Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wieteke Snijder coaching en advies, zingeving, levensenergie, zoektocht, zin, richting, betekenis, energie, coaching, coach, therapeut, Ede, bezielend coach,

Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wat is nou eigenlijk zin? Is iets zinnig? Of zinvol? Of geef je er eerst zin aan? Moet je zin maken? Wat is zingeving? En krijgt iets betekenis omdat je het doet, of doe je het omdat het betekenis heeft? Het woordje ‘zin’ gebruiken we vaak. We staan er nauwelijks bij stil welke betekenissen het allemaal heeft. We hebben zin in iets, zoeken zingeving, noemen iets zinvol. Maar wat is zin?

Het woord ‘zin’ gebruiken we als uiting van een verlangen, om ergens betekenis aan te verbinden en om de richting van ons handelen te bepalen. En als deze drie met elkaar kloppen, voel je het leven stromen. Die stroom van het leven onderzoek ik met cliënten die zich met zingevingsvragen melden in mijn praktijk.

Zingevingsvragen gaan dus over de stroom in het leven ervaren. Letterlijk in flow zijn. Je kunt daar een verlangen naar hebben of je kunt nadrukkelijk ervaren dat die stroom is onderbroken. Bijvoorbeeld als je worstelt met verlies van werk, gezondheid of een gedroomd toekomstperspectief. Maar ook als je vol zin bent begonnen aan je pensioen, een nieuwe baan of relatie en je aanloopt tegen verlies van levensenergie. Ook dan kunnen de zin in het leven en de zin van het leven elkaar missen.

Zinloosheid ervaren, de zin missen, leegte, dat is een spannende plek om te zijn. Het is heel menselijk om van het niet-weten weg te willen rennen. Maar als de kwestie het onderzoek waard is, is de pijn ook groot genoeg om de leegte te durven ervaren. Want er is moed voor nodig om de leegte, het niet-weten, te erkennen en verdragen. Om daar te blijven, stil te zijn en te voelen wat zich aandient. Als het lukt om de leegte onder ogen te zien, te omarmen, geeft dat wat daar in die leegte ontstaat een andere zin.

Daar begint opnieuw de zoektocht naar wat nu zin wordt. Wat draagt jou verder? Het helpt als je jezelf hebt leren kennen onderweg. En anders is het een gepast moment om daarmee te beginnen. Dan is het goed om dit te begrijpen: Zin die je leeg trekt, waar je levensenergie op inlevert, klopt niet met wie je bent. Maar zin die je voedt valt samen met wie je bent.

Om dat te ontdekken heb je soms wat hulp van anderen nodig om je te spiegelen of te beschrijven onder welke omstandigheden ze jou hebben zien floreren. Maar je kunt het ook heel subtiel voelen aan je lijf als het ‘klopt’. Er is ruimte, tijd, je ontmoet de juiste mensen, vindt de juiste informatie. Je voelt dat je meewerkt met jezelf. Zin verschijnt wanneer je leeft vanuit die stroom of je laat meevoeren op die stroom. Dan kun je momenten ervaren dat je ‘op je plek’ bent.

Zingeving beweegt op die manier mee met je leven. ‘De zin van het leven’ staat niet vast, maar is net zo veranderlijk als jij dat bent. Je ontwikkelt je, je transformeert. De zin in het leven en de zin van het leven veranderen mee. Uiteindelijk is zingeving je leven zó inrichten dat het overeenkomt met wie je werkelijk bent. Dat het klopt met de manier waarop jij in elkaar zit, met jouw talenten, jouw grenzen, jouw manier van liefhebben, jouw ritme. En dat je voelt ‘dit ben ik. En zo wil ik leven’. Heb je er al zin in?

