Verbinding en Omdenken: twee sporen komen samen

Verbinding, erkenning, Omdenken, Omdenkkringen, Stichting Omdoen, Wieteke Snijder coaching en advies,

Verbinding en omdenken: twee sporen komen samen


In de auto op weg naar een afspraak beluisterde ik zoals elke maandag de Omdenken-podcast. Dit keer een special over de Omdenkkringen die van start zijn gegaan. Geestelijk vader van Omdenken Berthold Gunster sprak met de initiatiefnemers van de pilot Omdenkkringen. Zij vertelden over hun ervaringen met hun pilot-groepen, Hoe ze deze samenbrachten, onzekerheden, opbrengsten, het elkaar ontmoeten en ruimte maken voor ieders inbreng.

Afgelopen weekend attendeerde mijn vader mij op het interview dat Annemiek Schrijver had met psychiater Jim van Os in De Verwondering. Ik beluisterde het gesprek in mijn podcast-app op de terugweg. Jim sprak over verbinding als medicijn, bijvoorbeeld bij psychose. Over hoe we niet genezen door afstand, maar door nabijheid. Over hoe herstel begint waar mensen elkaar werkelijk ontmoeten. Willen erkennen dat ze het ook niet weten, maar willen helpen zoeken naar de zin. En ik merkte: dit is eigenlijk hetzelfde gesprek als dat met Omdenken. Alleen de taal verschilt.

Waar Jim spreekt over psychose, herstel en zingeving, spreekt Berthold met de initiatiefnemers over omdenken, kwetsbaarheid en de kracht van de groep. Maar beiden raken aan hetzelfde: de menselijke behoefte aan verbinding en betekenis. Aan samen doen. Een luisterend oor zonder oordeel, het delen van verwarring, het zoeken naar wat klopt. Behoefte aan erkenning en herkenning in de problemen die we ondervinden als mens.

Stichting Omdoen faciliteert dat mensen elkaar vinden om zulke gesprekken aan te gaan. Niet omdat alles opgelost moet worden, maar omdat het al helpt om je uit te kunnen spreken. Dat is precies wat Van Os bedoelt: positieve zingeving groeit in contact.

Ik vind het ontroerend dat psychiatrie en omdenken elkaar op deze manier ontmoeten. En zelfs met de uitgesproken intentie: er staan bijna honderdduizend Nederlanders op de wachtlijst voor de GGZ. Terwijl heling niet iets is wat met je gebeurt, maar iets wat tussen ons ontstaat. Waar we moeite voor moeten willen doen. Moed voor op moeten durven brengen om onszelf kwetsbaar op te stellen en tijd nemen in ons drukke schema voor niet-weten, elkaar toelaten, ook als het schuurt. We hebben elkaar en positieve zingeving nodig om mens te blijven. Met nieuwsgierige, open, oordeelloze luisteraars. Het begint waar we elkaar echt ontmoeten.

Welke rol speelt ontmoeten in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Levenskunstspel bij het Humanistisch Verbond

Levenskunstspel, Anky Floris, Humanistisch Verbond, koffiezin-bijeenkomst, gelijkgestemden, Intens leven, kleur bekennen, jezelf zijn,

Levenskunstspel bij het Humanistisch Verbond

Afgelopen zondag nam ik deel aan een koffiezin-bijeenkomst van het Humanistisch Verbond Eemland, die werd georganiseerd in De Binnenhof van Hof der Toekomst in Amersfoort. De bijeenkomst stond in het teken van het spelen van het Levenskunstspel van Anky Floris. Anky schrijft in de spelegels onder andere ‘Levenskunst is de kunst om jouw eigen, authentieke leven te leven. Dat vraagt om vaardigheden en lef. Levenskunst gaat erover dat je je leven niet zomaar leeft, maar er echt iets van probeert te maken. De beste versie van jezelf. Intens leven vraagt lef om kleur te bekennen om jezelf te zijn.’ Ik vat dit op als uitnodiging!

