Ouderdom en de zin in/van het leven

ouderdom, Wieteke snijder coaching en advies, blog, mantelzorger, coach, relatie, ervaring, levenservaring,

Ouderdom en de zin in/van het leven

Ouderdom. Ze komt op haar eigen tempo een mensenleven binnen. Soms ongemerkt, maar onverbiddelijk. Ik zie het bij mensen om me heen. Familieleden, ouderen, mensen die ooit mijn leermeesters waren. Nu zijn ze brozer. De vanzelfsprekendheid waarmee ze ooit opstonden, plannen maakten, de dag te lijf gingen, is vervangen door aarzelingen, kleine verliezen, herhalingen, stiltes.

Ik ben mantelzorger en coach. In mijn werk help ik mensen betekenis te vinden, maar in mijn privéleven word ik steeds vaker geconfronteerd met het afbrokkelen van die betekenis. De één wil niet meer wil leven, een ander raakt de draad van de herinneringen kwijt, anderen proberen wankel maar waardig te blijven staan.

Het is confronterend, maar ook verhelderend. Ouderdom haalt de franje weg. Wat ooit netjes en sociaal wenselijk was, laat los. Fatsoen brokkelt af en wat overblijft is de pure mens: soms weerbarstig, soms ontroerend zacht. De ware aard komt tevoorschijn. En ik vind dat mooi, juist in zijn rauwheid.

Wat me steeds opnieuw raakt, is hoe verschillend mensen omgaan met hetzelfde lot. De één vindt nog elke dag reden tot dankbaarheid voor de kleine dingen in het leven. Ondanks pijn en verlies. De ander zakt weg in moedeloosheid, ook al is diens situatie ogenschijnlijk beter. Oud worden is geen voorspelbaar proces, meer een persoonlijk landschap.

Ik leer van die verschillen. Ze maken me oordeellozer. Waar ik vroeger dacht: “Dat had anders gekund”, voel ik nu vooral mildheid. Achter prikkelbaarheid zit vaak angst. Onzekerheid uit zich als wantrouwen. Achter boosheid zit vaak onmacht. Ouderdom legt niet alleen de waarheid van een lichaam bloot, maar ook de waarheid van een leven.

Mantelzorgen is intensief. Het vraagt tijd, energie en een hart dat open blijft. Een kwart van mijn week gaat erin op, naast praktijk, werk, gezin en huishouden. Daarom zorg ik bewust voor mezelf. Bewegen, de natuur in, regelmaat, reflectie en om hulp vragen zijn mijn ankers.

Wat ik leer, telkens weer, is dit: je kunt niet alles oplossen en dat hoeft ook niet. Zorgen betekent niet het lijden wegnemen, maar erbij blijven, met aandacht. Uiteindelijk draait het leven niet om wat we bezitten of presteren, maar om wat we aanraken in de ander. De warmte die we doorgeven. Dat maakt ons mensen.

Hoe kijk jij naar ouder worden? Wat heb jij geleerd van de ouderen in je leven of van het ouder worden van jezelf? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Bijna vijftig en ik heb er zin in!

vijftig, jarig, verhelderend, Wieteke Snijder coaching en advies,

Bijna vijftig en ik heb er zin in!

Volgende maand mag ik vijftig kaarsjes uitblazen. Als ik eerlijk ben, vond ik dat aan het begin van dit jaar nog best een dingetje. Vijftig klonk als een grens. Alsof je vanaf dan zogenaamd niet meer echt meetelt. Alsof je kansen op iets nieuws, iets leukers, vanzelf zouden opdrogen. En ja, de jeugdigheid van je dertigste is er op je vijftigste echt wel af.

Maar in de loop van dit jaar is dat beeld gekanteld. Wat eerst voelde als een afscheid, blijkt nu eerder een thuiskomst. Ouder worden is voor mij niet langer iets om tegenop te zien, maar iets om me op te verheugen. Om dankbaar voor te zijn.

Het voelt verhelderend.

Er valt steeds meer van me af. Verwachtingen waarvan ik dacht dat ze van mij waren, blijken andermans stemmen. Rollen die ooit nodig waren, passen me niet meer. Idealen er vroeger waren, blijken niet de mijne te zijn. Wat overblijft is lichter, eerlijker, rustiger.

Ik merk dat ik minder bezig ben met hoe ik overkom, en meer met hoe iets voelt. Met wat klopt met wat echt van mij is.
En dat geeft vrijheid van mezelf mogen zijn, zonder masker, zonder mooier, aardiger of leuker te doen dan ik ben.

In dat licht zie ik ouder worden niet als aftakeling, maar als verfijning. Als het loslaten van wat me niet meer dient. Tot ik weer uitkom bij mijn eigen kern. En eerlijk gezegd: daar kan een mens niet vroeg genoeg mee beginnen.