Wat geeft jouw leven zin? Ben je de zin ook wel eens kwijt? En hoe hervind je die dan? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De zachtheid van afscheid

afscheid, Wieteke Snijder coaching en advies, verdriet, rouw, vieren, leven,

De zachtheid van afscheid

Voor afscheid van een overleden persoon bestaan rituelen. We kunnen elkaar vasthouden, samen herinneringen ophalen, met een kaars, lied, diavoorstelling of een toespraak iets van troost scheppen. Voor het verlies van je eigen jeugdigheid of verlies van verstandelijke vermogens bestaat zo’n ritueel niet. Daar staan we vaak alleen in. Toch is de rouw daarin ook aanwezig.

Verdriet haalt niet alleen iets of iemand weg, het verzacht ook. Het opent het hart. Juist omdat het je dwingt stil te staan bij wat er wél is. De liefde die blijft, de mensen die je dragen, zelfs wanneer lichamen of herinneringen dat niet altijd meer kunnen.

Juist daarom wilde ik mijn vijftigste verjaardag vieren. Ik wilde er een feest van maken, een viering van het leven. Ik wilde vieren in overvloed, vol dankbaarheid. Tijdens mijn verjaardagsfeest heb ik mijn brief aan vrienden en familie voorgelezen. Ik keek rond, voelde me met ieder van hen verbonden. Het emotioneerde me dat al deze lieven mensen de moeite genomen hadden om er te zijn. Hoe bijzonder het is om samen te eten, te lachen, te praten, zelfs als kort daarvoor een overlijden eraan herinnerde hoe kwetsbaar dat allemaal is.

In de week na het feest volgde het afscheid van de overledene en de uitvaart. Na de crematie maakten we als neven en nichten meteen een plan om de hele familie weer eens bij elkaar te verzamelen en niet het volgende afscheid af te wachten. In dat voornemen zat duidelijk de wens om elkaar vast te houden zolang het kan.

Elkaar opzoeken, elkaar écht ontmoeten is misschien wel het ritueel dat we nodig hebben voor de rouw die geen naam heeft. Voor het verlies dat zich niet laat vangen in een ceremonie. Blijven kiezen voor verbinding, nabijheid en oprechte aandacht, ook als het leven tegenzit.

Rouw leert ons dat liefde nooit ophoudt, maar van vorm verandert. En dat het leven, zelfs midden in verdriet, uitnodigt om verder te gaan met zachtere ogen en een opener hart.

Leve het leven. En leve de mensen die het lichter maken.

Hoe ga jij om met afscheid in je leven? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Verbinding en Omdenken: twee sporen komen samen

Verbinding, erkenning, Omdenken, Omdenkkringen, Stichting Omdoen, Wieteke Snijder coaching en advies,

Verbinding en omdenken: twee sporen komen samen


In de auto op weg naar een afspraak beluisterde ik zoals elke maandag de Omdenken-podcast. Dit keer een special over de Omdenkkringen die van start zijn gegaan. Geestelijk vader van Omdenken Berthold Gunster sprak met de initiatiefnemers van de pilot Omdenkkringen. Zij vertelden over hun ervaringen met hun pilot-groepen, Hoe ze deze samenbrachten, onzekerheden, opbrengsten, het elkaar ontmoeten en ruimte maken voor ieders inbreng.

Afgelopen weekend attendeerde mijn vader mij op het interview dat Annemiek Schrijver had met psychiater Jim van Os in De Verwondering. Ik beluisterde het gesprek in mijn podcast-app op de terugweg. Jim sprak over verbinding als medicijn, bijvoorbeeld bij psychose. Over hoe we niet genezen door afstand, maar door nabijheid. Over hoe herstel begint waar mensen elkaar werkelijk ontmoeten. Willen erkennen dat ze het ook niet weten, maar willen helpen zoeken naar de zin. En ik merkte: dit is eigenlijk hetzelfde gesprek als dat met Omdenken. Alleen de taal verschilt.