Spelopzet

We maakten kort kennis met elkaar tijdens de koffie/thee en vertelden hoe we daar verzeild waren geraakt. Voor het spel verdeelden we ons in groepjes, waarna elk groepje een stapeltje Levenskunstkaarten kreeg. Ieder trok blind drie kaarten en koos daaruit één kaart die “zijn of haar” kaart werd. Op iedere kaart stonden drie vragen en een beeldhaiku.

Beurtelings vertelden we welke kaart we hadden gekozen en beantwoordden we de vragen. Vervolgens mochten de andere groepsleden open vragen stellen over de gegeven antwoorden, waarbij de vraag moest beginnen met wie, wat, wanneer, waarom of hoe. Belangrijk was dat er met een open luisterhouding werd deelgenomen, zonder oordeel.

Mijn bedoeling

Ik had mij aangemeld met de intentie om gelijkgestemden te ontmoeten en in een open sfeer met elkaar van gedachten te wisselen over wat ons bezighoudt in het leven. Tot mijn verbazing was ik veruit de jongste deelnemer; de meeste aanwezigen waren op leeftijd of gepensioneerd. Toch voelde het waardevol en fijn om samen ervaringen te delen en persoonlijke ontboezemingen uit te wisselen.

Mijn kaart: Gillend gek

De kaart die ik koos, droeg de titel Gillend gek. De beeldhaiku toonde een hoekige mensfiguur in roodtinten, zeer passend bij de titel. De vragen op de kaart gingen onder meer over wie of wat mij gillend gek kon maken en hoe ik grenzen kan aangeven.

Mijn antwoorden kwamen vooral in relatie tot mantelzorg naar voren. Hoe lukt het me om mij soms af te sluiten en tijd voor mezelf te nemen, in een situatie waarin man, kinderen en een inwonende schoonmoeder vaak mijn aanwezigheid als vanzelfsprekend en beschikbaar ervaren? Hoe kan ik communiceren dat ik er even niet ben, dat ik “uit” sta en niet beschikbaar ben? En bovenal: vind ik zelf eigenlijk dat ik voortdurend beschikbaar moet zijn?

Dit leverde waardevolle stof tot nadenken en bood een mooie aanleiding voor een verdiepend gesprek met de anderen.

Een palet aan mensen en thema’s

In dezelfde ronde kwamen ook de kaarten Engelengeduld, Heimwee en Liefde voor jezelf uit het Levenskunstspel aan bod. Samen vormden ze een rijk palet aan thema’s die ons uitnodigden om persoonlijke ervaringen te delen en elkaar beter te leren kennen. Opmerkelijk vond ik de openhartigheid waarmee deelnemers in het spel stonden. Ook de veelkleurigheid en maatschappelijke betrokkenheid en activiteit van de deelnemers vielen op. Ondanks de soms hoge leeftijd vond ieder wel een manier om zinvol maatschappelijk bij te dragen. Werkelijk ontroerend!

Dank

Met dank aan het Humanistisch Verbond voor het hartelijke welkom en aan de Hof der Toekomst voor de gastvrijheid. Het was een inspirerende en waardevolle middag. Het Levenskunstspel is wat mij betreft een echte aanrader. Het is nog aan te schaffen!

Welke rol speelt zingeving in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Jezelf definiëren

jezelf definieren, Wieteke Snijder coaching en advies, zoektocht, wie ben ik, keuzes maken

Jezelf definiëren

Vooral op kruispunten in het leven kun je behoefte hebben aan antwoord op de vraag “Wie ben ik nu eigenlijk?” De vraag is eenvoudig, maar jezelf definiëren kan best ingewikkeld zijn. Niet omdat je niets bent, maar eerder omdat je zóveel tegelijk bent: zorgzaam, krachtig, kwetsbaar, zoekend, groeiend. En je in het leven verschillende rollen tegelijkertijd kunt vervullen, zoals ouder, collega, mantelzorger, vriend(in).

Waarom jezelf definiëren?

Jezelf definiëren is niet bedoeld om een etiket op te plakken of jezelf in een hokje te stoppen. Het gaat om bewustwording: ontdekken welke waarden, talenten en behoeften jou kenmerken. Om woorden te vinden voor wie jij nu bent, zodat je keuzes kunt maken die bij je passen, grenzen kunt aangeven en betekenis kunt geven aan je leven.

