Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wieteke Snijder coaching en advies, zingeving, levensenergie, zoektocht, zin, richting, betekenis, energie, coaching, coach, therapeut, Ede, bezielend coach,

Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wat is nou eigenlijk zin? Is iets zinnig? Of zinvol? Of geef je er eerst zin aan? Moet je zin maken? Wat is zingeving? En krijgt iets betekenis omdat je het doet, of doe je het omdat het betekenis heeft? Het woordje ‘zin’ gebruiken we vaak. We staan er nauwelijks bij stil welke betekenissen het allemaal heeft. We hebben zin in iets, zoeken zingeving, noemen iets zinvol. Maar wat is zin?

Het woord ‘zin’ gebruiken we als uiting van een verlangen, om ergens betekenis aan te verbinden en om de richting van ons handelen te bepalen. En als deze drie met elkaar kloppen, voel je het leven stromen. Die stroom van het leven onderzoek ik met cliënten die zich met zingevingsvragen melden in mijn praktijk.

Zingevingsvragen gaan dus over de stroom in het leven ervaren. Letterlijk in flow zijn. Je kunt daar een verlangen naar hebben of je kunt nadrukkelijk ervaren dat die stroom is onderbroken. Bijvoorbeeld als je worstelt met verlies van werk, gezondheid of een gedroomd toekomstperspectief. Maar ook als je vol zin bent begonnen aan je pensioen, een nieuwe baan of relatie en je aanloopt tegen verlies van levensenergie. Ook dan kunnen de zin in het leven en de zin van het leven elkaar missen.

Zinloosheid ervaren, de zin missen, leegte, dat is een spannende plek om te zijn. Het is heel menselijk om van het niet-weten weg te willen rennen. Maar als de kwestie het onderzoek waard is, is de pijn ook groot genoeg om de leegte te durven ervaren. Want er is moed voor nodig om de leegte, het niet-weten, te erkennen en verdragen. Om daar te blijven, stil te zijn en te voelen wat zich aandient. Als het lukt om de leegte onder ogen te zien, te omarmen, geeft dat wat daar in die leegte ontstaat een andere zin.

Daar begint opnieuw de zoektocht naar wat nu zin wordt. Wat draagt jou verder? Het helpt als je jezelf hebt leren kennen onderweg. En anders is het een gepast moment om daarmee te beginnen. Dan is het goed om dit te begrijpen: Zin die je leeg trekt, waar je levensenergie op inlevert, klopt niet met wie je bent. Maar zin die je voedt valt samen met wie je bent.

Om dat te ontdekken heb je soms wat hulp van anderen nodig om je te spiegelen of te beschrijven onder welke omstandigheden ze jou hebben zien floreren. Maar je kunt het ook heel subtiel voelen aan je lijf als het ‘klopt’. Er is ruimte, tijd, je ontmoet de juiste mensen, vindt de juiste informatie. Je voelt dat je meewerkt met jezelf. Zin verschijnt wanneer je leeft vanuit die stroom of je laat meevoeren op die stroom. Dan kun je momenten ervaren dat je ‘op je plek’ bent.

Zingeving beweegt op die manier mee met je leven. ‘De zin van het leven’ staat niet vast, maar is net zo veranderlijk als jij dat bent. Je ontwikkelt je, je transformeert. De zin in het leven en de zin van het leven veranderen mee. Uiteindelijk is zingeving je leven zó inrichten dat het overeenkomt met wie je werkelijk bent. Dat het klopt met de manier waarop jij in elkaar zit, met jouw talenten, jouw grenzen, jouw manier van liefhebben, jouw ritme. En dat je voelt ‘dit ben ik. En zo wil ik leven’. Heb je er al zin in?