Waar Jim spreekt over psychose, herstel en zingeving, spreekt Berthold met de initiatiefnemers over omdenken, kwetsbaarheid en de kracht van de groep. Maar beiden raken aan hetzelfde: de menselijke behoefte aan verbinding en betekenis. Aan samen doen. Een luisterend oor zonder oordeel, het delen van verwarring, het zoeken naar wat klopt. Behoefte aan erkenning en herkenning in de problemen die we ondervinden als mens.

Stichting Omdoen faciliteert dat mensen elkaar vinden om zulke gesprekken aan te gaan. Niet omdat alles opgelost moet worden, maar omdat het al helpt om je uit te kunnen spreken. Dat is precies wat Van Os bedoelt: positieve zingeving groeit in contact.

Ik vind het ontroerend dat psychiatrie en omdenken elkaar op deze manier ontmoeten. En zelfs met de uitgesproken intentie: er staan bijna honderdduizend Nederlanders op de wachtlijst voor de GGZ. Terwijl heling niet iets is wat met je gebeurt, maar iets wat tussen ons ontstaat. Waar we moeite voor moeten willen doen. Moed voor op moeten durven brengen om onszelf kwetsbaar op te stellen en tijd nemen in ons drukke schema voor niet-weten, elkaar toelaten, ook als het schuurt. We hebben elkaar en positieve zingeving nodig om mens te blijven. Met nieuwsgierige, open, oordeelloze luisteraars. Het begint waar we elkaar echt ontmoeten.

Welke rol speelt ontmoeten in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De kracht van de tussenruimte

Wieteke snijder coaching en advies, tussenruimte, keuze tussen actie en reactie, appèl en intentie, keuzeruimte, gedrag, koers, pleaser, behulpzaam, grenzen. aangeven, ruimte innemen

De kracht van de tussenruimte

Actie-reactie. Voor veel mensen is dat een vanzelfsprekend patroon. Voor mij ook jarenlang. Vanuit een overlevingsmechanisme ben ik een pleaser geworden. Altijd bezig om aardig gevonden te worden, altijd bereid om te helpen. Het is een valkuil die ik onlangs met een goede vriendin besprak, want zij herkent het net zo goed.

Lastig voor pleasers

Dat pleasen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Aardig gevonden willen worden is niet alleen een menselijke behoefte, het is vaak ook een reactie op een tekort in de kindertijd. Je leert jezelf onbewust aan dat je alleen veilig of waardevol bent als je je aanpast. Daardoor voelt het niet alsof je een keuze hebt: je moet aardig en behulpzaam zijn. Punt.

Het patroon doorbreken

Dat patroon doorbreken is niet eenvoudig. Het kost tijd en oefening. En daarom vind ik het zo waardevol om kennis te maken met de tussenruimte. Tussen een appèl en je reactie ligt namelijk een stukje ruimte. Daar bepaal jij je koers. Je kunt gehoor geven aan de oproep van de ander, je kunt nee zeggen, of je kunt simpelweg je eigen weg vervolgen.

Die tussenruimte is kostbaar, omdat ze je de kans geeft om even stil te staan. Om bij jezelf te rade te gaan: wat wil ík eigenlijk doen?

De tussenruimte is een korte pauze

Veel mensen slaan die pauze over. Niet uit onwil, maar omdat we zijn grootgebracht met gehoorzamen, aanpassen en meebewegen. School, opvoeding en werk leren ons sneller reageren dan stilstaan. Misschien herken je dat wel. Misschien heb je ook nooit gezien hoe het anders kan, omdat niemand jou het voorbeeld gaf.

Is er een appèl?

De kunst is om eerst te herkennen dát er een appèl op je wordt gedaan. Pas daarna kun je de tussenruimte betreden. Daar stel je jezelf de vraag: gaat dit echt over leven of dood? Als ik de enige ben die kan voorkomen dat er iemand in gevaar komt, dan kan ik dat niet negeren. Maar als het gaat om het voldoen aan verwachtingen (aardig gevonden willen worden, behulpzaam zijn) dan is er wél een keuze. Want in die gevallen dreigt een ‘ja’ naar de ander vaak een ‘nee’ naar jezelf te worden. Je raakt van je eigen koers af en gaat over je grenzen heen.

