De kracht van de tussenruimte

Wieteke snijder coaching en advies, tussenruimte, keuze tussen actie en reactie, appèl en intentie, keuzeruimte, gedrag, koers, pleaser, behulpzaam, grenzen. aangeven, ruimte innemen

De kracht van de tussenruimte

Actie-reactie. Voor veel mensen is dat een vanzelfsprekend patroon. Voor mij ook jarenlang. Vanuit een overlevingsmechanisme ben ik een pleaser geworden. Altijd bezig om aardig gevonden te worden, altijd bereid om te helpen. Het is een valkuil die ik onlangs met een goede vriendin besprak, want zij herkent het net zo goed.

Lastig voor pleasers

Dat pleasen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Aardig gevonden willen worden is niet alleen een menselijke behoefte, het is vaak ook een reactie op een tekort in de kindertijd. Je leert jezelf onbewust aan dat je alleen veilig of waardevol bent als je je aanpast. Daardoor voelt het niet alsof je een keuze hebt: je moet aardig en behulpzaam zijn. Punt.

Het patroon doorbreken

Dat patroon doorbreken is niet eenvoudig. Het kost tijd en oefening. En daarom vind ik het zo waardevol om kennis te maken met de tussenruimte. Tussen een appèl en je reactie ligt namelijk een stukje ruimte. Daar bepaal jij je koers. Je kunt gehoor geven aan de oproep van de ander, je kunt nee zeggen, of je kunt simpelweg je eigen weg vervolgen.

Die tussenruimte is kostbaar, omdat ze je de kans geeft om even stil te staan. Om bij jezelf te rade te gaan: wat wil ík eigenlijk doen?

De tussenruimte is een korte pauze

Veel mensen slaan die pauze over. Niet uit onwil, maar omdat we zijn grootgebracht met gehoorzamen, aanpassen en meebewegen. School, opvoeding en werk leren ons sneller reageren dan stilstaan. Misschien herken je dat wel. Misschien heb je ook nooit gezien hoe het anders kan, omdat niemand jou het voorbeeld gaf.

Is er een appèl?

De kunst is om eerst te herkennen dát er een appèl op je wordt gedaan. Pas daarna kun je de tussenruimte betreden. Daar stel je jezelf de vraag: gaat dit echt over leven of dood? Als ik de enige ben die kan voorkomen dat er iemand in gevaar komt, dan kan ik dat niet negeren. Maar als het gaat om het voldoen aan verwachtingen (aardig gevonden willen worden, behulpzaam zijn) dan is er wél een keuze. Want in die gevallen dreigt een ‘ja’ naar de ander vaak een ‘nee’ naar jezelf te worden. Je raakt van je eigen koers af en gaat over je grenzen heen.

Op ontdekkingsreis

De tussenruimte serieus nemen, is een ontdekkingstocht. Het vraagt dat je onderzoekt wat het voor jou betekent om eigen regie te nemen, om je keuzes en intenties trouw te blijven. Dat is persoonlijk leiderschap: niet reageren omdat het moet, maar handelen omdat jij kiest. Dan blijf je aan het roer van je eigen plan, in plaats van heen en weer geslingerd te worden door de verwachtingen van anderen.

Het levert je iets op

De winst? Je voelt je niet alleen beter over jezelf omdat je trouw blijft aan je waarden. Het scheelt ook energie. Je verspilt die niet langer aan alles waar je eigenlijk geen ja tegen wilde zeggen. Je houdt het stuur in handen.

Herken je de tussenruimte? En lukt het jou om er gebruik van te maken? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Slechts één gesprek verwijderd

vader, Wieteke snijder coaching en advies, relatiecoaching, gesprek,

Slechts één gesprek verwijderd

Er is een gesprek dat ik nog niet gevoerd heb. Een gesprek met mijn vader.
Het wacht. Soms dringt het zich aan me op, op onverwachte momenten.
Het is geen makkelijk gesprek, maar wel noodzakelijk.

