Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Wieteke Snijder coaching en advies, droedelen, dichter bij mezelf, fontein, Els van Steijn, hart, hoofd, keuzes

Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Lijstjes. Alles wat de volgende dag gedaan moet worden, schrijf ik de avond van tevoren op een lijstje. Zo’n lijstje geeft me rust, want ik hoef niet alles te onthouden. En het geeft me structuur en overzicht wat ik heb gedaan en wat er nog moet gebeuren. En eerlijk? Ik ben er superhandig en efficiënt mee geworden. Heb zelfs leren jongleren om aan de acute vraag van schoonmoeder, man of zonen tussen de activiteiten door tegemoet te komen. En ik ben het zo beu!

Want mijn handen gaan vanzelf naar wat er moet gebeuren. Mijn lijstje wordt in de loop van de dag korter, maar mijn lontje ook. En morgen is er weer een nieuw lijstje. Dat komt doordat ik de dingen die ik graag doe en activiteiten waarvan ik energie krijg nooit op het lijstje zet. Aan het eind van de dag is iedereen om me heen tevreden. Maar ikzelf? Ik blijf achter met een gevoel van leegte. Ik heb vooral gesloofd voor anderen, maar was er niet voor mezelf.

Nu is er uiteraard niets mis met het concept lijstjes. Ze blijven een handig hulpmiddel voor overzicht en structuur. Maar sinds ik heb kennisgemaakt met Els van Steijn kijk ik wel anders naar de planning van activiteiten in mijn dag. Els gebruikt de metafoor van de fontein. Stel je een klassieke fontein voor met verschillende bakken boven elkaar. Iedereen heeft zijn eigen plek in die fontein, met water dat van boven naar beneden stroomt. Dat water staat voor de levensenergie die je meekrijgt. Pas wanneer je je eigen plek inneemt, stroomt die energie door en voel je kracht, rust en richting. Ga je op een verkeerde plek staan, bijvoorbeeld door te veel verantwoordelijkheid te dragen, of altijd dienstbaar te zijn, dan stokt de stroom.

Dit inzicht helpt me als ik me lamgeslagen voel door alle keuzes in een dag. Want die verlamming gaat niet alleen over ‘te veel opties’, maar ook over de vraag: vanuit welke plek maak ik mijn keuzes? Sta ik in mijn eigen bak, of hang ik scheef in die van een ander?

De stem van het hoofd en de stem van het hart

Mijn hoofd is kampioen efficiëntie. Het zoekt wat handig is, wat nuttig is, wat anderen dient. Mijn hart fluistert vaak zachter: waar heb jij zin in, wat voedt jou, wat geeft je warmte, voldoening, verbinding? Als ik alleen maar naar mijn hoofd luister, ben ik productief, maar raak ik ontmoedigd, leeg en behoeftig. Wanneer ik alleen mijn hart volg, verlies ik de verbinding met de werkelijkheid. Waar ik naar zoek is de balans. Om beide stemmen te horen en tegemoet te komen.

Een manier om keuzes anders te maken

Sindsdien stel ik mezelf tijdens het maken van het lijstje voor de volgende dag drie vragen:

  1. Wat moet er gebeuren?
  2. Wat wil ik doen, ook al lijkt het niet nuttig?
  3. Waar heb ik behoefte aan om me voldaan te voelen?

Als ik die dingen naast elkaar leg, zie ik dat je leven niet alleen bestaat uit ‘moeten’, maar ook uit ‘willen’ en ‘voelen’. Maar één kleine keuze vanuit mijn hart kan ik mijn dag al laten kantelen.

Mildheid en overzicht

En om bij Els te blijven, mag ik ook mild zijn voor mezelf: niet alles kan. En dat hoeft ook niet. Soms betekent dichter bij mezelf komen dat ik accepteer dat de was blijft liggen of dat iemand even moet wachten. Lijstjes geven overzicht, maar zijn geen voorschrift om álles te doen. Ik mag elke dag bewust kiezen wat ik vandaag aandacht geef.

Dichter bij mezelf?

Het blijft oefenen om dichter bij mezelf te komen. Me los te maken van alle verwachtingen die ik aan anderen toeschrijf. Het blijft de kunst om telkens opnieuw te vragen: Op welke plek sta ik nu? Kies ik omdat het moet, of omdat het klopt? Daar, in dat onderscheid, ligt mijn kans om niet alleen dienstbaar te zijn aan de wereld om me heen, maar ook aandacht te besteden aan mezelf. En pas als ik mezelf voed, kan wat ik geef echt blijven stromen.