Op ontdekkingsreis

De tussenruimte serieus nemen, is een ontdekkingstocht. Het vraagt dat je onderzoekt wat het voor jou betekent om eigen regie te nemen, om je keuzes en intenties trouw te blijven. Dat is persoonlijk leiderschap: niet reageren omdat het moet, maar handelen omdat jij kiest. Dan blijf je aan het roer van je eigen plan, in plaats van heen en weer geslingerd te worden door de verwachtingen van anderen.

Het levert je iets op

De winst? Je voelt je niet alleen beter over jezelf omdat je trouw blijft aan je waarden. Het scheelt ook energie. Je verspilt die niet langer aan alles waar je eigenlijk geen ja tegen wilde zeggen. Je houdt het stuur in handen.

Herken je de tussenruimte? En lukt het jou om er gebruik van te maken? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Uit de loopgraven

Wieteke snijder coaching en advies, loopgraven, relatietherapie, relatiecoaching, relatie coaching, loopgraven, ruzie, toenadering, loopgraaf, trench, uit je loopgraaf

Uit de loopgraven

In relatiesessies hoor ik partners regelmatig dezelfde zin tegen elkaar uitspreken: “Ik ken jou ondertussen zo lang, ik ken jou door en door.”

Deze zin klinkt logisch en je kunt het als liefdevol ervaren, zeker als je al veel hebt meegemaakt samen. Maar er zit een gevaar in. Want als je denkt dat je de ander volledig kent, schuif je je nieuwsgierigheid aan de kant. In plaats van vragen te stellen, vul je in. In plaats van luisteren, interpreteer je. En als je je dan aan je partner gaat ergeren, ontstaat er een loopgravenoorlog.

Sommigen reageren door te proberen de ander subtiel te sturen of zelfs te manipuleren. Te motiveren, over te halen, te bemoedigen. Niet omdat ze slecht willen doen, maar omdat ze hopen dat het gedrag verandert dat hen zo raakt. Wat ze niet doorhebben is het mechanisme: hoe meer je duwt, hoe kleiner de kans is dat de ander zich werkelijk laat zien. Deze wordt eerder uitgenodigd om zich in te graven, de hakken in het zand te zetten en de patstelling te laten verharden.

Het kleine stapje naar de ander

Gelukkig is er een andere weg. Een zachte. En moedige. Vaak is er maar een heel klein stapje uit de loopgraven nodig, in de richting van je partner. Niet met de bedoeling om te oordelen of corrigeren, maar met de houding van: “Ik wil begrijpen wat jou beweegt.”

Dat kleine stapje maakt ruimte. Schept veiligheid. Je partner voelt zich vrij om te vertellen waarom hij of zij iets doet. Waar het gedrag vandaan komt. Of waar het toe dient. En precies op dat moment kan er iets verschuiven.

Wanneer gedrag zijn functie verliest

Vaak blijkt dat het gedrag waar je je aan stoorde, zijn noodzaak verliest zodra er opnieuw verbinding is. In die nieuwe ruimte kunnen partners elkaar opnieuw ontmoeten, zonder druk om te veranderen, zonder afkeuring.

De uitnodiging

Het vraagt moed om als eerste in beweging te komen. En het vraagt open, eerlijke nieuwsgierigheid om écht te luisteren. Maar wie bereid is om de loopgraven te verlaten, ontdekt dat er in het midden een plek ligt waar je elkaar werkelijk kunt zien en steeds opnieuw kunt ontmoeten.

Wil jij je partner opnieuw ontmoeten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Slechts één gesprek verwijderd

vader, Wieteke snijder coaching en advies, relatiecoaching, gesprek,

Slechts één gesprek verwijderd

Er is een gesprek dat ik nog niet gevoerd heb. Een gesprek met mijn vader.
Het wacht. Soms dringt het zich aan me op, op onverwachte momenten.
Het is geen makkelijk gesprek, maar wel noodzakelijk.