Emotioneel en biologisch is hij mijn vader. Hij is liefdevol; ik heb me altijd door hem geliefde gevoeld. Maar hij voldeed voor mij niet aan de vaderrol. Hij was niet degene die leidde.

Mijn vader volgde. Stelde geen eisen. Als kind zag ik dat. Als puber begon ik hem erom te verachten en riep ik uit “Wat heb ik nou aan jou als vader?” En ergens ben ik daar nooit helemaal van teruggekomen.

Ik zette hem als het ware op een zijspoor. Hield en houd veel van hem, maar luisterde niet echt meer naar wat hij te zeggen had. Sloot mijn oren, zelfs als ik advies aan hem vroeg. Het kon vast niet veel te betekenen hebben, wat hij te vertellen had.

Eindelijk ben ik er klaar voor om mijn houding te veranderen. Te onderzoeken of ik weer dochter kan worden.

Niet de dochter die zich afzet of het beter denkt te weten. Maar de dochter die ziet: jij hebt mij het jouwe gegeven. Misschien was het niet wat ik dacht nodig te hebben. Maar je gaf me jouw liefde. Ik wil me niet langer boven jou plaatsen. Ik wil onder jou kunnen staan. Zoals dat hoort, in de stroom van generaties.

Dat gesprek wil ik binnenkort voeren. Want ik geloof dit:

Veel in het leven is één gesprek van ons verwijderd.
Eén gesprek dat iets losmaakt, opent, verzacht, verbindt.

Misschien heb jij ook zo’n gesprek in je leven.
Met een ouder, kind, collega, vriend. Of met jezelf.
Een gesprek dat je uitstelt uit angst, gemak, ongemak of oud zeer.

Het wordt belangrijker met de tijd én het is nooit te laat.

Ik ga het doen.

Durf jij het aan?

Van gedachten wisselen hierover? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Een beetje hoop, als tegenstem

Wieteke Snijder coaching en advies, voorleven, hoop, vertrouwen, liefde, mensen, mens-zijn, therapie, relatietherapie

Een beetje hoop, als tegenstem

Soms vul ik zo’n vragenlijst in over Hoe Nederland Denkt. Een enquête uit naam van de media, politiek of een onderzoeksinstituut. Vandaag had ik er weer even de rust voor. Tien minuten, meer werk is het meestal niet. Maar net als vaker liep ik vast op de woorden.

Het gaat zogenaamd over maatschappelijke thema’s. Over armoedebestrijding, terrorismebestrijding, asielbeleid, klimaatmaatregelen. De woorden klinken neutraal, beleidsmatig. Maar in mij borrelt er iets op. Want het gaat niet over mensen. Niet echt. Het gaat over verschijnselen die bestreden moeten worden, alsof ze losstaan van levens, van verhalen, van oorzaken en samenhang.

Zodra we armoede bestrijden, maken we er een vijand van buiten onszelf van. Zodra we spreken over asielbeleid vergeten we de gezichten, de stemmen, de routes van mensen die op zoek zijn naar veiligheid. En klimaatmaatregelen? Die klinken als technische ingrepen, los van het dagelijkse leven van wie leeft met het weer, het water, de aarde onder onze voeten.

Als witte, theoretisch opgeleide vrouw van autochtone afkomst zou ik tot de groep behoren waar deze taal voor bedoeld is. Maar het botst. Het botst met mijn mensbeeld. Met mijn ervaring. Met mijn verlangen om verbonden te blijven met wat wezenlijk is: menselijkheid, nabijheid, perspectief.

Soms (noem me gerust een sentimentele ouwe taart met mijn bijna vijftig lentes) mis ik de hoop van vroeger. De oprechte hoop uit de jaren negentig, toen de popmuziek je opriep om samen de wereld mooier te maken. Toen de muur gevallen was en Rondom Tien je uitnodigde om alle kanten van een verhaal te zien. Toen je één of twee keer per dag het nieuws keek en de rest van de dag ruimte had om te ademen, te verwerken, te leven.

