De kracht van de tussenruimte

Wieteke snijder coaching en advies, tussenruimte, keuze tussen actie en reactie, appèl en intentie, keuzeruimte, gedrag, koers, pleaser, behulpzaam, grenzen. aangeven, ruimte innemen

De kracht van de tussenruimte

Actie-reactie. Voor veel mensen is dat een vanzelfsprekend patroon. Voor mij ook jarenlang. Vanuit een overlevingsmechanisme ben ik een pleaser geworden. Altijd bezig om aardig gevonden te worden, altijd bereid om te helpen. Het is een valkuil die ik onlangs met een goede vriendin besprak, want zij herkent het net zo goed.

Lastig voor pleasers

Dat pleasen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Aardig gevonden willen worden is niet alleen een menselijke behoefte, het is vaak ook een reactie op een tekort in de kindertijd. Je leert jezelf onbewust aan dat je alleen veilig of waardevol bent als je je aanpast. Daardoor voelt het niet alsof je een keuze hebt: je moet aardig en behulpzaam zijn. Punt.

Het patroon doorbreken

Dat patroon doorbreken is niet eenvoudig. Het kost tijd en oefening. En daarom vind ik het zo waardevol om kennis te maken met de tussenruimte. Tussen een appèl en je reactie ligt namelijk een stukje ruimte. Daar bepaal jij je koers. Je kunt gehoor geven aan de oproep van de ander, je kunt nee zeggen, of je kunt simpelweg je eigen weg vervolgen.

Die tussenruimte is kostbaar, omdat ze je de kans geeft om even stil te staan. Om bij jezelf te rade te gaan: wat wil ík eigenlijk doen?

De tussenruimte is een korte pauze

Veel mensen slaan die pauze over. Niet uit onwil, maar omdat we zijn grootgebracht met gehoorzamen, aanpassen en meebewegen. School, opvoeding en werk leren ons sneller reageren dan stilstaan. Misschien herken je dat wel. Misschien heb je ook nooit gezien hoe het anders kan, omdat niemand jou het voorbeeld gaf.

Is er een appèl?

De kunst is om eerst te herkennen dát er een appèl op je wordt gedaan. Pas daarna kun je de tussenruimte betreden. Daar stel je jezelf de vraag: gaat dit echt over leven of dood? Als ik de enige ben die kan voorkomen dat er iemand in gevaar komt, dan kan ik dat niet negeren. Maar als het gaat om het voldoen aan verwachtingen (aardig gevonden willen worden, behulpzaam zijn) dan is er wél een keuze. Want in die gevallen dreigt een ‘ja’ naar de ander vaak een ‘nee’ naar jezelf te worden. Je raakt van je eigen koers af en gaat over je grenzen heen.

Op ontdekkingsreis

De tussenruimte serieus nemen, is een ontdekkingstocht. Het vraagt dat je onderzoekt wat het voor jou betekent om eigen regie te nemen, om je keuzes en intenties trouw te blijven. Dat is persoonlijk leiderschap: niet reageren omdat het moet, maar handelen omdat jij kiest. Dan blijf je aan het roer van je eigen plan, in plaats van heen en weer geslingerd te worden door de verwachtingen van anderen.

Het levert je iets op

De winst? Je voelt je niet alleen beter over jezelf omdat je trouw blijft aan je waarden. Het scheelt ook energie. Je verspilt die niet langer aan alles waar je eigenlijk geen ja tegen wilde zeggen. Je houdt het stuur in handen.

Herken je de tussenruimte? En lukt het jou om er gebruik van te maken? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Een beetje hoop, als tegenstem

Wieteke Snijder coaching en advies, voorleven, hoop, vertrouwen, liefde, mensen, mens-zijn, therapie, relatietherapie

Een beetje hoop, als tegenstem

Soms vul ik zo’n vragenlijst in over Hoe Nederland Denkt. Een enquête uit naam van de media, politiek of een onderzoeksinstituut. Vandaag had ik er weer even de rust voor. Tien minuten, meer werk is het meestal niet. Maar net als vaker liep ik vast op de woorden.