Wat geeft jouw leven zin? Ben je de zin ook wel eens kwijt? En hoe hervind je die dan? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De zachtheid van afscheid

afscheid, Wieteke Snijder coaching en advies, verdriet, rouw, vieren, leven,

De zachtheid van afscheid

Voor afscheid van een overleden persoon bestaan rituelen. We kunnen elkaar vasthouden, samen herinneringen ophalen, met een kaars, lied, diavoorstelling of een toespraak iets van troost scheppen. Voor het verlies van je eigen jeugdigheid of verlies van verstandelijke vermogens bestaat zo’n ritueel niet. Daar staan we vaak alleen in. Toch is de rouw daarin ook aanwezig.

Verdriet haalt niet alleen iets of iemand weg, het verzacht ook. Het opent het hart. Juist omdat het je dwingt stil te staan bij wat er wél is. De liefde die blijft, de mensen die je dragen, zelfs wanneer lichamen of herinneringen dat niet altijd meer kunnen.

Juist daarom wilde ik mijn vijftigste verjaardag vieren. Ik wilde er een feest van maken, een viering van het leven. Ik wilde vieren in overvloed, vol dankbaarheid. Tijdens mijn verjaardagsfeest heb ik mijn brief aan vrienden en familie voorgelezen. Ik keek rond, voelde me met ieder van hen verbonden. Het emotioneerde me dat al deze lieven mensen de moeite genomen hadden om er te zijn. Hoe bijzonder het is om samen te eten, te lachen, te praten, zelfs als kort daarvoor een overlijden eraan herinnerde hoe kwetsbaar dat allemaal is.

In de week na het feest volgde het afscheid van de overledene en de uitvaart. Na de crematie maakten we als neven en nichten meteen een plan om de hele familie weer eens bij elkaar te verzamelen en niet het volgende afscheid af te wachten. In dat voornemen zat duidelijk de wens om elkaar vast te houden zolang het kan.

Elkaar opzoeken, elkaar écht ontmoeten is misschien wel het ritueel dat we nodig hebben voor de rouw die geen naam heeft. Voor het verlies dat zich niet laat vangen in een ceremonie. Blijven kiezen voor verbinding, nabijheid en oprechte aandacht, ook als het leven tegenzit.

Rouw leert ons dat liefde nooit ophoudt, maar van vorm verandert. En dat het leven, zelfs midden in verdriet, uitnodigt om verder te gaan met zachtere ogen en een opener hart.

Leve het leven. En leve de mensen die het lichter maken.

Hoe ga jij om met afscheid in je leven? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De stilte tussen de dingen

Wieteke snijder coaching en advies, de stilte tussen de dingen, stilte, reflectie, rust, ruimte, adem, lucht, coach, relatie, introspectie, reflectie

De stilte tussen de dingen

Als we er niet bewust ruimte voor maken, is stilte zeldzaam. Niet alleen letterlijke stilte, maar ook de mentale ruimte tussen gebeurtenissen. We vullen elk moment, elke leegte, elk gaatje in de dag. Dus ik vraag me af: wat gaat er verloren als de stilte verdwijnt? Wat kunnen terugvinden als we haar (weer) toelaten?

Wachten op de trein, in de wachtkamer bij de tandarts, in de rij voor de kassa of tijdens een etentje als je tafelgenoot even gaat plassen; allemaal momenten dat je gedachteloos je telefoon pakt om gericht of doelloos de tijd te doden. Zonder telefoon of iets van afleiding ervaren we een leegte, een ongemakkelijkheid.

Behalve het wegvallen van de activiteit, de vulling, weten we ons soms letterlijk geen houding meer te geven, bewust als we ons ineens zijn van de leegte, ons lichaam en het vacuüm dat ontstaat. We willen ruis, afleiding, woorden. Zelfs een wandeling vullen we efficiënt met een podcast, telefoongesprek, muziek of onze gedachten.

