Jezelf definiëren

jezelf definieren, Wieteke Snijder coaching en advies, zoektocht, wie ben ik, keuzes maken

Jezelf definiëren

Vooral op kruispunten in het leven kun je behoefte hebben aan antwoord op de vraag “Wie ben ik nu eigenlijk?” De vraag is eenvoudig, maar jezelf definiëren kan best ingewikkeld zijn. Niet omdat je niets bent, maar eerder omdat je zóveel tegelijk bent: zorgzaam, krachtig, kwetsbaar, zoekend, groeiend. En je in het leven verschillende rollen tegelijkertijd kunt vervullen, zoals ouder, collega, mantelzorger, vriend(in).

Waarom jezelf definiëren?

Jezelf definiëren is niet bedoeld om een etiket op te plakken of jezelf in een hokje te stoppen. Het gaat om bewustwording: ontdekken welke waarden, talenten en behoeften jou kenmerken. Om woorden te vinden voor wie jij nu bent, zodat je keuzes kunt maken die bij je passen, grenzen kunt aangeven en betekenis kunt geven aan je leven.

Hoe ziet die zoektocht eruit?

De zoektocht is vaak geen rechte lijn. Soms herken je jezelf vooral in wat je voor anderen doet. Soms merk je dat je vooral bezig bent met verwachtingen van anderen en vergeet je stil te staan bij je eigen verlangens. En soms ontdek je juist jezelf in een moment van expressie of verbinding, waarin je voelt: nu klopt het, dit ben ik.

Wat helpt?

Jezelf definiëren begint met kleine vragen, niet met grote. Bijvoorbeeld:

  • Waar krijg ik energie van in mijn dagelijks leven?
  • Onder welke omstandigheden voel ik me op mijn gemak bij anderen?
  • Welke taken trek ik vanzelf naar me toe?
  • Wanneer voel ik: dit moment hoort echt bij mij?

Door zulke concrete situaties te onderzoeken, ontdek je patronen. Je merkt wat bij je hoort, wat energie kost en waar je van gaat stralen.

Wat levert het op?

Een beter beeld van jezelf geeft houvast. Je kunt helderdere keuzes maken, deze duidelijker communiceren met anderen en beter zorgen voor jezelf. Je identiteit is een verhaal dat je mag herschrijven en verdiepen terwijl je groeit. Zie jezelf definiëren als kompas. Het helpt je onderweg, zodat je steeds meer kunt leven op een manier die klopt met wie je bent.

Herken je de zoektocht en wil je ook jezelf definiëren? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek. Of neem contact met me op voor een gratis helpende vragenlijst om op vijftien domeinen jezelf beter te leren definiëren.

Uit de loopgraven

Wieteke snijder coaching en advies, loopgraven, relatietherapie, relatiecoaching, relatie coaching, loopgraven, ruzie, toenadering, loopgraaf, trench, uit je loopgraaf

Uit de loopgraven

In relatiesessies hoor ik partners regelmatig dezelfde zin tegen elkaar uitspreken: “Ik ken jou ondertussen zo lang, ik ken jou door en door.”

Deze zin klinkt logisch en je kunt het als liefdevol ervaren, zeker als je al veel hebt meegemaakt samen. Maar er zit een gevaar in. Want als je denkt dat je de ander volledig kent, schuif je je nieuwsgierigheid aan de kant. In plaats van vragen te stellen, vul je in. In plaats van luisteren, interpreteer je. En als je je dan aan je partner gaat ergeren, ontstaat er een loopgravenoorlog.

Sommigen reageren door te proberen de ander subtiel te sturen of zelfs te manipuleren. Te motiveren, over te halen, te bemoedigen. Niet omdat ze slecht willen doen, maar omdat ze hopen dat het gedrag verandert dat hen zo raakt. Wat ze niet doorhebben is het mechanisme: hoe meer je duwt, hoe kleiner de kans is dat de ander zich werkelijk laat zien. Deze wordt eerder uitgenodigd om zich in te graven, de hakken in het zand te zetten en de patstelling te laten verharden.