Vooral bij jongeren zie ik momenteel het gemis aan hoop. Zij krijgen niet de kans om vooruit te kijken. Ze hebben geen huis, geen rust, geen rolmodellen. Alleen een eindeloze stroom van moeten, headlines, rampen, dreigingen, crisisterminologie. Hun leven staat op pauze. Niet omdat er niets te doen is, maar omdat alles tegelijk gebeurt. En alles ernstig is. Overweldigend. Of erger: onoplosbaar.

Daarom pleit ik ervoor dat het weer over mensen gaat. Geen armoedebestrijding, maar welzijnsbevordering. Geen klimaatcrisis, maar zorg voor de aarde. Geen terrorismebestrijding, maar vredeswerk. Geen polarisatie, maar verbinding. Dat is geen semantisch spel, het is een manier van kijken. Een manier van zijn. Van voorleven.

Als we mensen centraal zetten, volgt de rest vanzelf. Wie goed voor anderen zorgt, bestrijdt armoede zonder dat het zo hoeft te heten. Wie zorg draagt voor aarde, plant, dier en mens, zorgt ook voor het klimaat. Wie vrede sticht, voorkomt vluchtelingenstromen. Wie ruimte maakt voor verschillen, maakt protest minder nodig.

Dat wil ik zeggen, in deze tijd waarin zoveel mensen ontmoedigd raken. Waarin de jeugd het vertrouwen verliest in leiders die verdelen in plaats van verbinden. Laat dit dan mijn bescheiden bijdrage zijn. Een hart onder de riem. Een beetje hoop. Voor iedereen die net als ik liever kiest voor liefde dan voor angst. Voor vrede in plaats van controle. Voor verbinding in plaats van verdeeldheid. We weten het nog. We mogen het zeggen. En we mogen het blijven doen. Doe je mee?

Ook hoop ervaren in verwarrende tijden? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of stuur me een berichtje. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aan alle moeders van bijna vijftig

Wieteke Snijder coaching en advies, vrouw, vijftig, opvoeden, helen, rust, ruimte

Aan alle moeders van bijna vijftig

Lieve vrouw,

Je bent van de generatie die alles moest. En alles wílde.
Je ging studeren, werken, kinderen krijgen. Ging door.
Smeerde ’s morgens boterhammen, leidde vergaderingen, vouwde de was, regelde zwemles, maakte gezonde maaltijden klaar en zei met een glimlach: “Ja hoor, het gaat goed.”

Je werd volwassen in een tijd waarin de politiek zei: “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.” Moederschap was vanzelfsprekend, maar niet meer heilig. Eerder iets dat je erbij deed. De norm was: presteren, doorgaan, combineren.

Dus deed jij wat vrouwen altijd hebben gedaan: je paste je aan.
Je droeg. Zorgde. Werkte. Hield het vol. Zelden vroeg iemand: “Wie zorgt er eigenlijk voor jou?”

Je deed het allemaal, maar vaak ten koste van jezelf.
Waar was de tijd om stil te staan? De ruimte om níét te moeten?
De erkenning voor al dat onzichtbare werk? De mentale last? Het meedenken, het voelen, het onthouden, het beschikbaar zijn?

Jij bent de stille motor geweest van je gezin, je werk, je omgeving. Niet met grote woorden, maar met daden.
Met lijstjes, zorg, organiserend vermogen en eindeloos veel ‘even nog’.

En nu?
Nu verandert je lichaam. Je energie verschuift.
Misschien voel je iets dat al jaren onder de oppervlakte sluimerde:
“En ik dan?”

Lieve vrouw,

je mag moe zijn.
De rekening opmaken.
Rouwen om wat je onderweg vergat: je eigen verlangens, je zachtheid, je grenzen.

Je hoeft het niet meer te bewijzen. Je bént al genoeg.

