verdriet mag laten stromen. Spannend? Doodeng. Maar het is tijd. Het mag nu. 

De kracht van de natuur

Het proces van loslaten kan allerlei ongemakken met zich meebrengen. Bijvoorbeeld hoofdpijn, lusteloosheid, irritatie of vermoeidheid. Dat hoort er allemaal bij. Zoek als het even kan de natuur op, liefst elke dag. Waai uit in de duinen of aan het strand of maak een boswandeling. Fiets en voel de wind in je haren. Of mijmer op een bankje aan het water. Geef jezelf de tijd om de kracht van de natuur te voelen. Ongestoord. Laat rust en liefde toe en voel je vrij(heid).

Leestip

DE KRACHT VAN LIEFDE EN VERGEVING – Gerald Jampolsky
Van de boekcover: ‘Vergeving kan veel mensen helpen van hun pijn, wrok, woede en haat af te komen, hun relaties te helen en zo (weer) innerlijke vrede te vinden. Vergeven betekent niet dat we het gedrag van een ander goedkeuren of dat we ons geluk afhankelijk stellen van het veranderen van de ander. Het zijn onze gekwetste gevoelens en negatieve gedachten die genezing nodig hebben. Jampolsky wil laten zien dat vergeven letterlijk gezond maakt, niet alleen van geest maar vaak ook van lichaam. Door vergeving worden we heel en compleet met onze omgeving en ons verleden. Er ontstaat een nieuwe, ongekende vrijheid van zijn.’

Verder praten en oefenen?

Ook coaching kan je helpen je verdriet te verwerken en vergeving toe te laten. Mildheid voor jezelf te voelen en met een liefdevolle blik naar jezelf te leren kijken. Wil je dit? Maak dan gebruik van de mogelijkheid om kosteloos kennis te maken met coaching. Neem contact met me op, gun jezelf de bevrijding door vergeven.