Vrije dag

Wieteke Snijder coaching en advies, Vrije dag, blog, keuzes maken, fotograferen, Sysselt, zwam, paddestoel

Vrije dag

Vandaag had ik een vrije dag. Vrij in de letterlijke zin: ik hoefde met niemand rekening te houden, had geen verplichtingen naar buiten toe, alleen een lange lijst van klusjes die ik voor mezelf had bedacht. Ramen lappen, wassen draaien, strijkgoed wegwerken, nog een keer het plafond witten. En ergens daartussen: eindelijk beginnen aan de creatieve opdrachten van het zomerproject waarvoor ik me had ingeschreven.

Toen ik eraan wilde beginnen, merkte ik hoe uitstelgedrag zich aandient. Want het was voor het eerst in dagen niet meer bloedheet en eigenlijk wilde ik gewoon het bos in. De frisse lucht, het groen, de ruimte. Maar ja, mijn voornemen…

De verrassing kwam toen ik de opdrachtmail opende en las: ga naar buiten en fotografeer kleuren op onverwachte plekken. Precies wat ik nodig had. Alsof iemand me toestemming gaf te doen wat ik toch al verlangde.

Hoe vaak staan we niet in het spanningsveld tussen aan de ene kant alles wat moet (of wat we vinden dat moet) en aan de andere kant dat stille verlangen naar wat ons voedt, ontspant of inspireert? Vaak wint de plicht. Totdat er soms iets onverwachts gebeurt dat ons zachtjes de andere kant op duwt.

Voor mij was dat de uitnodiging om naar buiten te gaan. En omdat ik de foto’s toch niet hoefde te delen, nam ik een vuilniszak mee. Zo kon ik al wandelend kleuren verzamelen zoals deze prachtige paddestoel én het bos een beetje schoner maken.

Anderhalf uur, twee volle zakken en een fijne podcast verder kwam ik voldaan thuis en ik dacht: soms zit betekenis in de kleinste keuzes. Even naar buiten gaan, afval oprapen, aandacht hebben voor kleuren die je anders over het hoofd ziet. Dat is misschien wel de essentie van een vrije dag. Niet hoeveel taken je hebt afgevinkt, maar hoe je ruimte maakt voor dat wat je energie geeft.

Misschien herken jij dat spanningsveld ook wel: het verschil tussen moeten en mogen. Wat gebeurt er als je jezelf toestaat om het verlangen te volgen? Welke kleuren zouden dan ineens zichtbaar worden in jouw dag?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Een beetje hoop, als tegenstem

Wieteke Snijder coaching en advies, voorleven, hoop, vertrouwen, liefde, mensen, mens-zijn, therapie, relatietherapie

Een beetje hoop, als tegenstem

Soms vul ik zo’n vragenlijst in over Hoe Nederland Denkt. Een enquête uit naam van de media, politiek of een onderzoeksinstituut. Vandaag had ik er weer even de rust voor. Tien minuten, meer werk is het meestal niet. Maar net als vaker liep ik vast op de woorden.

Het gaat zogenaamd over maatschappelijke thema’s. Over armoedebestrijding, terrorismebestrijding, asielbeleid, klimaatmaatregelen. De woorden klinken neutraal, beleidsmatig. Maar in mij borrelt er iets op. Want het gaat niet over mensen. Niet echt. Het gaat over verschijnselen die bestreden moeten worden, alsof ze losstaan van levens, van verhalen, van oorzaken en samenhang.

Zodra we armoede bestrijden, maken we er een vijand van buiten onszelf van. Zodra we spreken over asielbeleid vergeten we de gezichten, de stemmen, de routes van mensen die op zoek zijn naar veiligheid. En klimaatmaatregelen? Die klinken als technische ingrepen, los van het dagelijkse leven van wie leeft met het weer, het water, de aarde onder onze voeten.

Als witte, theoretisch opgeleide vrouw van autochtone afkomst zou ik tot de groep behoren waar deze taal voor bedoeld is. Maar het botst. Het botst met mijn mensbeeld. Met mijn ervaring. Met mijn verlangen om verbonden te blijven met wat wezenlijk is: menselijkheid, nabijheid, perspectief.

Soms (noem me gerust een sentimentele ouwe taart met mijn bijna vijftig lentes) mis ik de hoop van vroeger. De oprechte hoop uit de jaren negentig, toen de popmuziek je opriep om samen de wereld mooier te maken. Toen de muur gevallen was en Rondom Tien je uitnodigde om alle kanten van een verhaal te zien. Toen je één of twee keer per dag het nieuws keek en de rest van de dag ruimte had om te ademen, te verwerken, te leven.

Vooral bij jongeren zie ik momenteel het gemis aan hoop. Zij krijgen niet de kans om vooruit te kijken. Ze hebben geen huis, geen rust, geen rolmodellen. Alleen een eindeloze stroom van moeten, headlines, rampen, dreigingen, crisisterminologie. Hun leven staat op pauze. Niet omdat er niets te doen is, maar omdat alles tegelijk gebeurt. En alles ernstig is. Overweldigend. Of erger: onoplosbaar.

Daarom pleit ik ervoor dat het weer over mensen gaat. Geen armoedebestrijding, maar welzijnsbevordering. Geen klimaatcrisis, maar zorg voor de aarde. Geen terrorismebestrijding, maar vredeswerk. Geen polarisatie, maar verbinding. Dat is geen semantisch spel, het is een manier van kijken. Een manier van zijn. Van voorleven.

Als we mensen centraal zetten, volgt de rest vanzelf. Wie goed voor anderen zorgt, bestrijdt armoede zonder dat het zo hoeft te heten. Wie zorg draagt voor aarde, plant, dier en mens, zorgt ook voor het klimaat. Wie vrede sticht, voorkomt vluchtelingenstromen. Wie ruimte maakt voor verschillen, maakt protest minder nodig.

Dat wil ik zeggen, in deze tijd waarin zoveel mensen ontmoedigd raken. Waarin de jeugd het vertrouwen verliest in leiders die verdelen in plaats van verbinden. Laat dit dan mijn bescheiden bijdrage zijn. Een hart onder de riem. Een beetje hoop. Voor iedereen die net als ik liever kiest voor liefde dan voor angst. Voor vrede in plaats van controle. Voor verbinding in plaats van verdeeldheid. We weten het nog. We mogen het zeggen. En we mogen het blijven doen. Doe je mee?

Ook hoop ervaren in verwarrende tijden? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of stuur me een berichtje. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.