Toch als je erbij stilstaat, is stilte helemaal niet zo’n vervelend iets. Het betekent niet automatisch leegte, dat is alleen maar onze invulling ervan. Stilte geeft ruimte. Om even in je innerlijk na te gaan wat er echt speelt. Ruimte om te voelen (en ja, dat is soms ongemakkelijk, want je voelt ook wel eens iets onbehaaglijks), maar ook ruimte om te ademen en dat te onderzoeken waar we anders aan voorbij gaan.

Wat gebeurt er als we de leegte niet opvullen, maar ontmoeten? Als we haar zien als een tussenruimte, niet tussen twee dingen, maar als iets op zichzelf? Ruimte om te zijn, in de stilte tussen de dingen?

Wat ervaar jij in de stilte tussen de dingen? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De moed om mezelf te zijn

mezelf zijn, Wieteke Snijder coaching en advies, moed, eerlijkheid, durf,

De moed om mezelf te zijn

Er zijn dagen waarop ik precies weet wie ik ben. Dan loop ik buiten, voel de regen op mijn wangen en de wind door mijn haar. Ik heb gezorgd voor mijn lijf, gedaan wat er moest gebeuren. Dan klopt het en geeft het gewone leven genoeg betekenis.

En soms is het alsof ik mijn eigen licht niet meer bereik. Ik doe de dingen, maar lusteloos. De energie waarmee ik normaal gesproken zing, schrijf en werk, is kwijt. Dan wacht er iets in mij tot ik weer aanwezig kan zijn. Of durf te zijn. Ik heb een hekel aan dat lamlendige gevoel.

Wat is dat voor gevoel? Het is een somberheid die al bij me is zolang ik me kan herinneren. Het heeft iets te maken met mezelf verlaten. Met momenten laten gaan die belangrijk voor me zijn. Van teleurstellingen incasseren en vergoelijken dat ze gebeuren. Momenten dat ik me klein maak of woorden inslik om de vrede te bewaren. Mijn eigen grenzen overschrijd om me geliefd en niet afgewezen te voelen. Het gaat onder mijn huid zitten en voor ik het weet ben ik weer bezig te overleven in plaats van te leven en komt die somberheid weer opzetten.

Het gebeurt en ik wil dat niet. Maar voor mezelf staan brengt risico’s met zich mee. Risico om als onaangenaam ervaren te worden. Risico om buiten de ‘tribe’ te vallen, om af te wijken. Voor mezelf staan vraagt moed. Het gaat tegen mijn gevoel van veiligheid in om steeds trouw te zijn aan wat ik voel, wie ik ben, waarnaar ik verlang. Om mijn waarheid te spreken, ook als die spanning oproept. Het vraagt om eerlijkheid, maar ook om mildheid naar mezelf, omdat het vaak nog niet lukt.

Ik voel steeds sterker dat mijn leven pas klopt als het echt van mij is. Dat ik niet kan blijven leven in dienst van andermans verwachtingen. Dan moedig ik mezelf aan: Durf maar. Zeg maar wat waar is. Laat maar zien wie je bent.Want ik weet ook uit ervaring dat als ik mezelf laat zien, er soms juist meer verbinding ontstaat. Natuurlijk niet met iedereen en ook zeker niet altijd. Niet iedereen me hoeft te begrijpen en afwijzing is geen ramp, want het helpt me ruimte te maken wat wél bij me past.

Volgende week word ik vijftig. Een mooi moment om te besluiten dat ik niet meer wil leven vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. Oervertrouwen. Het besef dat ik hier ben om iets echts te brengen, niet iets perfects. Dat ik mag creëren, zingen, schrijven en verbinden op mijn manier.

Dat betekent ook dat ik wil blijven oefenen in eerlijkheid. Soms struikel ik, soms zwijg ik, soms komt mijn reactie er bot, ongenuanceerd en fel uit. Soms lukt het om mezelf niet te veroordelen, maar gewoon te ademen en opnieuw te proberen. Dat is geloof ik wat moed in feite is: niet dat je niet bang bent, maar je angst voelt en toch beweegt. Dat je jezelf toestaat om echt mens te zijn, met alles erop en eraan. En je om met Berthold Gunster te spreken op jouw eigen manier door het leven te harken.