Het kleine stapje naar de ander

Gelukkig is er een andere weg. Een zachte. En moedige. Vaak is er maar een heel klein stapje uit de loopgraven nodig, in de richting van je partner. Niet met de bedoeling om te oordelen of corrigeren, maar met de houding van: “Ik wil begrijpen wat jou beweegt.”

Dat kleine stapje maakt ruimte. Schept veiligheid. Je partner voelt zich vrij om te vertellen waarom hij of zij iets doet. Waar het gedrag vandaan komt. Of waar het toe dient. En precies op dat moment kan er iets verschuiven.

Wanneer gedrag zijn functie verliest

Vaak blijkt dat het gedrag waar je je aan stoorde, zijn noodzaak verliest zodra er opnieuw verbinding is. In die nieuwe ruimte kunnen partners elkaar opnieuw ontmoeten, zonder druk om te veranderen, zonder afkeuring.

De uitnodiging

Het vraagt moed om als eerste in beweging te komen. En het vraagt open, eerlijke nieuwsgierigheid om écht te luisteren. Maar wie bereid is om de loopgraven te verlaten, ontdekt dat er in het midden een plek ligt waar je elkaar werkelijk kunt zien en steeds opnieuw kunt ontmoeten.

Wil jij je partner opnieuw ontmoeten? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Slechts één gesprek verwijderd

vader, Wieteke snijder coaching en advies, relatiecoaching, gesprek,

Slechts één gesprek verwijderd

Er is een gesprek dat ik nog niet gevoerd heb. Een gesprek met mijn vader.
Het wacht. Soms dringt het zich aan me op, op onverwachte momenten.
Het is geen makkelijk gesprek, maar wel noodzakelijk.

Emotioneel en biologisch is hij mijn vader. Hij is liefdevol; ik heb me altijd door hem geliefde gevoeld. Maar hij voldeed voor mij niet aan de vaderrol. Hij was niet degene die leidde.

Mijn vader volgde. Stelde geen eisen. Als kind zag ik dat. Als puber begon ik hem erom te verachten en riep ik uit “Wat heb ik nou aan jou als vader?” En ergens ben ik daar nooit helemaal van teruggekomen.

Ik zette hem als het ware op een zijspoor. Hield en houd veel van hem, maar luisterde niet echt meer naar wat hij te zeggen had. Sloot mijn oren, zelfs als ik advies aan hem vroeg. Het kon vast niet veel te betekenen hebben, wat hij te vertellen had.

Eindelijk ben ik er klaar voor om mijn houding te veranderen. Te onderzoeken of ik weer dochter kan worden.

Niet de dochter die zich afzet of het beter denkt te weten. Maar de dochter die ziet: jij hebt mij het jouwe gegeven. Misschien was het niet wat ik dacht nodig te hebben. Maar je gaf me jouw liefde. Ik wil me niet langer boven jou plaatsen. Ik wil onder jou kunnen staan. Zoals dat hoort, in de stroom van generaties.

Dat gesprek wil ik binnenkort voeren. Want ik geloof dit:

Veel in het leven is één gesprek van ons verwijderd.
Eén gesprek dat iets losmaakt, opent, verzacht, verbindt.

Misschien heb jij ook zo’n gesprek in je leven.
Met een ouder, kind, collega, vriend. Of met jezelf.
Een gesprek dat je uitstelt uit angst, gemak, ongemak of oud zeer.

Het wordt belangrijker met de tijd én het is nooit te laat.

Ik ga het doen.

Durf jij het aan?

Van gedachten wisselen hierover? Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Een beetje hoop, als tegenstem

Wieteke Snijder coaching en advies, voorleven, hoop, vertrouwen, liefde, mensen, mens-zijn, therapie, relatietherapie

Een beetje hoop, als tegenstem

Soms vul ik zo’n vragenlijst in over Hoe Nederland Denkt. Een enquête uit naam van de media, politiek of een onderzoeksinstituut. Vandaag had ik er weer even de rust voor. Tien minuten, meer werk is het meestal niet. Maar net als vaker liep ik vast op de woorden.