Na jaren van zorgen, aanpassen, ploeteren en sprinten mag jij nu eindelijk landen.
Misschien is dit wel jouw tijd om terug te nemen wat van jou is. Rust. Ruimte. Erkenning.
Geen nieuwe versie van jezelf, maar gewoon: jij.

Voor alles wat je gaf zonder dank: Dankjewel.
Alles wat je droeg zonder erkenning: We zien je.
Alles wat je nu verlangt: Je mag het nemen.

Met liefde, voor jou
en met jou

Ook erkennen wat was en voelen wat is? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zo bedoelde ik het niet

Wieteke Snijder coaching en advies, liefde, zo bedoelde ik het niet, bedoelde, bedoelen, communiceren, bedoelen

Zo bedoelde ik het niet

Mensen zeggen zelden precies wat ze bedoelen. En als ze dat al proberen, komt het zelden precies zo aan.

Een moeder die aandringt dat haar kind z’n bord leegeet, bedoelt eigenlijk: “Ik wil niet dat je tekort komt. Je moet leven, groeien, sterk zijn.” Maar het kind hoort misschien: “Je doet het fout. Je bent lastig.”

Een vader die zich kwaad maakt over de opleiding die zijn dochter kiest, probeert te zeggen: “Ik ben bang dat je struikelt. Ik wil je behoeden.” Maar wat zij hoort is: “Je stelt me teleur. Jij weet niet wat goed is voor jou.”

In relaties en gezinnen, in vriendschap en op de werkvloer — overal botsen onze bedoelingen tegen de muren van andermans verwachtingen, ervaringen, en onzekerheden.

Zoals bij de partners die hebben afgesproken dat ze ’s nachts de voordeur op slot doen. Op een avond vergeet zij het.
Hij zegt de volgende morgen: “Je hebt de deur weer niet op slot gedaan. Dat hadden we afgesproken.”
Hij bedoelt: “Ik wil me veilig voelen. Ik wil erop kunnen vertrouwen dat jij aan ons denkt, ook in kleine dingen.”
Zij hoort: “Je faalt. Je bent slordig. Je kunt niks goed doen.”
Zij voelt: “Mijn goede intenties tellen niet. Ik word afgerekend op fouten.”
Maar zo bedoelde hij het niet.

Of ouders die hun puber volop vrijheid geven, trots op het vertrouwen dat ze tonen — en zich verbazen als hun kind zich terugtrekt, afwijzend reageert, of verdrietig lijkt. “We geven je toch alle ruimte?”
De jongere ervaart: “Niemand kijkt naar me. Niemand mist me. Misschien doe ik er niet toe.”
Maar zo bedoelden ze het niet.

En jij zelf?
Wanneer zei jij voor het laatst iets scherps, iets dat uit je mond rolde voor je hart het kon verzachten?
Probeerde jij te zorgen, terwijl het overkwam als bemoeien?
Klonk je afstandelijk, terwijl je eigenlijk gekwetst was?
Sprak je uit angst, terwijl je eigenlijk alleen maar van iemand hield?

Liefde is bijna altijd aanwezig, onder een laagje irritatie, kritiek of afstand.

Er is vaak liefde, zelfs in verwijten. Vaak zorg, zelfs in controle. Er is vaak angst, zelfs in stilte. We bedoelen het goed. Of in elk geval: beter dan het soms overkomt. Maar de liefde moet zich een weg banen door oude pijnen, gemiste signalen, verschillende talen van hechting, van opvoeding, van hoop.

Wat jij zegt met je daden, hoort de ander met diens wonden. En zo blijven we zoeken.
Misschien is het daarom goed om af en toe te vragen: “Wat hoorde jij eigenlijk?”
Dan te luisteren, te erkennen en te durven zeggen: “Zo bedoelde ik het niet.”