Ik ben benieuwd: herken jij de spanning tussen erbij horen en trouw blijven aan jezelf? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Ouderdom en de zin in/van het leven

ouderdom, Wieteke snijder coaching en advies, blog, mantelzorger, coach, relatie, ervaring, levenservaring,

Ouderdom en de zin in/van het leven

Ouderdom. Ze komt op haar eigen tempo een mensenleven binnen. Soms ongemerkt, maar onverbiddelijk. Ik zie het bij mensen om me heen. Familieleden, ouderen, mensen die ooit mijn leermeesters waren. Nu zijn ze brozer. De vanzelfsprekendheid waarmee ze ooit opstonden, plannen maakten, de dag te lijf gingen, is vervangen door aarzelingen, kleine verliezen, herhalingen, stiltes.

Ik ben mantelzorger en coach. In mijn werk help ik mensen betekenis te vinden, maar in mijn privéleven word ik steeds vaker geconfronteerd met het afbrokkelen van die betekenis. De één wil niet meer wil leven, een ander raakt de draad van de herinneringen kwijt, anderen proberen wankel maar waardig te blijven staan.

Het is confronterend, maar ook verhelderend. Ouderdom haalt de franje weg. Wat ooit netjes en sociaal wenselijk was, laat los. Fatsoen brokkelt af en wat overblijft is de pure mens: soms weerbarstig, soms ontroerend zacht. De ware aard komt tevoorschijn. En ik vind dat mooi, juist in zijn rauwheid.

Wat me steeds opnieuw raakt, is hoe verschillend mensen omgaan met hetzelfde lot. De één vindt nog elke dag reden tot dankbaarheid voor de kleine dingen in het leven. Ondanks pijn en verlies. De ander zakt weg in moedeloosheid, ook al is diens situatie ogenschijnlijk beter. Oud worden is geen voorspelbaar proces, meer een persoonlijk landschap.

Ik leer van die verschillen. Ze maken me oordeellozer. Waar ik vroeger dacht: “Dat had anders gekund”, voel ik nu vooral mildheid. Achter prikkelbaarheid zit vaak angst. Onzekerheid uit zich als wantrouwen. Achter boosheid zit vaak onmacht. Ouderdom legt niet alleen de waarheid van een lichaam bloot, maar ook de waarheid van een leven.

Mantelzorgen is intensief. Het vraagt tijd, energie en een hart dat open blijft. Een kwart van mijn week gaat erin op, naast praktijk, werk, gezin en huishouden. Daarom zorg ik bewust voor mezelf. Bewegen, de natuur in, regelmaat, reflectie en om hulp vragen zijn mijn ankers.

Wat ik leer, telkens weer, is dit: je kunt niet alles oplossen en dat hoeft ook niet. Zorgen betekent niet het lijden wegnemen, maar erbij blijven, met aandacht. Uiteindelijk draait het leven niet om wat we bezitten of presteren, maar om wat we aanraken in de ander. De warmte die we doorgeven. Dat maakt ons mensen.

Hoe kijk jij naar ouder worden? Wat heb jij geleerd van de ouderen in je leven of van het ouder worden van jezelf? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Bijna vijftig en ik heb er zin in!

vijftig, jarig, verhelderend, Wieteke Snijder coaching en advies,

Bijna vijftig en ik heb er zin in!

Volgende maand mag ik vijftig kaarsjes uitblazen. Als ik eerlijk ben, vond ik dat aan het begin van dit jaar nog best een dingetje. Vijftig klonk als een grens. Alsof je vanaf dan zogenaamd niet meer echt meetelt. Alsof je kansen op iets nieuws, iets leukers, vanzelf zouden opdrogen. En ja, de jeugdigheid van je dertigste is er op je vijftigste echt wel af.