Het gaat zogenaamd over maatschappelijke thema’s. Over armoedebestrijding, terrorismebestrijding, asielbeleid, klimaatmaatregelen. De woorden klinken neutraal, beleidsmatig. Maar in mij borrelt er iets op. Want het gaat niet over mensen. Niet echt. Het gaat over verschijnselen die bestreden moeten worden, alsof ze losstaan van levens, van verhalen, van oorzaken en samenhang.

Zodra we armoede bestrijden, maken we er een vijand van buiten onszelf van. Zodra we spreken over asielbeleid vergeten we de gezichten, de stemmen, de routes van mensen die op zoek zijn naar veiligheid. En klimaatmaatregelen? Die klinken als technische ingrepen, los van het dagelijkse leven van wie leeft met het weer, het water, de aarde onder onze voeten.

Als witte, theoretisch opgeleide vrouw van autochtone afkomst zou ik tot de groep behoren waar deze taal voor bedoeld is. Maar het botst. Het botst met mijn mensbeeld. Met mijn ervaring. Met mijn verlangen om verbonden te blijven met wat wezenlijk is: menselijkheid, nabijheid, perspectief.

Soms (noem me gerust een sentimentele ouwe taart met mijn bijna vijftig lentes) mis ik de hoop van vroeger. De oprechte hoop uit de jaren negentig, toen de popmuziek je opriep om samen de wereld mooier te maken. Toen de muur gevallen was en Rondom Tien je uitnodigde om alle kanten van een verhaal te zien. Toen je één of twee keer per dag het nieuws keek en de rest van de dag ruimte had om te ademen, te verwerken, te leven.

Vooral bij jongeren zie ik momenteel het gemis aan hoop. Zij krijgen niet de kans om vooruit te kijken. Ze hebben geen huis, geen rust, geen rolmodellen. Alleen een eindeloze stroom van moeten, headlines, rampen, dreigingen, crisisterminologie. Hun leven staat op pauze. Niet omdat er niets te doen is, maar omdat alles tegelijk gebeurt. En alles ernstig is. Overweldigend. Of erger: onoplosbaar.

Daarom pleit ik ervoor dat het weer over mensen gaat. Geen armoedebestrijding, maar welzijnsbevordering. Geen klimaatcrisis, maar zorg voor de aarde. Geen terrorismebestrijding, maar vredeswerk. Geen polarisatie, maar verbinding. Dat is geen semantisch spel, het is een manier van kijken. Een manier van zijn. Van voorleven.

Als we mensen centraal zetten, volgt de rest vanzelf. Wie goed voor anderen zorgt, bestrijdt armoede zonder dat het zo hoeft te heten. Wie zorg draagt voor aarde, plant, dier en mens, zorgt ook voor het klimaat. Wie vrede sticht, voorkomt vluchtelingenstromen. Wie ruimte maakt voor verschillen, maakt protest minder nodig.

Dat wil ik zeggen, in deze tijd waarin zoveel mensen ontmoedigd raken. Waarin de jeugd het vertrouwen verliest in leiders die verdelen in plaats van verbinden. Laat dit dan mijn bescheiden bijdrage zijn. Een hart onder de riem. Een beetje hoop. Voor iedereen die net als ik liever kiest voor liefde dan voor angst. Voor vrede in plaats van controle. Voor verbinding in plaats van verdeeldheid. We weten het nog. We mogen het zeggen. En we mogen het blijven doen. Doe je mee?

Ook hoop ervaren in verwarrende tijden? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of stuur me een berichtje. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aan alle moeders van bijna vijftig

Wieteke Snijder coaching en advies, vrouw, vijftig, opvoeden, helen, rust, ruimte

Aan alle moeders van bijna vijftig

Lieve vrouw,

Je bent van de generatie die alles moest. En alles wílde.
Je ging studeren, werken, kinderen krijgen. Ging door.
Smeerde ’s morgens boterhammen, leidde vergaderingen, vouwde de was, regelde zwemles, maakte gezonde maaltijden klaar en zei met een glimlach: “Ja hoor, het gaat goed.”