Wil je de boodschappen die je geeft of kreeg in een nieuw daglicht zetten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Het Lieve Meisjessyndroom herkennen en doorbreken

Lieve Meisjessyndroom, Wieteke Snijder coaching en advies, grenzen aangeven, nee leren zeggen, behoeften, gevoelens, opvoeding, lief, behulpzaam,

Het Lieve Meisjessyndroom herkennen en doorbreken

Iedereen kent wel iemand die altijd klaarstaat voor anderen, zich aanpast om de lieve vrede te bewaren en moeite heeft met ‘nee’ zeggen. Ikzelf herken mij zéker hierin en misschien ben jij ook wel zo iemand. Het heet het Lieve Meisjessyndroom. Het is een patroon waarin vooral vrouwen – maar soms ook mannen – zichzelf wegcijferen om aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Ja, lekker, daar zit je maar mooi mee. Hoe ben je eraan gekomen, wat zijn de gevolgen van dit gedrag en vooral: hoe kom je ervan af? Zeker als je iemand in je omgeving hebt die je steeds in die rol (terug)duwt?

Hoe kom aan het Lieve Meisjessyndroom?

Het lieve meisjessyndroom komt voort uit je opvoeding, de sociale normen waarin je opgroeit en een diepgeworteld verlangen naar goedkeuring. Van jongs af aan krijg je als meisje vaak de boodschap dat je lief, gehoorzaam en behulpzaam hoort te zijn. Complimenten als “Wat ben je toch een lieverd” en “Wat help jij toch goed” ervaar je in je jonge jeugd als acceptatie en liefde. Je raakt ervan overtuigd dat je lief gevonden wordt als je aardig doet en de harmonie kunt bewaren als je je inschikkelijk opstelt. Hoewel het in je kindertijd ontstaat, zet je dit gedrag vaak automatisch voort in de volwassenheid. In werk- en privésituaties ziet het eruit als conflictvermijding, perfectionisme en een overmatig verantwoordelijkheidsgevoel. Lieve meisjes nemen extra taken op zich, zeggen nauwelijks ‘nee’ en voelen zich schuldig als ze hun eigen behoeften op de eerste plaats zetten.

De gevolgen van het lieve meisjessyndroom

Op het eerste gezicht lijkt er niets mis met vriendelijk en behulpzaam zijn. Dat is het ook niet, zolang je de vrije keus hebt om vriendelijk en behulpzaam te zijn. Het patroon is echter hardnekkig en kan, als het structureel is, ten koste gaat van je eigen welzijn. Dan MOET je het van jezelf en dat is wel een probleem. Als je steeds klaarstaat voor een ander, raak je gestrest en oververmoeid. Je twijfelt aan jezelf, omdat jouw behoeften minder belangrijk zijn. ‘Nee’ zeggen is moeilijk; je voelt je schuldig omdat je altijd ‘Ja’ hoort te zeggen. Maar van binnen maakt het je boos en gefrustreerd omdat niemand je waardeert om wat je allemaal doet. Terwijl het je al zó veel energie kost!

Krab jezelf eens achter je oren

Als je dit allemaal herkent, is het moment gekomen dat je je eens achter je oren moet krabben. Want je bent nu niet meer het kind dat afhankelijk was van de goedkeuring en waardering van je omgeving. Je bent volwassen en hebt de vrije keus welk gedrag je laat zien. En belangrijker nog: je hebt ook de verantwoordelijkheid om goed voor jezelf te zorgen en jouw behoeften en gevoelens serieus te nemen. Daarom is het herkennen van het Lieve Meisjessyndroom je eerste stap naar bevrijding.

Hoe kom je los van het Lieve Meisjessyndroom?

Wil je dit patroon doorbreken, dan is bewustwording de eerste stap. Merk je eigen gedrag op, sta erbij stil en vraag jezelf af: Doe ik dit omdat ik het écht wil, of omdat ik bang ben voor de reactie van anderen?

Vervolgens is oefenen belangrijk. Accepteer dat grenzen stellen ongemakkelijk kan voelen en dat niet iedereen enthousiast zal reageren. Maar onthoud: jouw behoeften zijn net zo belangrijk als die van anderen.