Maar in de loop van dit jaar is dat beeld gekanteld. Wat eerst voelde als een afscheid, blijkt nu eerder een thuiskomst. Ouder worden is voor mij niet langer iets om tegenop te zien, maar iets om me op te verheugen. Om dankbaar voor te zijn.

Het voelt verhelderend.

Er valt steeds meer van me af. Verwachtingen waarvan ik dacht dat ze van mij waren, blijken andermans stemmen. Rollen die ooit nodig waren, passen me niet meer. Idealen er vroeger waren, blijken niet de mijne te zijn. Wat overblijft is lichter, eerlijker, rustiger.

Ik merk dat ik minder bezig ben met hoe ik overkom, en meer met hoe iets voelt. Met wat klopt met wat echt van mij is.
En dat geeft vrijheid van mezelf mogen zijn, zonder masker, zonder mooier, aardiger of leuker te doen dan ik ben.

In dat licht zie ik ouder worden niet als aftakeling, maar als verfijning. Als het loslaten van wat me niet meer dient. Tot ik weer uitkom bij mijn eigen kern. En eerlijk gezegd: daar kan een mens niet vroeg genoeg mee beginnen.

Hoe ervaar jij het ouder worden? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.


Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Wieteke Snijder coaching en advies, droedelen, dichter bij mezelf, fontein, Els van Steijn, hart, hoofd, keuzes

Hoe kom ik dichter bij mezelf?

Lijstjes. Alles wat de volgende dag gedaan moet worden, schrijf ik de avond van tevoren op een lijstje. Zo’n lijstje geeft me rust, want ik hoef niet alles te onthouden. En het geeft me structuur en overzicht wat ik heb gedaan en wat er nog moet gebeuren. En eerlijk? Ik ben er superhandig en efficiënt mee geworden. Heb zelfs leren jongleren om aan de acute vraag van schoonmoeder, man of zonen tussen de activiteiten door tegemoet te komen. En ik ben het zo beu!

Want mijn handen gaan vanzelf naar wat er moet gebeuren. Mijn lijstje wordt in de loop van de dag korter, maar mijn lontje ook. En morgen is er weer een nieuw lijstje. Dat komt doordat ik de dingen die ik graag doe en activiteiten waarvan ik energie krijg nooit op het lijstje zet. Aan het eind van de dag is iedereen om me heen tevreden. Maar ikzelf? Ik blijf achter met een gevoel van leegte. Ik heb vooral gesloofd voor anderen, maar was er niet voor mezelf.

Nu is er uiteraard niets mis met het concept lijstjes. Ze blijven een handig hulpmiddel voor overzicht en structuur. Maar sinds ik heb kennisgemaakt met Els van Steijn kijk ik wel anders naar de planning van activiteiten in mijn dag. Els gebruikt de metafoor van de fontein. Stel je een klassieke fontein voor met verschillende bakken boven elkaar. Iedereen heeft zijn eigen plek in die fontein, met water dat van boven naar beneden stroomt. Dat water staat voor de levensenergie die je meekrijgt. Pas wanneer je je eigen plek inneemt, stroomt die energie door en voel je kracht, rust en richting. Ga je op een verkeerde plek staan, bijvoorbeeld door te veel verantwoordelijkheid te dragen, of altijd dienstbaar te zijn, dan stokt de stroom.

Dit inzicht helpt me als ik me lamgeslagen voel door alle keuzes in een dag. Want die verlamming gaat niet alleen over ‘te veel opties’, maar ook over de vraag: vanuit welke plek maak ik mijn keuzes? Sta ik in mijn eigen bak, of hang ik scheef in die van een ander?