Het gaat zogenaamd over maatschappelijke thema’s. Over armoedebestrijding, terrorismebestrijding, asielbeleid, klimaatmaatregelen. De woorden klinken neutraal, beleidsmatig. Maar in mij borrelt er iets op. Want het gaat niet over mensen. Niet echt. Het gaat over verschijnselen die bestreden moeten worden, alsof ze losstaan van levens, van verhalen, van oorzaken en samenhang.

Zodra we armoede bestrijden, maken we er een vijand van buiten onszelf van. Zodra we spreken over asielbeleid vergeten we de gezichten, de stemmen, de routes van mensen die op zoek zijn naar veiligheid. En klimaatmaatregelen? Die klinken als technische ingrepen, los van het dagelijkse leven van wie leeft met het weer, het water, de aarde onder onze voeten.

Als witte, theoretisch opgeleide vrouw van autochtone afkomst zou ik tot de groep behoren waar deze taal voor bedoeld is. Maar het botst. Het botst met mijn mensbeeld. Met mijn ervaring. Met mijn verlangen om verbonden te blijven met wat wezenlijk is: menselijkheid, nabijheid, perspectief.

Soms (noem me gerust een sentimentele ouwe taart met mijn bijna vijftig lentes) mis ik de hoop van vroeger. De oprechte hoop uit de jaren negentig, toen de popmuziek je opriep om samen de wereld mooier te maken. Toen de muur gevallen was en Rondom Tien je uitnodigde om alle kanten van een verhaal te zien. Toen je één of twee keer per dag het nieuws keek en de rest van de dag ruimte had om te ademen, te verwerken, te leven.

Vooral bij jongeren zie ik momenteel het gemis aan hoop. Zij krijgen niet de kans om vooruit te kijken. Ze hebben geen huis, geen rust, geen rolmodellen. Alleen een eindeloze stroom van moeten, headlines, rampen, dreigingen, crisisterminologie. Hun leven staat op pauze. Niet omdat er niets te doen is, maar omdat alles tegelijk gebeurt. En alles ernstig is. Overweldigend. Of erger: onoplosbaar.

Daarom pleit ik ervoor dat het weer over mensen gaat. Geen armoedebestrijding, maar welzijnsbevordering. Geen klimaatcrisis, maar zorg voor de aarde. Geen terrorismebestrijding, maar vredeswerk. Geen polarisatie, maar verbinding. Dat is geen semantisch spel, het is een manier van kijken. Een manier van zijn. Van voorleven.

Als we mensen centraal zetten, volgt de rest vanzelf. Wie goed voor anderen zorgt, bestrijdt armoede zonder dat het zo hoeft te heten. Wie zorg draagt voor aarde, plant, dier en mens, zorgt ook voor het klimaat. Wie vrede sticht, voorkomt vluchtelingenstromen. Wie ruimte maakt voor verschillen, maakt protest minder nodig.

Dat wil ik zeggen, in deze tijd waarin zoveel mensen ontmoedigd raken. Waarin de jeugd het vertrouwen verliest in leiders die verdelen in plaats van verbinden. Laat dit dan mijn bescheiden bijdrage zijn. Een hart onder de riem. Een beetje hoop. Voor iedereen die net als ik liever kiest voor liefde dan voor angst. Voor vrede in plaats van controle. Voor verbinding in plaats van verdeeldheid. We weten het nog. We mogen het zeggen. En we mogen het blijven doen. Doe je mee?