Wat als iemand je in deze rol houdt?

Natuurlijk is het Lieve Meisjessyndroom vooral een intern patroon. Uiteindelijk legt niemand je dit gedrag op, alleen jijzelf. Maar loskomen van het gedrag kan ingewikkelder zijn als sommige mensen in jouw omgeving je in deze rol hóuden. Ze zijn gewend dat je altijd geeft, luistert en jezelf aanpast. Zodra jij begint te veranderen, kunnen ze weerstand bieden. Dat maakt het losbreken uit het patroon extra lastig.

Wat kun je doen?

  1. Herken het patroon – Zie hoe de ander op jouw gedrag reageert. Word je subtiel gemanipuleerd met opmerkingen als “Je was altijd zo behulpzaam” of “Wat ben je veranderd”?
  2. Begin met kleine stappen – Grenzen stellen hoeft niet meteen drastisch. Begin met een simpele ‘nee’ of neem tijd om ergens over na te denken voordat je toezegt.
  3. Wees standvastig – Verwacht weerstand, maar blijf bij je standpunt. Het ongemak van de ander is niet jouw verantwoordelijkheid.
  4. Gebruik duidelijke taal – Zeg “Dit past niet bij mij” of “Ik kies voor iets anders” en vermijd verzachtende taal als “Ik denk dat ik misschien…”
  5. Zoek steun – Mensen die wél achter je staan, kunnen je helpen sterker in je schoenen te staan.

Wil jij uit het Lieve Meisjessyndroom stappen en je eigen grenzen ontdekken? Begin vandaag nog met één kleine verandering. Zeg ‘nee’ tegen iets waar je geen energie voor hebt en kijk wat er gebeurt. Je zult merken: de wereld vergaat niet, maar jouw vrijheid groeit.

Welke eerste stap ga jij vandaag zetten?

Trouwens, wil je hierbij professionele steun of bij een ander thema? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vakantie met kinderen ontspannen?!

vakantie, ontspannen, kinderen, op reis, Wieteke Snijder coaching en advies

Vakantie met kinderen ontspannen?!

Is jouw vakantie met kinderen allesbehalve ontspannend? Wil je er meer van genieten en tijd voor jezelf en elkaar vinden?

Vakantie zou een tijd van ontspanning en plezier moeten zijn. Bij sommige ouders lijkt dit moeiteloos te lukken, maar voor veel ouders voelt het vaak alsof je constant bezig bent met de behoeften van je kinderen. Hoe kun je ervoor zorgen dat je als ouder ook kunt ontspannen en je eigen tijd kunt invullen, terwijl je ervoor zorgt dat je kinderen een geweldige tijd hebben?

Maak een plan voor eigen tijd

Heb je een partner? Deel de verantwoordelijkheden zodat niet één persoon voortdurend belast is met de zorg voor de kinderen. Plan ook samen momenten waarop ieder van jullie wat tijd voor zichzelf kan nemen. Dit kan een uurtje lezen zijn, een wandeling maken of gewoon even niets doen.

Betrek de kinderen erbij 

Laat je kinderen helpen bij het kiezen van activiteiten die ze zelfstandig kunnen doen of onder begeleiding van een andere volwassene. Dit geeft jou de ruimte om even te ontspannen.

Zorg voor gezamenlijke ontspanning

Plan activiteiten die voor iedereen ontspannend zijn. Denk aan een middag aan het strand, een bezoek aan een rustige plek in de natuur of een picknick in het park. 

Maak gebruik van kinderclubs en oppasservice

Veel vakantieoorden bieden kinderclubs of oppasservice aan. Maak hier als het éven kan gebruik van. Zo hebben je kinderen plezier en heb jij tijd voor jezelf.

Heb realistische verwachtingen

Het is belangrijk om realistische verwachtingen te hebben. Niet alles hoeft perfect te zijn. Soms is het gewoon genoeg om even een kop koffie te drinken terwijl de kinderen spelen. En soms is het nodig dat je een deel van het gezin op pad stuurt om zelf even een momentje rust te hebben.