De stem van het hoofd en de stem van het hart

Mijn hoofd is kampioen efficiëntie. Het zoekt wat handig is, wat nuttig is, wat anderen dient. Mijn hart fluistert vaak zachter: waar heb jij zin in, wat voedt jou, wat geeft je warmte, voldoening, verbinding? Als ik alleen maar naar mijn hoofd luister, ben ik productief, maar raak ik ontmoedigd, leeg en behoeftig. Wanneer ik alleen mijn hart volg, verlies ik de verbinding met de werkelijkheid. Waar ik naar zoek is de balans. Om beide stemmen te horen en tegemoet te komen.

Een manier om keuzes anders te maken

Sindsdien stel ik mezelf tijdens het maken van het lijstje voor de volgende dag drie vragen:

  1. Wat moet er gebeuren?
  2. Wat wil ik doen, ook al lijkt het niet nuttig?
  3. Waar heb ik behoefte aan om me voldaan te voelen?

Als ik die dingen naast elkaar leg, zie ik dat je leven niet alleen bestaat uit ‘moeten’, maar ook uit ‘willen’ en ‘voelen’. Maar één kleine keuze vanuit mijn hart kan ik mijn dag al laten kantelen.

Mildheid en overzicht

En om bij Els te blijven, mag ik ook mild zijn voor mezelf: niet alles kan. En dat hoeft ook niet. Soms betekent dichter bij mezelf komen dat ik accepteer dat de was blijft liggen of dat iemand even moet wachten. Lijstjes geven overzicht, maar zijn geen voorschrift om álles te doen. Ik mag elke dag bewust kiezen wat ik vandaag aandacht geef.

Dichter bij mezelf?

Het blijft oefenen om dichter bij mezelf te komen. Me los te maken van alle verwachtingen die ik aan anderen toeschrijf. Het blijft de kunst om telkens opnieuw te vragen: Op welke plek sta ik nu? Kies ik omdat het moet, of omdat het klopt? Daar, in dat onderscheid, ligt mijn kans om niet alleen dienstbaar te zijn aan de wereld om me heen, maar ook aandacht te besteden aan mezelf. En pas als ik mezelf voed, kan wat ik geef echt blijven stromen.

Welke rol spelen lijstjes in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De kracht van de tussenruimte

Wieteke snijder coaching en advies, tussenruimte, keuze tussen actie en reactie, appèl en intentie, keuzeruimte, gedrag, koers, pleaser, behulpzaam, grenzen. aangeven, ruimte innemen

De kracht van de tussenruimte

Actie-reactie. Voor veel mensen is dat een vanzelfsprekend patroon. Voor mij ook jarenlang. Vanuit een overlevingsmechanisme ben ik een pleaser geworden. Altijd bezig om aardig gevonden te worden, altijd bereid om te helpen. Het is een valkuil die ik onlangs met een goede vriendin besprak, want zij herkent het net zo goed.

Lastig voor pleasers

Dat pleasen komt niet zomaar uit de lucht vallen. Aardig gevonden willen worden is niet alleen een menselijke behoefte, het is vaak ook een reactie op een tekort in de kindertijd. Je leert jezelf onbewust aan dat je alleen veilig of waardevol bent als je je aanpast. Daardoor voelt het niet alsof je een keuze hebt: je moet aardig en behulpzaam zijn. Punt.

Het patroon doorbreken

Dat patroon doorbreken is niet eenvoudig. Het kost tijd en oefening. En daarom vind ik het zo waardevol om kennis te maken met de tussenruimte. Tussen een appèl en je reactie ligt namelijk een stukje ruimte. Daar bepaal jij je koers. Je kunt gehoor geven aan de oproep van de ander, je kunt nee zeggen, of je kunt simpelweg je eigen weg vervolgen.

Die tussenruimte is kostbaar, omdat ze je de kans geeft om even stil te staan. Om bij jezelf te rade te gaan: wat wil ík eigenlijk doen?