Welke rol spelen lijstjes in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De kracht van de tussenruimte

Wieteke snijder coaching en advies, tussenruimte, keuze tussen actie en reactie, appèl en intentie, keuzeruimte, gedrag, koers, pleaser, behulpzaam, grenzen. aangeven, ruimte innemen

De kracht van de tussenruimte

Actie-reactie. Voor veel mensen is dat een vanzelfsprekend patroon. Voor mij ook jarenlang. Vanuit een overlevingsmechanisme ben ik een pleaser geworden. Altijd bezig om aardig gevonden te worden, altijd bereid om te helpen. Het is een valkuil die ik onlangs met een goede vriendin besprak, want zij herkent het net zo goed.

Lastig voor pleasers

Dat pleasen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Aardig gevonden willen worden is niet alleen een menselijke behoefte, het is vaak ook een reactie op een tekort in de kindertijd. Je leert jezelf onbewust aan dat je alleen veilig of waardevol bent als je je aanpast. Daardoor voelt het niet alsof je een keuze hebt: je moet aardig en behulpzaam zijn. Punt.

Het patroon doorbreken

Dat patroon doorbreken is niet eenvoudig. Het kost tijd en oefening. En daarom vind ik het zo waardevol om kennis te maken met de tussenruimte. Tussen een appèl en je reactie ligt namelijk een stukje ruimte. Daar bepaal jij je koers. Je kunt gehoor geven aan de oproep van de ander, je kunt nee zeggen, of je kunt simpelweg je eigen weg vervolgen.

Die tussenruimte is kostbaar, omdat ze je de kans geeft om even stil te staan. Om bij jezelf te rade te gaan: wat wil ík eigenlijk doen?

De tussenruimte is een korte pauze

Veel mensen slaan die pauze over. Niet uit onwil, maar omdat we zijn grootgebracht met gehoorzamen, aanpassen en meebewegen. School, opvoeding en werk leren ons sneller reageren dan stilstaan. Misschien herken je dat wel. Misschien heb je ook nooit gezien hoe het anders kan, omdat niemand jou het voorbeeld gaf.

Is er een appèl?

De kunst is om eerst te herkennen dát er een appèl op je wordt gedaan. Pas daarna kun je de tussenruimte betreden. Daar stel je jezelf de vraag: gaat dit echt over leven of dood? Als ik de enige ben die kan voorkomen dat er iemand in gevaar komt, dan kan ik dat niet negeren. Maar als het gaat om het voldoen aan verwachtingen (aardig gevonden willen worden, behulpzaam zijn) dan is er wél een keuze. Want in die gevallen dreigt een ‘ja’ naar de ander vaak een ‘nee’ naar jezelf te worden. Je raakt van je eigen koers af en gaat over je grenzen heen.

Op ontdekkingsreis

De tussenruimte serieus nemen, is een ontdekkingstocht. Het vraagt dat je onderzoekt wat het voor jou betekent om eigen regie te nemen, om je keuzes en intenties trouw te blijven. Dat is persoonlijk leiderschap: niet reageren omdat het moet, maar handelen omdat jij kiest. Dan blijf je aan het roer van je eigen plan, in plaats van heen en weer geslingerd te worden door de verwachtingen van anderen.

Het levert je iets op

De winst? Je voelt je niet alleen beter over jezelf omdat je trouw blijft aan je waarden. Het scheelt ook energie. Je verspilt die niet langer aan alles waar je eigenlijk geen ja tegen wilde zeggen. Je houdt het stuur in handen.

Herken je de tussenruimte? En lukt het jou om er gebruik van te maken? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Zonder vertrouwen raakt het recht uitgehold

Wieteke Snijder coaching en advies, vertrouwen, blog, recht, privacy, wet, politiek, filosofie

Zonder vertrouwen raakt het recht uitgehold

Er is iets vreemds aan de hand met vertrouwen. We roepen het vaak op in toespraken, beleidsteksten en voornemens. Maar wie zorg nodig heeft, een uitkering aanvraagt of een kwetsbare ander helpt, merkt dat vertrouwen niet de grondtoon is. Controle is dat. En controle vraagt zijn tol.

Wie een beroep doet op het systeem, moet iets inleveren: zijn verhaal, zijn privacy, zijn autonomie. Je wordt niet geholpen omdat je mens bent, maar alleen als je het goed uitlegt, op tijd aanvraagt en geen fouten maakt. Dat wringt. Want juist als je kwetsbaar bent, zou vertrouwen de basis moeten zijn. Geen onderhandeling.

Dat wantrouwen zit diep ingebakken. Het systeem gaat uit van misbruik, van fraude, van dat ene zwarte scenario. En dus timmeren we alles dicht met regels. Er is geen ruimte voor menselijkheid, uitzonderingen. Hulp vernauwd tot procedures. Maar het gevolg is dat het recht zijn ziel verliest. Regels zonder vertrouwen zijn net zo hol als beloften zonder intentie.