Hoe ziet die zoektocht eruit?

De zoektocht is vaak geen rechte lijn. Soms herken je jezelf vooral in wat je voor anderen doet. Soms merk je dat je vooral bezig bent met verwachtingen van anderen en vergeet je stil te staan bij je eigen verlangens. En soms ontdek je juist jezelf in een moment van expressie of verbinding, waarin je voelt: nu klopt het, dit ben ik.

Wat helpt?

Jezelf definiëren begint met kleine vragen, niet met grote. Bijvoorbeeld:

  • Waar krijg ik energie van in mijn dagelijks leven?
  • Onder welke omstandigheden voel ik me op mijn gemak bij anderen?
  • Welke taken trek ik vanzelf naar me toe?
  • Wanneer voel ik: dit moment hoort echt bij mij?

Door zulke concrete situaties te onderzoeken, ontdek je patronen. Je merkt wat bij je hoort, wat energie kost en waar je van gaat stralen.

Wat levert het op?

Een beter beeld van jezelf geeft houvast. Je kunt helderdere keuzes maken, deze duidelijker communiceren met anderen en beter zorgen voor jezelf. Je identiteit is een verhaal dat je mag herschrijven en verdiepen terwijl je groeit. Zie jezelf definiëren als kompas. Het helpt je onderweg, zodat je steeds meer kunt leven op een manier die klopt met wie je bent.

Herken je de zoektocht en wil je ook jezelf definiëren? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek. Of neem contact met me op voor een gratis helpende vragenlijst om op vijftien domeinen jezelf beter te leren definiëren.

Uit de loopgraven

Wieteke snijder coaching en advies, loopgraven, relatietherapie, relatiecoaching, relatie coaching, loopgraven, ruzie, toenadering, loopgraaf, trench, uit je loopgraaf

Uit de loopgraven

In relatiesessies hoor ik partners regelmatig dezelfde zin tegen elkaar uitspreken: “Ik ken jou ondertussen zo lang, ik ken jou door en door.”

Deze zin klinkt logisch en je kunt het als liefdevol ervaren, zeker als je al veel hebt meegemaakt samen. Maar er zit een gevaar in. Want als je denkt dat je de ander volledig kent, schuif je je nieuwsgierigheid aan de kant. In plaats van vragen te stellen, vul je in. In plaats van luisteren, interpreteer je. En als je je dan aan je partner gaat ergeren, ontstaat er een loopgravenoorlog.

Sommigen reageren door te proberen de ander subtiel te sturen of zelfs te manipuleren. Te motiveren, over te halen, te bemoedigen. Niet omdat ze slecht willen doen, maar omdat ze hopen dat het gedrag verandert dat hen zo raakt. Wat ze niet doorhebben is het mechanisme: hoe meer je duwt, hoe kleiner de kans is dat de ander zich werkelijk laat zien. Deze wordt eerder uitgenodigd om zich in te graven, de hakken in het zand te zetten en de patstelling te laten verharden.

Het kleine stapje naar de ander

Gelukkig is er een andere weg. Een zachte. En moedige. Vaak is er maar een heel klein stapje uit de loopgraven nodig, in de richting van je partner. Niet met de bedoeling om te oordelen of corrigeren, maar met de houding van: “Ik wil begrijpen wat jou beweegt.”

Dat kleine stapje maakt ruimte. Schept veiligheid. Je partner voelt zich vrij om te vertellen waarom hij of zij iets doet. Waar het gedrag vandaan komt. Of waar het toe dient. En precies op dat moment kan er iets verschuiven.

Wanneer gedrag zijn functie verliest

Vaak blijkt dat het gedrag waar je je aan stoorde, zijn noodzaak verliest zodra er opnieuw verbinding is. In die nieuwe ruimte kunnen partners elkaar opnieuw ontmoeten, zonder druk om te veranderen, zonder afkeuring.

De uitnodiging

Het vraagt moed om als eerste in beweging te komen. En het vraagt open, eerlijke nieuwsgierigheid om écht te luisteren. Maar wie bereid is om de loopgraven te verlaten, ontdekt dat er in het midden een plek ligt waar je elkaar werkelijk kunt zien en steeds opnieuw kunt ontmoeten.