De tussenruimte is een korte pauze

Veel mensen slaan die pauze over. Niet uit onwil, maar omdat we zijn grootgebracht met gehoorzamen, aanpassen en meebewegen. School, opvoeding en werk leren ons sneller reageren dan stilstaan. Misschien herken je dat wel. Misschien heb je ook nooit gezien hoe het anders kan, omdat niemand jou het voorbeeld gaf.

Is er een appèl?

De kunst is om eerst te herkennen dát er een appèl op je wordt gedaan. Pas daarna kun je de tussenruimte betreden. Daar stel je jezelf de vraag: gaat dit echt over leven of dood? Als ik de enige ben die kan voorkomen dat er iemand in gevaar komt, dan kan ik dat niet negeren. Maar als het gaat om het voldoen aan verwachtingen (aardig gevonden willen worden, behulpzaam zijn) dan is er wél een keuze. Want in die gevallen dreigt een ‘ja’ naar de ander vaak een ‘nee’ naar jezelf te worden. Je raakt van je eigen koers af en gaat over je grenzen heen.

Op ontdekkingsreis

De tussenruimte serieus nemen, is een ontdekkingstocht. Het vraagt dat je onderzoekt wat het voor jou betekent om eigen regie te nemen, om je keuzes en intenties trouw te blijven. Dat is persoonlijk leiderschap: niet reageren omdat het moet, maar handelen omdat jij kiest. Dan blijf je aan het roer van je eigen plan, in plaats van heen en weer geslingerd te worden door de verwachtingen van anderen.

Het levert je iets op

De winst? Je voelt je niet alleen beter over jezelf omdat je trouw blijft aan je waarden. Het scheelt ook energie. Je verspilt die niet langer aan alles waar je eigenlijk geen ja tegen wilde zeggen. Je houdt het stuur in handen.

Herken je de tussenruimte? En lukt het jou om er gebruik van te maken? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Je eigen cipier

Wieteke Snijder coaching en advies, cipier, gevangenis, verhalen, normen, constructen, loslaten, vertrouwen, moed.

Je eigen cipier

Eigenlijk schaam ik me om toe te geven dat ik de laatste tijd zo gewend geraakt aan schrijven met behulp van ChatGPT, dat ik nu weer de neiging heb om Chat te raadplegen. Alsof ik vergeten ben hoe ik zelf een verhaal kan opbouwen. Alsof ik het proces van mijn gedachten ordenen heb uitbesteed, brainrot heb toegelaten en dat mijn brein nu liever een snel dopamineshot wil dan rustig de tijd nemen. Dat verhaaltje vertel ik mezelf en daar vind ik wat van. En precies deze gedachten klikte met een gesprek uit de podcast die ik vanmorgen luisterde.

Een vraag uit de 365 podcast

Het was de 365 podcast van David en Arjan. In deze aflevering bespraken ze de vraag die ‘zusje van zus’ schriftelijk stelde of ze de afgelopen jaren wel had kunnen rouwen. Haar zus werd ruim dertig jaar geleden op gruwelijke wijze vermoord door haar echtgenoot (de zwager van zusje), die zich vervolgens zelf van het leven beroofde. Afschuwelijk natuurlijk. Nu, vierendertig jaar later zit zusje nog altijd gevangen in een kluwen in haar hoofd en lijf van angst, ongeloof en verdoving. En dan de vragen: Waar rouwt ze nu eigenlijk om? Mag ze boos zijn? Mag ze ook rouwen om de dader? Ze voelt zich vaak alleen met haar verhaal.

De gevangenis van verhalen

Wat David en Arjan als antwoord schetsen, is dat haar normerende vragen (is dat wel normaal, mag ik dit of dat wel), gedachten en overtuigingen haar vasthouden in haar verhaal en tegenhouden om te rouwen. Het verhaal houdt haar vast, als een cipier die haar geen vrijheid gunt.

Doen we dat niet allemaal?