Hoe zorg jij voor tijd voor jezelf tijdens de vakantie?

‘Als je niet krijgt wat je nodig hebt, pak je wat je wilt’ 

als je niet krijgt wat je nodig hebt, pak je wat je wilt, Wieteke Snijder coaching en advies, coaching, overlevingsstrategie, vechten, vluchten pleasen, bevriezen, helen, Overlevingsmechanismen en hun langetermijneffecten

‘Als je niet krijgt wat je nodig hebt, pak je wat je wilt’ 

Overlevingsmechanismen en hun langetermijneffecten

De meesten van ons kregen in onze vroege kindertijd niet de liefde, aandacht en veiligheid die we nodig hadden. Als je geluk had, deden je ouders/verzorgers hun best om er te zijn voor je. Je te spiegelen en hun liefde te geven. Je te troosten als je verdriet had, interesse in je te hebben en te bemoedigen als het tegenzat. Niets ten nadele van je ouders, maar ook zij waren mensen met hun beperkingen en sores. Daardoor waren ze in periodes meer met zichzelf, hun relatie, werk of geldtekort bezig. Om toch te kunnen bestaan als ze er niet voor je waren, ontwikkelde je overlevingsmechanismen. 

Fight, flight, fawn of freeze

De vier bekendste overlevingsmechanismen zijn vechten, vluchten, pleasen of bevriezen. (In het Engels fight, flight, fawn en freeze). Vechten uit zich bijvoorbeeld in de vorm van agressief of dominant gedrag. Vluchten kan betekenen dat je je afzondert of juist steeds prikkels en avontuur opzoekt. Pleasen kan ertoe leiden dat je je eigen behoeften en grenzen negeert om anderen tevreden te stellen. Bevriezen kan je verlammen en verhinderen actie te ondernemen, zelfs als dat nodig is.

Afscheid van je authentieke zelf

Welke combinatie van overlevingsmechanismen je koos, hangt van veel factoren af. Zeker is dat ze hebben bijgedragen aan je overlevingskansen. Want je bent er nog! Ze zijn effectief geweest om je te beschermen tegen pijnlijke gevoelens en onveiligheid. Het verdrietige is echter dat je uit loyaliteit naar je eerste verzorgers afscheid hebt moeten nemen van je authenticiteit. Op de lange termijn kunnen je overlevingsstrategieën daarom schadelijk zijn. Ze zorgen er op den duur voor dat je alsnog niet gezien, gehoord of gekoesterd wordt. Je raakt meer en meer los van je ware zelf, wat kan leiden tot een gevoel van leegte of onvrede. 

Welke afleiding gebruik je?

Zoals ieder mens verlang je ernaar je gezien, gehoord en erkend te weten. Mee te kunnen doen, erbij te horen. Maar je hebt geen idee hoe je dat voor elkaar moet krijgen. De leegte en onvrede voelen ook niet fijn. Je zoekt wellicht onbewust afleiding in overmatig sporten, carrièredrang, alcohol, drugs, roken, seks, religie, eten, of zelfs gezondheid. Deze strategieën bieden een tijdelijke ontsnapping, maar lossen de onderliggende gevoelens niet op. De pijn blijft sluimeren onder de oppervlakte, wachtend om erkend te worden.

Illusie van coltrole

Je gevoelens onderdrukken lijkt aantrekkelijk omdat het je de illusie geeft van controle. Maar vroeg of laat dwingt het leven je om je alsnog met deze gevoelens bezig te houden. Als dat je overkomt en je kunt er niet meer omheen, pak dan de kans met beide handen aan. Door je emoties te erkennen en te doorvoelen, kun je langzaam de weg terugvinden naar je authenticiteit en een leven leiden dat echt bij je past.