Je werd volwassen in een tijd waarin de politiek zei: “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.” Moederschap was vanzelfsprekend, maar niet meer heilig. Eerder iets dat je erbij deed. De norm was: presteren, doorgaan, combineren.

Dus deed jij wat vrouwen altijd hebben gedaan: je paste je aan.
Je droeg. Zorgde. Werkte. Hield het vol. Zelden vroeg iemand: “Wie zorgt er eigenlijk voor jou?”

Je deed het allemaal, maar vaak ten koste van jezelf.
Waar was de tijd om stil te staan? De ruimte om níét te moeten?
De erkenning voor al dat onzichtbare werk? De mentale last? Het meedenken, het voelen, het onthouden, het beschikbaar zijn?

Jij bent de stille motor geweest van je gezin, je werk, je omgeving. Niet met grote woorden, maar met daden.
Met lijstjes, zorg, organiserend vermogen en eindeloos veel ‘even nog’.

En nu?
Nu verandert je lichaam. Je energie verschuift.
Misschien voel je iets dat al jaren onder de oppervlakte sluimerde:
“En ik dan?”

Lieve vrouw,

je mag moe zijn.
De rekening opmaken.
Rouwen om wat je onderweg vergat: je eigen verlangens, je zachtheid, je grenzen.

Je hoeft het niet meer te bewijzen. Je bént al genoeg.

Na jaren van zorgen, aanpassen, ploeteren en sprinten mag jij nu eindelijk landen.
Misschien is dit wel jouw tijd om terug te nemen wat van jou is. Rust. Ruimte. Erkenning.
Geen nieuwe versie van jezelf, maar gewoon: jij.

Voor alles wat je gaf zonder dank: Dankjewel.
Alles wat je droeg zonder erkenning: We zien je.
Alles wat je nu verlangt: Je mag het nemen.

Met liefde, voor jou
en met jou

Ook erkennen wat was en voelen wat is? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Van doen naar zijn

zijn, wieteke snijder coaching en advies, jezelf herkennen, pleasen, contact met jezelf,

Van doen naar zijn

Van doen naar zijn:
Minder moeten, minder hoeven. Meer ruimte voor willen.

Iets diep in mij laat de touwen los waarmee ik ooit het leven in bedwang dacht te houden.
Ik hoef niet meer alles op te vangen, bij te sturen, recht te zetten.
De reflex om te reageren vervaagt.

Ik kijk, ik adem, ik laat.

Er komt ruimte in mij.
Niet leegte, maar stilte.
In die stilte weet ik: ik ben niet aan het verdwijnen,
ik ben aan het verschijnen. Zonder masker, zonder druk.

Ik beweeg van doen naar zijn.
Van stutten naar staan.
Laat los wat ik dacht te moeten dragen

Ik vraag me minder af wat anderen verwachten, maar wat ik werkelijk wil.
Mijn ja is eerlijker, mijn nee helderder.

Ik hoef mezelf niet meer uit te leggen.

Ik vertrouw erop dat wat blijft, klopt.
En dat wat wegvalt, niet meer van mij is.

Ik kan het aan.

Omdat ik niet meer vecht tegen het leven.
Ik leef het.

Ook bewegen van doen naar zijn? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Vrede sluiten met ongemak

Wieteke Snijder coaching en advies, relatietherapie, zingeving, verheldering, blog, verdragen

Vrede sluiten met ongemak

De harmonie bewaken. Dat deed ik altijd.
Zorgen voor sfeer. Soepelheid. Goed contact.
Geen rimpels in het water. Geen zuchten aan tafel of blik van teleurstelling.
Als iedereen het naar z’n zin heeft, dan ben ik veilig. Dan ben ik goed bezig.