Ook hoop ervaren in verwarrende tijden? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of stuur me een berichtje. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrede sluiten met ongemak

Wieteke Snijder coaching en advies, relatietherapie, zingeving, verheldering, blog, verdragen

Vrede sluiten met ongemak

De harmonie bewaken. Dat deed ik altijd.
Zorgen voor sfeer. Soepelheid. Goed contact.
Geen rimpels in het water. Geen zuchten aan tafel of blik van teleurstelling.
Als iedereen het naar z’n zin heeft, dan ben ik veilig. Dan ben ik goed bezig.

Dat kan ik goed. Ik heb het immers jarenlang getraind.
Ik heb een groot hart, een scherp aanvoelend vermogen,
een zachte stem die rust brengt.

Maar het heeft ook een prijs.

Want elke keer dat ik een stilte opvul,
elke keer dat ik niet zeg waar het op staat om de sfeer goed te houden,
elke keer dat ik iets dat niet recht is krom laat,
kom ik verder bij mezelf vandaan te staan.

Ik weet nu:
Het echte werk is niet beter communiceren, beter verschillen wegpoetsen.
Het echte werk is leren verdragen.
Het ongemak. De spanning. De mogelijkheid dat iemand me even niet leuk vindt.
Dat mijn grens frictie oproept.
Dat mijn waarheid iets schuurt.

Mijn zenuwstelsel moet nog wennen en komt in verzet.
Het schreeuwt “Fix het! Maak het weer fijn!”
Ik oefen nu met een ander antwoord:

“Dit mag ongemakkelijk zijn. Ik mag het laten bestaan.”

Want vrede, echte vrede,
komt niet voort uit het vermijden van wrijving,
maar uit het kunnen blijven staan temidden van wrijving.
Het verdragen. Met rechte rug en milde blik.

En dat is geen kilte.
Dat is volwassen liefde.
Voor de ander. En voor mij.

Ook leren verdragen? Neem contact met me op voor een gratis groeigesprek. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aanpassen of afstemmen

afstemmen, aanpassen, Wieteke snijder coaching en advies, pleasen, herstel, communicatie

Aanpassen of Afstemmen

Aanpassen. Afstemmen. Wat een wereld van verschil.

Aanpassen verwarde ik met liefde.
Met zorgzaamheid, met sociaal zijn, met verbondenheid.
Als ik jou aanvoelde, je voor was, meedacht, inschoof, verzachtte
dan voelde ik me veilig. Nodig. Geliefd.

Maar daaronder zat iets anders:
Mezelf zijn voelde vooral niet veilig.

Dus paste ik me aan.
Onzichtbaar. Vloeiend.
Zonder dat jij het doorhad.
Zonder dat ík het doorhad.

Tot ik mij leeg voelde.
Niet omdat er te veel jou was,
maar omdat er te weinig mij was overgebleven.

Langzaam leer ik afstemmen.
Niet verdwijnen in jou,
maar voelen: waar ben ík? In dit gesprek. Hier. In dit moment.

Dit vraagt lef.
Het vraagt een tussenmoment.
Een innerlijke check-in:

Is dit mijn waarheid, of zit ik in mijn patroon?

Ik ben nog niet altijd snel genoeg.
Soms ben ik al halverwege het aanpassen als ik het doorheb.
Maar ook dat is afstemmen:
even terugschakelen.
Even terugkomen.
Mezelf weer oppikken.

En steeds vaker kies ik anders.
Niet als afstand nemen.
Maar als bij mezelf thuiskomen.

Ook meer behoefte aan afstemmen en loskomen van het aanpassen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Notitie van een herstellende pleaser

Wieteke Snijder coaching en advies, trauma, lichaamswerk, fawning, zenuwstelsel, pleaser, herstel, codependency

Notitie van een herstellende pleaser

Als pleaser ben ik aan het ontwaken uit oude patronen. Patronen waarin ik goed was in zorgen, aanpassen, beschikbaar zijn. Maar soms—en steeds vaker—voel ik een tegenstem in mezelf: “Nu even niet.” In deze korte overdenking beschrijf ik zo’n moment. Misschien herken je het.