Wil jij je partner opnieuw ontmoeten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Slechts één gesprek verwijderd

vader, Wieteke snijder coaching en advies, relatiecoaching, gesprek,

Slechts één gesprek verwijderd

Er is een gesprek dat ik nog niet gevoerd heb. Een gesprek met mijn vader.
Het wacht. Soms dringt het zich aan me op, op onverwachte momenten.
Het is geen makkelijk gesprek, maar wel noodzakelijk.

Emotioneel en biologisch is hij mijn vader. Hij is liefdevol; ik heb me altijd door hem geliefde gevoeld. Maar hij voldeed voor mij niet aan de vaderrol. Hij was niet degene die leidde.

Mijn vader volgde. Stelde geen eisen. Als kind zag ik dat. Als puber begon ik hem erom te verachten en riep ik uit “Wat heb ik nou aan jou als vader?” En ergens ben ik daar nooit helemaal van teruggekomen.

Ik zette hem als het ware op een zijspoor. Hield en houd veel van hem, maar luisterde niet echt meer naar wat hij te zeggen had. Sloot mijn oren, zelfs als ik advies aan hem vroeg. Het kon vast niet veel te betekenen hebben, wat hij te vertellen had.

Eindelijk ben ik er klaar voor om mijn houding te veranderen. Te onderzoeken of ik weer dochter kan worden.

Niet de dochter die zich afzet of het beter denkt te weten. Maar de dochter die ziet: jij hebt mij het jouwe gegeven. Misschien was het niet wat ik dacht nodig te hebben. Maar je gaf me jouw liefde. Ik wil me niet langer boven jou plaatsen. Ik wil onder jou kunnen staan. Zoals dat hoort, in de stroom van generaties.

Dat gesprek wil ik binnenkort voeren. Want ik geloof dit:

Veel in het leven is één gesprek van ons verwijderd.
Eén gesprek dat iets losmaakt, opent, verzacht, verbindt.

Misschien heb jij ook zo’n gesprek in je leven.
Met een ouder, kind, collega, vriend. Of met jezelf.
Een gesprek dat je uitstelt uit angst, gemak, ongemak of oud zeer.

Het wordt belangrijker met de tijd én het is nooit te laat.

Ik ga het doen.

Durf jij het aan?

Van gedachten wisselen hierover? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aanpassen of afstemmen

afstemmen, aanpassen, Wieteke snijder coaching en advies, pleasen, herstel, communicatie

Aanpassen of Afstemmen

Aanpassen. Afstemmen. Wat een wereld van verschil.

Aanpassen verwarde ik met liefde.
Met zorgzaamheid, met sociaal zijn, met verbondenheid.
Als ik jou aanvoelde, je voor was, meedacht, inschoof, verzachtte
dan voelde ik me veilig. Nodig. Geliefd.

Maar daaronder zat iets anders:
Mezelf zijn voelde vooral niet veilig.

Dus paste ik me aan.
Onzichtbaar. Vloeiend.
Zonder dat jij het doorhad.
Zonder dat ík het doorhad.

Tot ik mij leeg voelde.
Niet omdat er te veel jou was,
maar omdat er te weinig mij was overgebleven.

Langzaam leer ik afstemmen.
Niet verdwijnen in jou,
maar voelen: waar ben ík? In dit gesprek. Hier. In dit moment.

Dit vraagt lef.
Het vraagt een tussenmoment.
Een innerlijke check-in:

Is dit mijn waarheid, of zit ik in mijn patroon?

Ik ben nog niet altijd snel genoeg.
Soms ben ik al halverwege het aanpassen als ik het doorheb.
Maar ook dat is afstemmen:
even terugschakelen.
Even terugkomen.
Mezelf weer oppikken.

En steeds vaker kies ik anders.
Niet als afstand nemen.
Maar als bij mezelf thuiskomen.

Ook meer behoefte aan afstemmen en loskomen van het aanpassen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Tussen de stiltes

stiltes, ruzie, relatie, therapie, Wieteke Snijder coaching en advies

Tussen de stiltes

Anna en Thomas* zijn al tien jaar samen. Hun leven lijken ze goed op orde te hebben: een huis, twee banen, een dochtertje van zes. Maar onderhuids schuurt het.