Dat kan ik goed. Ik heb het immers jarenlang getraind.
Ik heb een groot hart, een scherp aanvoelend vermogen,
een zachte stem die rust brengt.

Maar het heeft ook een prijs.

Want elke keer dat ik een stilte opvul,
elke keer dat ik niet zeg waar het op staat om de sfeer goed te houden,
elke keer dat ik iets dat niet recht is krom laat,
kom ik verder bij mezelf vandaan te staan.

Ik weet nu:
Het echte werk is niet beter communiceren, beter verschillen wegpoetsen.
Het echte werk is leren verdragen.
Het ongemak. De spanning. De mogelijkheid dat iemand me even niet leuk vindt.
Dat mijn grens frictie oproept.
Dat mijn waarheid iets schuurt.

Mijn zenuwstelsel moet nog wennen en komt in verzet.
Het schreeuwt “Fix het! Maak het weer fijn!”
Ik oefen nu met een ander antwoord:

“Dit mag ongemakkelijk zijn. Ik mag het laten bestaan.”

Want vrede, echte vrede,
komt niet voort uit het vermijden van wrijving,
maar uit het kunnen blijven staan temidden van wrijving.
Het verdragen. Met rechte rug en milde blik.

En dat is geen kilte.
Dat is volwassen liefde.
Voor de ander. En voor mij.

Ook leren verdragen? Neem contact met me op voor een gratis groeigesprek. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Aanpassen of afstemmen

afstemmen, aanpassen, Wieteke snijder coaching en advies, pleasen, herstel, communicatie

Aanpassen of Afstemmen

Aanpassen. Afstemmen. Wat een wereld van verschil.

Aanpassen verwarde ik met liefde.
Met zorgzaamheid, met sociaal zijn, met verbondenheid.
Als ik jou aanvoelde, je voor was, meedacht, inschoof, verzachtte
dan voelde ik me veilig. Nodig. Geliefd.

Maar daaronder zat iets anders:
Mezelf zijn voelde vooral niet veilig.

Dus paste ik me aan.
Onzichtbaar. Vloeiend.
Zonder dat jij het doorhad.
Zonder dat ík het doorhad.

Tot ik mij leeg voelde.
Niet omdat er te veel jou was,
maar omdat er te weinig mij was overgebleven.

Langzaam leer ik afstemmen.
Niet verdwijnen in jou,
maar voelen: waar ben ík? In dit gesprek. Hier. In dit moment.

Dit vraagt lef.
Het vraagt een tussenmoment.
Een innerlijke check-in:

Is dit mijn waarheid, of zit ik in mijn patroon?

Ik ben nog niet altijd snel genoeg.
Soms ben ik al halverwege het aanpassen als ik het doorheb.
Maar ook dat is afstemmen:
even terugschakelen.
Even terugkomen.
Mezelf weer oppikken.

En steeds vaker kies ik anders.
Niet als afstand nemen.
Maar als bij mezelf thuiskomen.

Ook meer behoefte aan afstemmen en loskomen van het aanpassen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Notitie van een herstellende pleaser

Wieteke Snijder coaching en advies, trauma, lichaamswerk, fawning, zenuwstelsel, pleaser, herstel, codependency

Notitie van een herstellende pleaser

Als pleaser ben ik aan het ontwaken uit oude patronen. Patronen waarin ik goed was in zorgen, aanpassen, beschikbaar zijn. Maar soms—en steeds vaker—voel ik een tegenstem in mezelf: “Nu even niet.” In deze korte overdenking beschrijf ik zo’n moment. Misschien herken je het.

Als ik even niemand aan mijn kop wil

Er zijn van die momenten waarop ik voel: nu even niet.
Niet praten, niet zorgen, niet schakelen.
Even geen blikken, stemmen, vragen of hints.
Alleen maar een paar minuten in stilte, bij mezelf.

Maar precies dan blijkt het tijd om te koken.
Gezinsmoment. Iets regelen. Praktisch overleg.
In de woonkeuken draait alles door.
En ineens ben ik óók weer beschikbaar.
Terwijl ik net even niet beschikbaar wilde zijn.