Emotioneel en biologisch is hij mijn vader. Hij is liefdevol; ik heb me altijd door hem geliefde gevoeld. Maar hij voldeed voor mij niet aan de vaderrol. Hij was niet degene die leidde.

Mijn vader volgde. Stelde geen eisen. Als kind zag ik dat. Als puber begon ik hem erom te verachten en riep ik uit “Wat heb ik nou aan jou als vader?” En ergens ben ik daar nooit helemaal van teruggekomen.

Ik zette hem als het ware op een zijspoor. Hield en houd veel van hem, maar luisterde niet echt meer naar wat hij te zeggen had. Sloot mijn oren, zelfs als ik advies aan hem vroeg. Het kon vast niet veel te betekenen hebben, wat hij te vertellen had.

Eindelijk ben ik er klaar voor om mijn houding te veranderen. Te onderzoeken of ik weer dochter kan worden.

Niet de dochter die zich afzet of het beter denkt te weten. Maar de dochter die ziet: jij hebt mij het jouwe gegeven. Misschien was het niet wat ik dacht nodig te hebben. Maar je gaf me jouw liefde. Ik wil me niet langer boven jou plaatsen. Ik wil onder jou kunnen staan. Zoals dat hoort, in de stroom van generaties.

Dat gesprek wil ik binnenkort voeren. Want ik geloof dit:

Veel in het leven is één gesprek van ons verwijderd.
Eén gesprek dat iets losmaakt, opent, verzacht, verbindt.

Misschien heb jij ook zo’n gesprek in je leven.
Met een ouder, kind, collega, vriend. Of met jezelf.
Een gesprek dat je uitstelt uit angst, gemak, ongemak of oud zeer.

Het wordt belangrijker met de tijd én het is nooit te laat.

Ik ga het doen.

Durf jij het aan?

Van gedachten wisselen hierover? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aan alle moeders van bijna vijftig

Wieteke Snijder coaching en advies, vrouw, vijftig, opvoeden, helen, rust, ruimte

Aan alle moeders van bijna vijftig

Lieve vrouw,

Je bent van de generatie die alles moest. En alles wílde.
Je ging studeren, werken, kinderen krijgen. Ging door.
Smeerde ’s morgens boterhammen, leidde vergaderingen, vouwde de was, regelde zwemles, maakte gezonde maaltijden klaar en zei met een glimlach: “Ja hoor, het gaat goed.”

Je werd volwassen in een tijd waarin de politiek zei: “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.” Moederschap was vanzelfsprekend, maar niet meer heilig. Eerder iets dat je erbij deed. De norm was: presteren, doorgaan, combineren.

Dus deed jij wat vrouwen altijd hebben gedaan: je paste je aan.
Je droeg. Zorgde. Werkte. Hield het vol. Zelden vroeg iemand: “Wie zorgt er eigenlijk voor jou?”

Je deed het allemaal, maar vaak ten koste van jezelf.
Waar was de tijd om stil te staan? De ruimte om níét te moeten?
De erkenning voor al dat onzichtbare werk? De mentale last? Het meedenken, het voelen, het onthouden, het beschikbaar zijn?

Jij bent de stille motor geweest van je gezin, je werk, je omgeving. Niet met grote woorden, maar met daden.
Met lijstjes, zorg, organiserend vermogen en eindeloos veel ‘even nog’.

En nu?
Nu verandert je lichaam. Je energie verschuift.
Misschien voel je iets dat al jaren onder de oppervlakte sluimerde:
“En ik dan?”

Lieve vrouw,

je mag moe zijn.
De rekening opmaken.
Rouwen om wat je onderweg vergat: je eigen verlangens, je zachtheid, je grenzen.

Je hoeft het niet meer te bewijzen. Je bént al genoeg.