Als Anna thuiskomt na een lange werkdag, treft ze de woonkamer aan zoals ze die ’s ochtends achterliet: rommelig, speelgoed overal. Thomas zit op de bank met zijn telefoon. “Kon je niet even opruimen?” vraagt ze. Thomas zucht. “Ik ben ook moe, Anna. En de rommel ruimt zichzelf niet op.” Ze draait zich om en zwijgt.

Die avond eten ze in stilte. Het gesprek dat Anna eigenlijk wilde voeren – over hoe alleen ze zich voelt, over dat ze het gevoel heeft dat hij haar niet meer ziet – slikt ze in. Thomas merkt de spanning wel, maar zegt niets. Hij is bang dat ze weer gaat zeggen dat hij tekortschiet en hij heeft genoeg van haar kritiek.

Een week later barst de bom. Anna vindt een flirterig bericht op Thomas’ telefoon. Het blijkt niets ernstigs, maar het is genoeg om haar te laten ontploffen.”Je praat niet met mij, maar wel met háár?” valt ze uit. “Misschien omdat zij niet meteen alles verwijt!” roept Thomas terug. De ruzie is hard en eindigt in stilte.

De dagen daarna spreken ze amper tegen elkaar. Anna voelt zich genegeerd, Thomas voelt zich constant beoordeeld. Hun dochter merkt het en wordt opstandig. Ze realiseren zich dat hun stilzwijgen, kritiek en onbegrip niet alleen hen schaadt, maar ook hun kind.

Op een avond, terwijl ze beiden zwijgend op de bank zitten, zegt Anna zacht: “Ik kan niet meer tegen de stiltes. Ik wil je niet verliezen, maar ik weet niet meer hoe we moeten praten.” Thomas knikt. “Ik ook niet. Misschien hebben we hulp nodig.”

In de praktijk van de relatietherapeut
De eerste sessie begint stroef. Beiden zoeken woorden. Dan stelt de therapeut een simpele maar krachtige vraag:

“Wat zou er anders zijn in jullie relatie als jullie je allebei écht gehoord en begrepen voelden?”

Anna breekt. “Ik zou me weer veilig voelen.”
Thomas zegt: “Ik zou niet bang zijn om iets verkeerds te zeggen.”

Vanaf dat moment begint iets te verschuiven. Niet plotseling, niet makkelijk, maar wél samen.

Wil jij ook weer samenzijn in jullie relatie? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

(*Anna en Thomas zijn natuurlijk niet hun echte namen)

Contact houden met jezelf in een drukke wereld

blog, Wieteke Snijder coaching en advies, houden, coaching, rust, vertraging, tempo, stilte, contact, mezelf,

Contact houden met jezelf in een drukke wereld

In deze wereld vol afleidingen en constante prikkels, vind ik het moeilijk om contact te houden met mijzelf. Er is altijd wel iets te beleven, doen, luisteren en zien. Mensen te ontmoeten, kennis te vergaren, herinneringen te maken. Al die prikkels houden me wel bezig en leiden me wel af, maar helpen me niet om in contact met mezelf te blijven. Daarom wil ik regelmatig actief afschakelen om momenten van stilte en reflectie te vinden.

Altijd ‘aan’

Mijn agenda vult zich automatisch met werk, sociale verplichtingen, to-do-lijstjes en onverwachte klussen. Daarnaast heb ik mijn huishouden, mantelzorg, onderhoud, de boeken die ik wil lezen, podcasts die ik wil luisteren, hobby’s en sport en natuurlijk de constante trekkracht van mijn telefoon. Als ik niet oplet, neem ik nooit echt de tijd om stil te zijn en na te denken over mijn eigen gedachten en gevoelens. Ik kan me overweldigd voelen door alle indrukken als ik geen ruimte heb voor introspectie. En me dan maar afvragen hoe het komt dat ik de zin in het leven soms niet meer kan vinden!