Ik doe wat er moet gebeuren.
Snijd, roer, dek tafel, praat mee.
En daarna maak ik alsnog ruimte.
Een wandeling door het bos, alleen.
Geen doel, geen plan—alleen even terug in mijn eigen energie.
Dat is winst.

En toch knaagt er iets.
Want tijdens het koken was ik eigenlijk al over mijn grens gegaan.
Ik had me weer even aangepast.
Weer even ingeslikt dat ik óók iemand ben met behoeftes.

Wat ik lastig vind, is dat ik daar niet zomaar een oplossing voor heb.
Ik wil de verbinding niet verbreken.
Ik wil geen kilheid brengen.
Maar ik wil ook niet verdwijnen in constante beschikbaarheid.

Dus misschien begint het hier:
Dat ik leer de wens om even met rust gelaten te worden serieus te nemen,
zonder me er schuldig over te voelen.
En dat ik oefen met iets eenvoudigs zeggen als:

“Lief dat je iets wilt vertellen, maar ik sta inwendig even op vliegtuigstand. Mag het straks?”

Dat klinkt nog een beetje ongemakkelijk.
Maar het klinkt wél als ik.

Voor wie het herkent:

  • Wat is jouw ‘kookmoment’—dat moment waarop je eigenlijk ruimte nodig hebt, maar toch aan blijft staan voor anderen?
  • Wat zou je nodig hebben om dat moment heilig te verklaren?
  • Kun je oefenen met één zin die zowel respectvol als begrenzend is?

Ook meer zicht op je pleasegedrag en wil je oefenen met je ruimte innemen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Wieteke Snijder coaching en advies, zorgt, zorgen, pleasen, overlevingsmechanisme, overlevingsstrategie, fawnen, onderdanigheid,

Als je altijd zorgt, vergeet je jezelf

Sommige mensen maken als vanzelf ruimte voor anderen.
Voelen snel aan wat er nodig is,
Waar spanning hangt
Wie iets mist.
Schuiven op, maken zachter, vullen aan.

Glimlachen als iets in hen eigenlijk wil zuchten.
Zeggen ‘tuurlijk’ terwijl hun lijf ‘nee’ had willen zeggen.
Blijven langer,
Luisteren dieper,
Geven meer.

En ergens onderweg, vaak ongemerkt, raken ze iets kwijt.

Niet in één keer.
Maar in kleine stukjes.
Een overgeslagen pauze
Een grens die verschoof.
Een wens die te stil bleef om gehoord te worden.

Tot ze op een dag merken:
Ik weet niet meer precies wat ik wil.
Wat ik voel.
Waar ik eindig en de ander begint.

Het heet zorgzaam, gevoelig, loyaal.
Maar wat als het eigenlijk een oude overlevingskunst is?
Wat als je geleerd hebt dat je liefde verdient door te geven?
Dat je pas goed genoeg bent als de ander het goed heeft?
Wat als je zo veel hebt gezorgd,
dat je vergeten bent dat je ook zelf een plek hebt aan tafel?

Er is een andere manier.

Een manier waarop je nog steeds kunt geven
maar niet ten koste van jezelf.

Waarin je oefent om te voelen: Wat heb ík nu nodig?
En dat serieus neemt, ook als het ongemakkelijk is.
Waarin je leert zeggen: Tot hier.
Niet uit hardheid, maar uit liefde.

Waarin je jouw eigen stem niet langer fluistert,
maar haar langzaam terug uitnodigt.

Adem.
Stilte.
Ruimte.

Jij mag er ook zijn.
Niet alleen als helper.
Maar als mens.
Met jouw ritme.
Jouw grenzen.
Jouw verlangen.

Zonder moeten.
Jouw keuze.

Ook uit het moeten en in het willen stappen? Neem contact met me op voor een oriënterend gesprek. Dat is altijd gratis. Wil je elke week mijn blog in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.