Als ik even niemand aan mijn kop wil

Er zijn van die momenten waarop ik voel: nu even niet.
Niet praten, niet zorgen, niet schakelen.
Even geen blikken, stemmen, vragen of hints.
Alleen maar een paar minuten in stilte, bij mezelf.

Maar precies dan blijkt het tijd om te koken.
Gezinsmoment. Iets regelen. Praktisch overleg.
In de woonkeuken draait alles door.
En ineens ben ik óók weer beschikbaar.
Terwijl ik net even niet beschikbaar wilde zijn.

Ik doe wat er moet gebeuren.
Snijd, roer, dek tafel, praat mee.
En daarna maak ik alsnog ruimte.
Een wandeling door het bos, alleen.
Geen doel, geen plan—alleen even terug in mijn eigen energie.
Dat is winst.

En toch knaagt er iets.
Want tijdens het koken was ik eigenlijk al over mijn grens gegaan.
Ik had me weer even aangepast.
Weer even ingeslikt dat ik óók iemand ben met behoeftes.

Wat ik lastig vind, is dat ik daar niet zomaar een oplossing voor heb.
Ik wil de verbinding niet verbreken.
Ik wil geen kilheid brengen.
Maar ik wil ook niet verdwijnen in constante beschikbaarheid.

Dus misschien begint het hier:
Dat ik leer de wens om even met rust gelaten te worden serieus te nemen,
zonder me er schuldig over te voelen.
En dat ik oefen met iets eenvoudigs zeggen als:

“Lief dat je iets wilt vertellen, maar ik sta inwendig even op vliegtuigstand. Mag het straks?”

Dat klinkt nog een beetje ongemakkelijk.
Maar het klinkt wél als ik.

Voor wie het herkent:

  • Wat is jouw ‘kookmoment’—dat moment waarop je eigenlijk ruimte nodig hebt, maar toch aan blijft staan voor anderen?
  • Wat zou je nodig hebben om dat moment heilig te verklaren?
  • Kun je oefenen met één zin die zowel respectvol als begrenzend is?

Ook meer zicht op je pleasegedrag en wil je oefenen met je ruimte innemen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Wieteke Snijder coaching en advies, zorgt, zorgen, pleasen, overlevingsmechanisme, overlevingsstrategie, fawnen, onderdanigheid,

Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Sommige mensen maken als vanzelf ruimte voor anderen.
Voelen snel aan wat er nodig is,
Waar spanning hangt
Wie iets mist.
Schuiven op, maken zachter, vullen aan.

Glimlachen als iets in hen eigenlijk wil zuchten.
Zeggen ‘tuurlijk’ terwijl hun lijf ‘nee’ had willen zeggen.
Blijven langer,
Luisteren dieper,
Geven meer.

En ergens onderweg, vaak ongemerkt, raken ze iets kwijt.

Niet in één keer.
Maar in kleine stukjes.
Een overgeslagen pauze
Een grens die verschoof.
Een wens die te stil bleef om gehoord te worden.

Tot ze op een dag merken:
Ik weet niet meer precies wat ik wil.
Wat ik voel.
Waar ik eindig en de ander begint.

Het heet zorgzaam, gevoelig, loyaal.
Maar wat als het eigenlijk een oude overlevingskunst is?
Wat als je geleerd hebt dat je liefde verdient door te geven?
Dat je pas goed genoeg bent als de ander het goed heeft?
Wat als je zo veel hebt gezorgd,
dat je vergeten bent dat je ook zelf een plek hebt aan tafel?

Er is een andere manier.

Een manier waarop je nog steeds kunt geven
maar niet ten koste van jezelf.

Waarin je oefent om te voelen: Wat heb ík nu nodig?
En dat serieus neemt, ook als het ongemakkelijk is.
Waarin je leert zeggen: Tot hier.
Niet uit hardheid, maar uit liefde.