In de vertraging

Om me mentaal weerbaar te voelen heb ik zo nu en dan dus stilte en reflectie nodig. Ondertussen weet ik dat ik me met die behoefte in goed gezelschap bevind. Filosoof Lao Tzu zegt: “In de stilte kun je jezelf vinden.” Dat is fijn om te weten, maar meestal sta ik hartstikke in de doe-stand. Er is zoveel te doen! Zomaar ineens tot stilstand komen lukt me dan moeilijk alleen. Daarom ben ik jaren geleden begonnen met yoga-les. En tegenwoordig Tibetaanse meditatie. Even in de rust onderdompelen helpt me vertragen doordeweeks.

De natuur bepaalt zelf het tempo

Door bewust en actief de stilte op te zoeken, krijg ik meer rust om wél die boswandeling te maken en zo nu en dan in mijn schriftje mijn gedachten en gevoelens neer te schrijven. Dat levert me meer duidelijkheid op over wat er in me omgaat en welke kant ik op wil. Bovendien geeft het me ontspanning, waardoor ik ruimte heb om mogelijkheden te onderzoeken. Én het prikkelt mijn creativiteit.

Krijg jij ook jeuk van ‘in de vertraging’ en ‘de natuur bepaalt zelf het tempo’? Ook ik voel de weerstand opkomen bij zulke zinnetjes. Interessant! Juist die jeukwoorden willen je iets zeggen, maar je wilt het (nog) niet horen.

Ook rust en ruimte voor reflectie in je drukke leven? Neem contact met me op voor een gratis oriëntatiegesprek of een half uurtje telefonisch contact over een prangende vraag/onderwerp. Dat is altijd kosteloos.

Empathie of nie?

relatie, Wieteke Snijder coaching en advies, communicatie, blog, empathie, empathisch communiceren, invoelen, empathisch luisteren

Empathie of nie?

Je herkent het vast wel. Je hebt thuis een moeilijke ochtend gehad, komt op kantoor en deelt je zorgen met een collega. Jouw collega reageert met “Oh, dat herken ik! Bij mij is het nog veel erger. Vorige week nog…” En in plaats van dat er aandacht voor jouw verhaal, draait het gesprek dan ineens om de ervaringen van je collega. Deze collega reageert niet bepaald empathisch. Deze reactie kan jou het gevoel geven dat jouw problemen er niet toe doen of minder belangrijk zijn. In het vervolg kies je waarschijnlijk iemand anders om je zorgen mee te delen.

Aandacht voor jou en jouw gevoelens

Een empathisch persoon zal bijvoorbeeld zeggen: “Dat klinkt echt zwaar. Hoe voel je je nu?” of “Wat vervelend dat je dat hebt meegemaakt. Is er iets wat ik voor je kan doen?” Dit soort reacties laten zien dat ze zich kunnen inleven in jouw situatie en jouw emoties serieus nemen. Ze richten de aandacht op jou en je gevoelens, zonder hun eigen ervaringen of ongemakken centraal te stellen. Iemand die empathie toont, luistert aandachtig, stelt vragen en toont oprechte interesse in jouw gevoelens. Deze persoon maakt oogcontact, knikt begripvol en spiegelt soms jouw emoties. Hierdoor voel jij je begrepen en gesteund. 

Gezien, gehoord, begrepen

Of iemand empathisch reageert of niet, kan met veel factoren samenhangen. Feit is dat mensen zich meer gezien, gehoord en begrepen weten als de ander empathisch reageert. 

Sommige mensen willen je probleem ‘oplossen’ in plaats van eerst te begrijpen wat je doormaakt. Bijvoorbeeld: “Je moet gewoon wat relaxter zijn. Dan gaat het vanzelf beter.” Anderen veranderen snel van onderwerp of maken ze je probleem kleiner door te zeggen dat het ‘wel meevalt’ of ‘niet zo erg is’. Of beginnen over hun eigen problemen beginnen, zoals je collega. 

Merk het verschil

Als je let op deze signalen, zul je het verschil opmerken tussen mensen die empathie tonen en mensen met een andere agenda. De eerste luistert, toont begrip en stelt jouw gevoelens centraal. De tweede richt zich meer op zichzelf, biedt ongevraagd advies of minimaliseert jouw ervaringen. Door hierop te letten, kun je beter inschatten wie echt om jou geeft en wie vooral met zichzelf bezig is.