Wat me raakt, is dat deze benadering langzaamaan normaliseert. Dat we ons er schijnbaar bij neerleggen dat menselijkheid moeilijk is en dat helpen verdacht kan zijn. Neem het wetsvoorstel dat hulp aan mensen zonder papieren strafbaar wil maken. Niet omdat ze kwaad doen, maar omdat ze het systeem omzeilen. Alsof compassie op papier moet kloppen voordat het mag bestaan.

Daarmee raken we iets kwijt wat moeilijk te herstellen is: de overtuiging dat een samenleving sterker wordt van zorg, niet van wantrouwen. Dat autonomie geen luxe is, maar een voorwaarde voor waardigheid. En dat privacy niet iets is dat je inlevert voor steun, maar iets wat je juist beschermt op het moment dat je steun nodig hebt.

Vertrouwen is niet naïef. Het is kiezen voor menselijkheid in een systeem dat liever afvinkt dan om zich heen kijkt. Misschien is dat wel de meest politieke daad die we nu kunnen stellen: weigeren om mee te gaan in het wantrouwen en blijven handelen omdat mensen het waard zijn om op te vertrouwen.

Raakt dit jou ook en wil je erover doorpraten? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Wieteke Snijder coaching en advies, je moet je er niet zo veel van aantrekken' , blog, verhuizen, onzekerheid, puber, opvoeden, denkkracht

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Op mijn dertiende verhuisde ik naar een andere stad. Verhuizen is al niet chill, maar geloof me, op je dertiende is het dramatisch. Je hele vertrouwde leven laat je achter je. Iedereen die je kent, je buurt, je stad. In mijn stad wist ik wat ik had. Kende ik overal de weg. Wist ik wat ik kon doen. En ineens na de verhuizing wist ik niks. Kende de buurt en de mensen niet. Kende de weg niet. De leuke plekjes niet. En vooral de tieners in onze nieuwe straat niet. Waren ze aardig? Wilden ze me leren kennen? Het maakte me kwetsbaar voor hun oordeel over mij.  

Bezichtiging

Tot overmaat van ramp liep ik op krukken toen we voor het eerst ons toekomstige huis gingen bekijken. Het was een zonnige dag. In de straat speelden kinderen en er hing een groepje jeugd van mijn leeftijd op de stoep voor een huis. Ik was me in het voorbijgaan erg van mijzelf bewust. Ik voelde me nieuwsgierig bekeken. Eenmaal het groepje voorbij hoorde ik plots achter mij luid lachen. Ik keek om en zag dat ze in mijn richting wezen. Onmiddellijk kwam de gedachte in mij op: “Ze lachen mij uit.” Haar hart begon sneller te bonzen en ik voelde me klein en onzeker. 

‘Ik hoor er niet bij’

De gedachte ‘ik hoor er niet bij’ nestelde zich in mijn hoofd. Ik geloofde die gedachte onmiddellijk en voelde me afgewezen. De bezichtiging van het huis en de rest van de straat gingen als een waas aan mij voorbij. De emoties van schaamte en verdriet waren te groot. 

‘Je moet het je niet zo aantrekken’ 

Ik herinner me dat ik erover begon tegen mijn ouders toen we eenmaal op de terugweg waren. En dat ze zoiets zeiden als ‘je moet het je niet zo aantrekken.’ Ik vond dat aardig gezegd, wilde ook dat ik het kon. Maar in mijn belevingswereld was mijn leven daar al verwoest voordat het kon beginnen! 

Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. 

Belemmerende overtuiging

Misschien hadden mijn ouders gelijk en moest ik leren om het me niet zo aan te trekken. Moest ik mijn gedachten minder serieus nemen. Graag had ik dat als dertienjarige willen snappen. De onzekere puber van toen heeft het daar nog wel een paar jaar moeilijk mee gehad. En heeft geleidelijk aan haar eigen spoor leren volgen. Mede door de overtuiging ‘ik hoor er niet bij’ te leren vervangen voor ‘Het leven is te kort is om bezig te zijn met wat anderen van me denken’. 

Verhelderend inzicht

Het had erg geholpen als iemand me die dag had uitgelegd hoe het mechanisme werkt: ‘Je bent je gedachten niet’. Soms lachen mensen. Dat hoeft niks met jou te maken te hebben. Het gaat erom hoe je eigen gedachten je beïnvloeden. Dat betekent dat je zelf kunt kiezen hoe je op zulke situaties reageert. Die bewuste dag, geloofde ik mijn eigen gedachten. Ik trok ze niet in twijfel. En trok de conclusie dat ik het op mijn nieuwe woonadres bij voorbaat al kon vergeten.

Welke overtuigingen weerhouden jou ervan je mooiste leven te leven?