Waarin je jouw eigen stem niet langer fluistert,
maar haar langzaam terug uitnodigt.

Adem.
Stilte.
Ruimte.

Jij mag er ook zijn.
Niet alleen als helper.
Maar als mens.
Met jouw ritme.
Jouw grenzen.
Jouw verlangen.

Zonder moeten.
Jouw keuze.

Ook uit het moeten en in het willen stappen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zo bedoelde ik het niet

Wieteke Snijder coaching en advies, liefde, zo bedoelde ik het niet, bedoelde, bedoelen, communiceren, bedoelen

Zo bedoelde ik het niet

Mensen zeggen zelden precies wat ze bedoelen. En als ze dat al proberen, komt het zelden precies zo aan.

Een moeder die aandringt dat haar kind z’n bord leegeet, bedoelt eigenlijk: “Ik wil niet dat je tekort komt. Je moet leven, groeien, sterk zijn.” Maar het kind hoort misschien: “Je doet het fout. Je bent lastig.”

Een vader die zich kwaad maakt over de opleiding die zijn dochter kiest, probeert te zeggen: “Ik ben bang dat je struikelt. Ik wil je behoeden.” Maar wat zij hoort is: “Je stelt me teleur. Jij weet niet wat goed is voor jou.”

In relaties en gezinnen, in vriendschap en op de werkvloer — overal botsen onze bedoelingen tegen de muren van andermans verwachtingen, ervaringen, en onzekerheden.

Zoals bij de partners die hebben afgesproken dat ze ’s nachts de voordeur op slot doen. Op een avond vergeet zij het.
Hij zegt de volgende morgen: “Je hebt de deur weer niet op slot gedaan. Dat hadden we afgesproken.”
Hij bedoelt: “Ik wil me veilig voelen. Ik wil erop kunnen vertrouwen dat jij aan ons denkt, ook in kleine dingen.”
Zij hoort: “Je faalt. Je bent slordig. Je kunt niks goed doen.”
Zij voelt: “Mijn goede intenties tellen niet. Ik word afgerekend op fouten.”
Maar zo bedoelde hij het niet.

Of ouders die hun puber volop vrijheid geven, trots op het vertrouwen dat ze tonen — en zich verbazen als hun kind zich terugtrekt, afwijzend reageert, of verdrietig lijkt. “We geven je toch alle ruimte?”
De jongere ervaart: “Niemand kijkt naar me. Niemand mist me. Misschien doe ik er niet toe.”
Maar zo bedoelden ze het niet.

En jij zelf?
Wanneer zei jij voor het laatst iets scherps, iets dat uit je mond rolde voor je hart het kon verzachten?
Probeerde jij te zorgen, terwijl het overkwam als bemoeien?
Klonk je afstandelijk, terwijl je eigenlijk gekwetst was?
Sprak je uit angst, terwijl je eigenlijk alleen maar van iemand hield?

Liefde is bijna altijd aanwezig, onder een laagje irritatie, kritiek of afstand.

Er is vaak liefde, zelfs in verwijten. Vaak zorg, zelfs in controle. Er is vaak angst, zelfs in stilte. We bedoelen het goed. Of in elk geval: beter dan het soms overkomt. Maar de liefde moet zich een weg banen door oude pijnen, gemiste signalen, verschillende talen van hechting, van opvoeding, van hoop.

Wat jij zegt met je daden, hoort de ander met diens wonden. En zo blijven we zoeken.
Misschien is het daarom goed om af en toe te vragen: “Wat hoorde jij eigenlijk?”
Dan te luisteren, te erkennen en te durven zeggen: “Zo bedoelde ik het niet.”

Wil je de boodschappen die je geeft of kreeg in een nieuw daglicht zetten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Over boosheid, vergeving en acceptatie – als het leven niet meewerkt

invloed, controle, keuze, vergeven, loslaten, boosheid, vergeving, acceptatie, Wieteke Snijder coaching en advies, onderzoek, boosheid, vergeven, vergeving, aandachtig aanwezig zijn, het is wat het is.