Na jaren van zorgen, aanpassen, ploeteren en sprinten mag jij nu eindelijk landen.
Misschien is dit wel jouw tijd om terug te nemen wat van jou is. Rust. Ruimte. Erkenning.
Geen nieuwe versie van jezelf, maar gewoon: jij.

Voor alles wat je gaf zonder dank: Dankjewel.
Alles wat je droeg zonder erkenning: We zien je.
Alles wat je nu verlangt: Je mag het nemen.

Met liefde, voor jou
en met jou

Ook erkennen wat was en voelen wat is? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrede sluiten met ongemak

Wieteke Snijder coaching en advies, relatietherapie, zingeving, verheldering, blog, verdragen

Vrede sluiten met ongemak

De harmonie bewaken. Dat deed ik altijd.
Zorgen voor sfeer. Soepelheid. Goed contact.
Geen rimpels in het water. Geen zuchten aan tafel of blik van teleurstelling.
Als iedereen het naar z’n zin heeft, dan ben ik veilig. Dan ben ik goed bezig.

Dat kan ik goed. Ik heb het immers jarenlang getraind.
Ik heb een groot hart, een scherp aanvoelend vermogen,
een zachte stem die rust brengt.

Maar het heeft ook een prijs.

Want elke keer dat ik een stilte opvul,
elke keer dat ik niet zeg waar het op staat om de sfeer goed te houden,
elke keer dat ik iets dat niet recht is krom laat,
kom ik verder bij mezelf vandaan te staan.

Ik weet nu:
Het echte werk is niet beter communiceren, beter verschillen wegpoetsen.
Het echte werk is leren verdragen.
Het ongemak. De spanning. De mogelijkheid dat iemand me even niet leuk vindt.
Dat mijn grens frictie oproept.
Dat mijn waarheid iets schuurt.

Mijn zenuwstelsel moet nog wennen en komt in verzet.
Het schreeuwt “Fix het! Maak het weer fijn!”
Ik oefen nu met een ander antwoord:

“Dit mag ongemakkelijk zijn. Ik mag het laten bestaan.”

Want vrede, echte vrede,
komt niet voort uit het vermijden van wrijving,
maar uit het kunnen blijven staan temidden van wrijving.
Het verdragen. Met rechte rug en milde blik.

En dat is geen kilte.
Dat is volwassen liefde.
Voor de ander. En voor mij.

Ook leren verdragen? Neem contact met me op voor een gratis groeigesprek. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aanpassen of afstemmen

afstemmen, aanpassen, Wieteke snijder coaching en advies, pleasen, herstel, communicatie

Aanpassen of Afstemmen

Aanpassen. Afstemmen. Wat een wereld van verschil.

Aanpassen verwarde ik met liefde.
Met zorgzaamheid, met sociaal zijn, met verbondenheid.
Als ik jou aanvoelde, je voor was, meedacht, inschoof, verzachtte
dan voelde ik me veilig. Nodig. Geliefd.

Maar daaronder zat iets anders:
Mezelf zijn voelde vooral niet veilig.

Dus paste ik me aan.
Onzichtbaar. Vloeiend.
Zonder dat jij het doorhad.
Zonder dat ík het doorhad.

Tot ik mij leeg voelde.
Niet omdat er te veel jou was,
maar omdat er te weinig mij was overgebleven.

Langzaam leer ik afstemmen.
Niet verdwijnen in jou,
maar voelen: waar ben ík? In dit gesprek. Hier. In dit moment.

Dit vraagt lef.
Het vraagt een tussenmoment.
Een innerlijke check-in:

Is dit mijn waarheid, of zit ik in mijn patroon?

Ik ben nog niet altijd snel genoeg.
Soms ben ik al halverwege het aanpassen als ik het doorheb.
Maar ook dat is afstemmen:
even terugschakelen.
Even terugkomen.
Mezelf weer oppikken.

En steeds vaker kies ik anders.
Niet als afstand nemen.
Maar als bij mezelf thuiskomen.

Ook meer behoefte aan afstemmen en loskomen van het aanpassen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.