Regie in plaats van controle

Voor heling is er geen pil, geen quick fix. Het is een proces dat tijd en moed vergt. Het is een uitdagende reis, maar de beloning is groot: een leven waarin je niet alleen kunt overleven, maar echt leert Leven. Maakt dit een verlangen in je wakker? Wakker het vlammetje aan en ga ermee aan de slag. Bijvoorbeeld met een coach. Bijvoorbeeld met mij. Of zelf. Maar doe het. Wacht niet langer. Neem de verantwoordelijkheid over je leven en pak de regie.

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Wieteke Snijder coaching en advies, je moet je er niet zo veel van aantrekken' , blog, verhuizen, onzekerheid, puber, opvoeden, denkkracht

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Op mijn dertiende verhuisde ik naar een andere stad. Verhuizen is al niet chill, maar geloof me, op je dertiende is het dramatisch. Je hele vertrouwde leven laat je achter je. Iedereen die je kent, je buurt, je stad. In mijn stad wist ik wat ik had. Kende ik overal de weg. Wist ik wat ik kon doen. En ineens na de verhuizing wist ik niks. Kende de buurt en de mensen niet. Kende de weg niet. De leuke plekjes niet. En vooral de tieners in onze nieuwe straat niet. Waren ze aardig? Wilden ze me leren kennen? Het maakte me kwetsbaar voor hun oordeel over mij.  

Bezichtiging

Tot overmaat van ramp liep ik op krukken toen we voor het eerst ons toekomstige huis gingen bekijken. Het was een zonnige dag. In de straat speelden kinderen en er hing een groepje jeugd van mijn leeftijd op de stoep voor een huis. Ik was me in het voorbijgaan erg van mijzelf bewust. Ik voelde me nieuwsgierig bekeken. Eenmaal het groepje voorbij hoorde ik plots achter mij luid lachen. Ik keek om en zag dat ze in mijn richting wezen. Onmiddellijk kwam de gedachte in mij op: “Ze lachen mij uit.” Haar hart begon sneller te bonzen en ik voelde me klein en onzeker. 

‘Ik hoor er niet bij’

De gedachte ‘ik hoor er niet bij’ nestelde zich in mijn hoofd. Ik geloofde die gedachte onmiddellijk en voelde me afgewezen. De bezichtiging van het huis en de rest van de straat gingen als een waas aan mij voorbij. De emoties van schaamte en verdriet waren te groot. 

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Ik herinner me dat ik erover begon tegen mijn ouders toen we eenmaal op de terugweg waren. En dat ze zoiets zeiden als ‘je moet het je niet zo aantrekken.’ Ik vond dat aardig gezegd, wilde ook dat ik het kon. Maar in mijn belevingswereld was mijn leven daar al verwoest voordat het kon beginnen! 

Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. 

Belemmerende overtuiging

Misschien hadden mijn ouders gelijk en moest ik leren om het me niet zo aan te trekken. Moest ik mijn gedachten minder serieus nemen. Graag had ik dat als dertienjarige willen snappen. De onzekere puber van toen heeft het daar nog wel een paar jaar moeilijk mee gehad. En heeft geleidelijk aan haar eigen spoor leren volgen. Mede door de overtuiging ‘ik hoor er niet bij’ te leren vervangen voor ‘Het leven is te kort is om bezig te zijn met wat anderen van me denken’. 

Verhelderend inzicht

Het had erg geholpen als iemand me die dag had uitgelegd hoe het mechanisme werkt: ‘Je bent je gedachten niet’. Soms lachen mensen. Dat hoeft niks met jou te maken te hebben. Het gaat erom hoe je eigen gedachten je beïnvloeden. Dat betekent dat je zelf kunt kiezen hoe je op zulke situaties reageert. Die bewuste dag, geloofde ik mijn eigen gedachten. Ik trok ze niet in twijfel. En trok de conclusie dat ik het op mijn nieuwe woonadres bij voorbaat al kon vergeten.

Welke overtuigingen weerhouden jou ervan je mooiste leven te leven?