Over boosheid, vergeving en acceptatie – als het leven niet meewerkt

Ken je dat, het gevoel dat alles tegenzit? Dat het leven je precies dát geeft waar je niet om gevraagd hebt? Hoe makkelijk het dan is om boos te worden, te mopperen, te vechten tegen wat er is. Alsof je telkens probeert het leven in jouw mal te duwen, maar het weigert zich te vormen. Je voelt weerstand. Vraagt je af: “Waarom overkomt mij dit? Waarom gaat het niet zoals ik wil?”

De boosheid, het verzet, lost eigenlijk niets op. Het draagt juist bij aan het lijden. Het verhaal dat we onszelf vertellen zorgt ervoor dat de pijn steeds opnieuw activeert. De sleutel ligt niet in het veranderen van wat er gebeurt, maar in hoe we ermee omgaan! Als je dit mechanisme doorziet, ontstaat het inzicht: dit is een gedachte, een oud patroon, geen absolute waarheid. Daar ontstaat ruimte.

Stoppen met vechten tegen wat is

Wanneer je ophoudt met vechten tegen het moment, als je acceptatie toelaat, ontstaat vergeving. Eckhart Tolle zegt iets krachtigs over vergeving: het is niet iets dat je actief doet, maar iets dat vanzelf ontstaat. Vergeven heeft niets te maken met goedkeuren. Het is alleen het loslaten van de wens dat het anders was gelopen. Vergeving bevrijdt je uit je verhaal van slachtofferschap,

Acceptatie: het is wat het is

Acceptatie dat het is wat het is, is een daad van kracht. Je zegt tegen jezelf, “Dit is wat er is en ik stop met vechten tegen de realiteit.” Natuurlijk mag je nog steeds alles voelen. Je hoeft niets weg te drukken. Maar je kiest ervoor om je niet te laten leiden door die gevoelens. Je kiest ervoor om aanwezig te zijn.

Blijf trouw aan jouw waarden

De uitnodiging is om trouw te blijven aan je waarden. Ook als je boos bent. Ook als het (l)even tegenzit. Wil je iemand zijn die liefheeft, die moedig is, die rustig blijft, die eerlijk is? Dan kun je, zelfs midden in de storm, kiezen voor een kleine stap die past bij die waarde.

Hoe doe je dat? Vraag jezelf drie dingen af:

  1. Kan ik, op dit moment, toestaan dat dit is wat er is?
  2. Wat is mijn geest me allemaal aan het vertellen over deze situatie? En: hoef ik dat allemaal te geloven?
  3. Wat voor mens wil ik zijn in dit moment?

Loskomen van je verhaal

Het leven doet wat het doet. Soms zacht. Soms rauw. Onze vrijheid ligt erin hoe we ermee omgaan. Om niet mee te gaan met de boosheid, maar haar te zien als een signaal, niet het stuur. En misschien, op een dag, zonder dat je het probeert merk je ineens: je hebt vergeven. Je bent losgekomen van je verhaal. En je bent vrij.

Wil je doorpraten over dit onderwerp of zoek je een coach om je cirkel van invloed een beetje helderder te krijgen? Neem contact met me op voor een gratis oriënterend gesprek. Volg me op LinkedIn of stuur een connectieverzoek en ontvang wekelijks mijn blog in je tijdlijn.

De pleaser en de eeuwige twijfel

Wieteke Snijder coaching en advies, twijfel, pleaser, kiezen, hulp

De pleaser en de eeuwige twijfel

Twijfel. We kennen het allemaal. Maar voor sommigen is het altijd aanwezig. Dit geldt vooral voor pleasers. Dat zijn mensen die al als kind leerden om zichzelf weg te cijferen voor anderen. Maar hoe komt dat? En, belangrijker, hoe kun je daardoorheen breken?