Hoe ervaar jij het ouder worden? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Antiloo­pinrichting

Wieteke Snijder coaching en advies, railtechniek, minor, werktuigbouwkunde, antiloopinrichting, antilope, anti-loopinrichting, taalkunde,

Antiloopinrichting

Sinds onze middelste zoon de minor railtechniek volgt, sijpelt er nieuw spoorjargon ons huis binnen. We leren woorden die nergens op lijken, behalve op iets dat toevallig al bestaat. Zo ging het laatst aan tafel over de antiloo­pinrichting.

Dat woord deed bij ons meteen een belletje rinkelen. Of liever gezegd: een hoefje trippelen. Want wat is een antiloo­pinrichting anders dan een plek waar antilopen strafrechtelijk opgeborgen worden of hun therapie uitzitten? Een soort strafsafariversie van een zorginstelling met stro in plaats van linoleum en een oppasser met een schep.

Maar spoorwegmensen bedoelen er iets heel anders mee. In hun wereld gaat het om maatregelen om te voorkomen dat mensen het spoor op lopen of oversteken waar dat niet de bedoeling is: hekken, puntige stenen en andere subtiele hints van “blijf weg van het spoor alstublieft.”

We begrijpen het goed hoor: het aantal ongelukken moet omlaag en daar staan we vierkant achter. Overwegen verdwijnen of worden vervangen door tunnels en bruggen. Alles voor de veiligheid. Toch voelt dat woord antiloo­pinrichting taalkundig gewoon niet lekker. Wij zouden eerder pleiten voor anti-loopinrichting: een inrichting die tegen lopen is, niet tegen antilopen.

Nederland telt natuurlijk geen grote kuddes antilopen. En, zoals mijn schoonmoeder droog opmerkte: “Zelfs áls ze er waren, zouden ze nooit de weg vragen naar die inrichting. En ze kunnen niet eens lezen.”

Daar valt weinig tegenin te brengen.

Welke woorden komen jouw huis binnen en knagen aan je taalgevoel? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

Verbinding en Omdenken: twee sporen komen samen

Verbinding, erkenning, Omdenken, Omdenkkringen, Stichting Omdoen, Wieteke Snijder coaching en advies,

Verbinding en omdenken: twee sporen komen samen


In de auto op weg naar een afspraak beluisterde ik zoals elke maandag de Omdenken-podcast. Dit keer een special over de Omdenkkringen die van start zijn gegaan. Geestelijk vader van Omdenken Berthold Gunster sprak met de initiatiefnemers van de pilot Omdenkkringen. Zij vertelden over hun ervaringen met hun pilot-groepen, Hoe ze deze samenbrachten, onzekerheden, opbrengsten, het elkaar ontmoeten en ruimte maken voor ieders inbreng.

Afgelopen weekend attendeerde mijn vader mij op het interview dat Annemiek Schrijver had met psychiater Jim van Os in De Verwondering. Ik beluisterde het gesprek in mijn podcast-app op de terugweg. Jim sprak over verbinding als medicijn, bijvoorbeeld bij psychose. Over hoe we niet genezen door afstand, maar door nabijheid. Over hoe herstel begint waar mensen elkaar werkelijk ontmoeten. Willen erkennen dat ze het ook niet weten, maar willen helpen zoeken naar de zin. En ik merkte: dit is eigenlijk hetzelfde gesprek als dat met Omdenken. Alleen de taal verschilt.

Waar Jim spreekt over psychose, herstel en zingeving, spreekt Berthold met de initiatiefnemers over omdenken, kwetsbaarheid en de kracht van de groep. Maar beiden raken aan hetzelfde: de menselijke behoefte aan verbinding en betekenis. Aan samen doen. Een luisterend oor zonder oordeel, het delen van verwarring, het zoeken naar wat klopt. Behoefte aan erkenning en herkenning in de problemen die we ondervinden als mens.

Stichting Omdoen faciliteert dat mensen elkaar vinden om zulke gesprekken aan te gaan. Niet omdat alles opgelost moet worden, maar omdat het al helpt om je uit te kunnen spreken. Dat is precies wat Van Os bedoelt: positieve zingeving groeit in contact.

Ik vind het ontroerend dat psychiatrie en omdenken elkaar op deze manier ontmoeten. En zelfs met de uitgesproken intentie: er staan bijna honderdduizend Nederlanders op de wachtlijst voor de GGZ. Terwijl heling niet iets is wat met je gebeurt, maar iets wat tussen ons ontstaat. Waar we moeite voor moeten willen doen. Moed voor op moeten durven brengen om onszelf kwetsbaar op te stellen en tijd nemen in ons drukke schema voor niet-weten, elkaar toelaten, ook als het schuurt. We hebben elkaar en positieve zingeving nodig om mens te blijven. Met nieuwsgierige, open, oordeelloze luisteraars. Het begint waar we elkaar echt ontmoeten.

Welke rol speelt ontmoeten in jouw leven? Ik vind het leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.