En ik dacht: wat zusje van zus ervaart, doen we allemaal in ons eigen leven op onze eigen manier ook. We bouwen een verhaal om ons heen en geloven erin. Zoals ik mezelf vertel dat ik pas iets voorstel als ik zelf een blog kan schrijven. Zo’n verhaal voelt vertrouwd, want we hebben het onszelf al lang en vaak verteld, maar houdt ons vaak juist gevangen. Schuldgevoel, frustratie en normen zijn de tralies die we zelf hebben gecreëerd.

Het pijnlijke maar bevrijdende inzicht is dit: als jij je gevangenis zelf hebt gebouwd, kun je hem ook zelf weer afbreken door je verhaal los te laten.

Moed om los te laten

Loslaten klinkt makkelijk, maar vraagt moed. Want zonder verhaal voelt je je kaal, leeg, alsof je je houvast mist. Maar juist daar ontstaat ruimte. Ruimte om adem te halen, om jezelf zachter te bekijken, om niet langer te hoeven voldoen aan een onhaalbare norm. Want je bent niet je verhaal. En je hoeft er dus niet in te geloven.

Een vraag aan jou

Welk verhaal vertel jij jezelf telkens opnieuw? Herken je de cipier in je verhaal? En wat gebeurt er als je dat verhaal, al is het maar voor een moment, loslaat?

Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Uit de loopgraven

Wieteke snijder coaching en advies, loopgraven, relatietherapie, relatiecoaching, relatie coaching, loopgraven, ruzie, toenadering, loopgraaf, trench, uit je loopgraaf

Uit de loopgraven

In relatiesessies hoor ik partners regelmatig dezelfde zin tegen elkaar uitspreken: “Ik ken jou ondertussen zo lang, ik ken jou door en door.”

Deze zin klinkt logisch en je kunt het als liefdevol ervaren, zeker als je al veel hebt meegemaakt samen. Maar er zit een gevaar in. Want als je denkt dat je de ander volledig kent, schuif je je nieuwsgierigheid aan de kant. In plaats van vragen te stellen, vul je in. In plaats van luisteren, interpreteer je. En als je je dan aan je partner gaat ergeren, ontstaat er een loopgravenoorlog.

Sommigen reageren door te proberen de ander subtiel te sturen of zelfs te manipuleren. Te motiveren, over te halen, te bemoedigen. Niet omdat ze slecht willen doen, maar omdat ze hopen dat het gedrag verandert dat hen zo raakt. Wat ze niet doorhebben is het mechanisme: hoe meer je duwt, hoe kleiner de kans is dat de ander zich werkelijk laat zien. Deze wordt eerder uitgenodigd om zich in te graven, de hakken in het zand te zetten en de patstelling te laten verharden.

Het kleine stapje naar de ander

Gelukkig is er een andere weg. Een zachte. En moedige. Vaak is er maar een heel klein stapje uit de loopgraven nodig, in de richting van je partner. Niet met de bedoeling om te oordelen of corrigeren, maar met de houding van: “Ik wil begrijpen wat jou beweegt.”

Dat kleine stapje maakt ruimte. Schept veiligheid. Je partner voelt zich vrij om te vertellen waarom hij of zij iets doet. Waar het gedrag vandaan komt. Of waar het toe dient. En precies op dat moment kan er iets verschuiven.

Wanneer gedrag zijn functie verliest

Vaak blijkt dat het gedrag waar je je aan stoorde, zijn noodzaak verliest zodra er opnieuw verbinding is. In die nieuwe ruimte kunnen partners elkaar opnieuw ontmoeten, zonder druk om te veranderen, zonder afkeuring.

De uitnodiging

Het vraagt moed om als eerste in beweging te komen. En het vraagt open, eerlijke nieuwsgierigheid om écht te luisteren. Maar wie bereid is om de loopgraven te verlaten, ontdekt dat er in het midden een plek ligt waar je elkaar werkelijk kunt zien en steeds opnieuw kunt ontmoeten.

Wil jij je partner opnieuw ontmoeten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.