Zelf aan de slag met empathisch communiceren

Empathisch communiceren kun je ook gewoon zelf leren. Het begint met je bewust zijn van de kracht van woorden en het leren observeren van je eigen gedrag. Alsof je vanuit een helikoptertje jezelf observeert terwijl je communiceert. Natuurlijk horen bij empathisch communiceren ook een paar belangrijke kenmerken die je kunt toepassen. Wil je dit ook leren? Bijvoorbeeld samen met je partner of zelf in je gezin werken aan prettigere communicatie? Dat kan natuurlijk. Neem contact op voor de mogelijkheden.

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Wieteke Snijder coaching en advies, je moet je er niet zo veel van aantrekken' , blog, verhuizen, onzekerheid, puber, opvoeden, denkkracht

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Op mijn dertiende verhuisde ik naar een andere stad. Verhuizen is al niet chill, maar geloof me, op je dertiende is het dramatisch. Je hele vertrouwde leven laat je achter je. Iedereen die je kent, je buurt, je stad. In mijn stad wist ik wat ik had. Kende ik overal de weg. Wist ik wat ik kon doen. En ineens na de verhuizing wist ik niks. Kende de buurt en de mensen niet. Kende de weg niet. De leuke plekjes niet. En vooral de tieners in onze nieuwe straat niet. Waren ze aardig? Wilden ze me leren kennen? Het maakte me kwetsbaar voor hun oordeel over mij.  

Bezichtiging

Tot overmaat van ramp liep ik op krukken toen we voor het eerst ons toekomstige huis gingen bekijken. Het was een zonnige dag. In de straat speelden kinderen en er hing een groepje jeugd van mijn leeftijd op de stoep voor een huis. Ik was me in het voorbijgaan erg van mijzelf bewust. Ik voelde me nieuwsgierig bekeken. Eenmaal het groepje voorbij hoorde ik plots achter mij luid lachen. Ik keek om en zag dat ze in mijn richting wezen. Onmiddellijk kwam de gedachte in mij op: “Ze lachen mij uit.” Haar hart begon sneller te bonzen en ik voelde me klein en onzeker. 

‘Ik hoor er niet bij’

De gedachte ‘ik hoor er niet bij’ nestelde zich in mijn hoofd. Ik geloofde die gedachte onmiddellijk en voelde me afgewezen. De bezichtiging van het huis en de rest van de straat gingen als een waas aan mij voorbij. De emoties van schaamte en verdriet waren te groot. 

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Ik herinner me dat ik erover begon tegen mijn ouders toen we eenmaal op de terugweg waren. En dat ze zoiets zeiden als ‘je moet het je niet zo aantrekken.’ Ik vond dat aardig gezegd, wilde ook dat ik het kon. Maar in mijn belevingswereld was mijn leven daar al verwoest voordat het kon beginnen! 

Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. 

Belemmerende overtuiging

Misschien hadden mijn ouders gelijk en moest ik leren om het me niet zo aan te trekken. Moest ik mijn gedachten minder serieus nemen. Graag had ik dat als dertienjarige willen snappen. De onzekere puber van toen heeft het daar nog wel een paar jaar moeilijk mee gehad. En heeft geleidelijk aan haar eigen spoor leren volgen. Mede door de overtuiging ‘ik hoor er niet bij’ te leren vervangen voor ‘Het leven is te kort is om bezig te zijn met wat anderen van me denken’. 

Verhelderend inzicht

Het had erg geholpen als iemand me die dag had uitgelegd hoe het mechanisme werkt: ‘Je bent je gedachten niet’. Soms lachen mensen. Dat hoeft niks met jou te maken te hebben. Het gaat erom hoe je eigen gedachten je beïnvloeden. Dat betekent dat je zelf kunt kiezen hoe je op zulke situaties reageert. Die bewuste dag, geloofde ik mijn eigen gedachten. Ik trok ze niet in twijfel. En trok de conclusie dat ik het op mijn nieuwe woonadres bij voorbaat al kon vergeten.

Welke overtuigingen weerhouden jou ervan je mooiste leven te leven?