Waar komt pleasen vandaan?

Voor veel pleasers begint het in de kindertijd. Misschien kreeg je geen onvoorwaardelijke liefde van je ouders of verzorgers. Je leerde dat je liefde moest verdienen door aan verwachtingen te voldoen, niet te veel op te vallen en vooral niemand teleur te stellen. Je eigen behoeften kwamen vaak op de tweede plaats. Als kind ontdekte je al snel dat het beter was om stil te zijn en mee te gaan met de stroom. Deze manier van overleven werkte toen, maar laat een blijvende impact achter.

Twijfel als volwassene

De pleaser groeit op, maar het patroon blijft. Het wegcijferen van jezelf zit zó diep vanbinnen. Zelfacceptatie hangt af van wat anderen denken. Dat is het moment waar de twijfel begint. Elke beslissing kan lastig zijn. Denk maar aan vragen als: ‘Wat als iemand boos wordt?’. ‘Wat als ik de verkeerde keuze maak?’ of ‘Wat als ik iemand teleurstel?’ Een simpel ‘Wat wil ik?’ kan heel moeilijk zijn. Je bent zó gewend om anderen te pleasen, dat je je eigen verlangens niet eens herkent. Zelfs als je intuïtie iets zegt, overschreeuwt de angst over ‘wat anderen ervan zullen denken’.

De last van pleasen

Die twijfel is niet alleen vervelend, maar ook vermoeiend. Het constant wikken en wegen kost veel energie. Bovendien brengt het vaak geen echte voldoening, omdat je keuzes niet vanuit jezelf komen. En het kan ook averechts werken. De ander kan zich ongemakkelijk voelen omdat je altijd maar aangepast bent. Of jij raakt gefrustreerd, want die gewaardeerde erkenning komt niet altijd. Zo blijf je vastzitten in een cirkeltje van twijfelen en vragen waarom je niet gelukkig kunt zijn.

De weg naar bevrijding

Het doorbreken van deze cyclus begint met bewustwording. Hier zijn enkele stappen die je zouden kunnen helpen:

  1. Herken je pleaser-patroon – Let eens op hoe vaak je beslissingen neemt om anderen te pleasen. Hoe voelt dat? Wat zou je willen als je alleen naar jezelf luisterde?
  2. Kom in contact met je eigen behoeften – Begin klein. Vraag jezelf regelmatig: ‘Wat wil ik nu echt?’ Ook al weet je het niet meteen, blijf deze vraag stellen. Je eigen stem wordt sterker als je het vaker doet.
  3. Accepteer dat je niet iedereen tevreden kunt houden – Dit is misschien wel het moeilijkste. En tegelijk de belangrijkste: je bent verantwoordelijk voor jouw geluk, anderen voor het hunne. Hun teleurstelling betekent niet dat jij tekortschiet.
  4. Durf te kiezen, ook als je twijfelt – Perfectie bestaat niet. Wees niet bang voor twijfels, maar laat ze je niet tegenhouden om keuzes te maken. Elke keuze, hoe klein ook, helpt je om meer vertrouwen in jezelf te krijgen.
  5. Zoek hulp als je vastloopt – Therapie of coaching kan je helpen om oude patronen uit je kindertijd te begrijpen en los te laten. Soms is dat nodig om verder te komen.

Een leven zonder twijfel

Verandering is niet eenvoudig. Het kost moed om oude patronen los te laten. Maar de beloning is groot. Door trouw te zijn aan jezelf, wordt het leven lichter. De twijfel gaat misschien niet meteen weg, maar het krijgt minder grip op je. En uiteindelijk? Dan kom je erachter dat de liefde en waardering die je zocht, altijd al in jezelf zaten. Dat is de grootste bevrijding die er is.

Wil je terugpraten? Dat vind ik altijd leuk. Neem contact met me op, stuur een connectieverzoek of volg me op LinkedIn.