Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wieteke Snijder coaching en advies, zingeving, levensenergie, zoektocht, zin, richting, betekenis, energie, coaching, coach, therapeut, Ede, bezielend coach,

Zingeving. Wat geeft jouw leven zin?

Wat is nou eigenlijk zin? Is iets zinnig? Of zinvol? Of geef je er eerst zin aan? Moet je zin maken? Wat is zingeving? En krijgt iets betekenis omdat je het doet, of doe je het omdat het betekenis heeft? Het woordje ‘zin’ gebruiken we vaak. We staan er nauwelijks bij stil welke betekenissen het allemaal heeft. We hebben zin in iets, zoeken zingeving, noemen iets zinvol. Maar wat is zin?

Het woord ‘zin’ gebruiken we als uiting van een verlangen, om ergens betekenis aan te verbinden en om de richting van ons handelen te bepalen. En als deze drie met elkaar kloppen, voel je het leven stromen. Die stroom van het leven onderzoek ik met cliënten die zich met zingevingsvragen melden in mijn praktijk.

Zingevingsvragen gaan dus over de stroom in het leven ervaren. Letterlijk in flow zijn. Je kunt daar een verlangen naar hebben of je kunt nadrukkelijk ervaren dat die stroom is onderbroken. Bijvoorbeeld als je worstelt met verlies van werk, gezondheid of een gedroomd toekomstperspectief. Maar ook als je vol zin bent begonnen aan je pensioen, een nieuwe baan of relatie en je aanloopt tegen verlies van levensenergie. Ook dan kunnen de zin in het leven en de zin van het leven elkaar missen.

Zinloosheid ervaren, de zin missen, leegte, dat is een spannende plek om te zijn. Het is heel menselijk om van het niet-weten weg te willen rennen. Maar als de kwestie het onderzoek waard is, is de pijn ook groot genoeg om de leegte te durven ervaren. Want er is moed voor nodig om de leegte, het niet-weten, te erkennen en verdragen. Om daar te blijven, stil te zijn en te voelen wat zich aandient. Als het lukt om de leegte onder ogen te zien, te omarmen, geeft dat wat daar in die leegte ontstaat een andere zin.

Daar begint opnieuw de zoektocht naar wat nu zin wordt. Wat draagt jou verder? Het helpt als je jezelf hebt leren kennen onderweg. En anders is het een gepast moment om daarmee te beginnen. Dan is het goed om dit te begrijpen: Zin die je leeg trekt, waar je levensenergie op inlevert, klopt niet met wie je bent. Maar zin die je voedt valt samen met wie je bent.

Om dat te ontdekken heb je soms wat hulp van anderen nodig om je te spiegelen of te beschrijven onder welke omstandigheden ze jou hebben zien floreren. Maar je kunt het ook heel subtiel voelen aan je lijf als het ‘klopt’. Er is ruimte, tijd, je ontmoet de juiste mensen, vindt de juiste informatie. Je voelt dat je meewerkt met jezelf. Zin verschijnt wanneer je leeft vanuit die stroom of je laat meevoeren op die stroom. Dan kun je momenten ervaren dat je ‘op je plek’ bent.

Zingeving beweegt op die manier mee met je leven. ‘De zin van het leven’ staat niet vast, maar is net zo veranderlijk als jij dat bent. Je ontwikkelt je, je transformeert. De zin in het leven en de zin van het leven veranderen mee. Uiteindelijk is zingeving je leven zó inrichten dat het overeenkomt met wie je werkelijk bent. Dat het klopt met de manier waarop jij in elkaar zit, met jouw talenten, jouw grenzen, jouw manier van liefhebben, jouw ritme. En dat je voelt ‘dit ben ik. En zo wil ik leven’. Heb je er al zin in?

Wat geeft jouw leven zin? Ben je de zin ook wel eens kwijt? En hoe hervind je die dan? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De zachtheid van afscheid

afscheid, Wieteke Snijder coaching en advies, verdriet, rouw, vieren, leven,

De zachtheid van afscheid

Voor afscheid van een overleden persoon bestaan rituelen. We kunnen elkaar vasthouden, samen herinneringen ophalen, met een kaars, lied, diavoorstelling of een toespraak iets van troost scheppen. Voor het verlies van je eigen jeugdigheid of verlies van verstandelijke vermogens bestaat zo’n ritueel niet. Daar staan we vaak alleen in. Toch is de rouw daarin ook aanwezig.

Verdriet haalt niet alleen iets of iemand weg, het verzacht ook. Het opent het hart. Juist omdat het je dwingt stil te staan bij wat er wél is. De liefde die blijft, de mensen die je dragen, zelfs wanneer lichamen of herinneringen dat niet altijd meer kunnen.

Juist daarom wilde ik mijn vijftigste verjaardag vieren. Ik wilde er een feest van maken, een viering van het leven. Ik wilde vieren in overvloed, vol dankbaarheid. Tijdens mijn verjaardagsfeest heb ik mijn brief aan vrienden en familie voorgelezen. Ik keek rond, voelde me met ieder van hen verbonden. Het emotioneerde me dat al deze lieven mensen de moeite genomen hadden om er te zijn. Hoe bijzonder het is om samen te eten, te lachen, te praten, zelfs als kort daarvoor een overlijden eraan herinnerde hoe kwetsbaar dat allemaal is.

In de week na het feest volgde het afscheid van de overledene en de uitvaart. Na de crematie maakten we als neven en nichten meteen een plan om de hele familie weer eens bij elkaar te verzamelen en niet het volgende afscheid af te wachten. In dat voornemen zat duidelijk de wens om elkaar vast te houden zolang het kan.

Elkaar opzoeken, elkaar écht ontmoeten is misschien wel het ritueel dat we nodig hebben voor de rouw die geen naam heeft. Voor het verlies dat zich niet laat vangen in een ceremonie. Blijven kiezen voor verbinding, nabijheid en oprechte aandacht, ook als het leven tegenzit.

Rouw leert ons dat liefde nooit ophoudt, maar van vorm verandert. En dat het leven, zelfs midden in verdriet, uitnodigt om verder te gaan met zachtere ogen en een opener hart.

Leve het leven. En leve de mensen die het lichter maken.

Hoe ga jij om met afscheid in je leven? Fijn als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De stilte tussen de dingen

Wieteke snijder coaching en advies, de stilte tussen de dingen, stilte, reflectie, rust, ruimte, adem, lucht, coach, relatie, introspectie, reflectie

De stilte tussen de dingen

Als we er niet bewust ruimte voor maken, is stilte zeldzaam. Niet alleen letterlijke stilte, maar ook de mentale ruimte tussen gebeurtenissen. We vullen elk moment, elke leegte, elk gaatje in de dag. Dus ik vraag me af: wat gaat er verloren als de stilte verdwijnt? Wat kunnen terugvinden als we haar (weer) toelaten?

Wachten op de trein, in de wachtkamer bij de tandarts, in de rij voor de kassa of tijdens een etentje als je tafelgenoot even gaat plassen; allemaal momenten dat je gedachteloos je telefoon pakt om gericht of doelloos de tijd te doden. Zonder telefoon of iets van afleiding ervaren we een leegte, een ongemakkelijkheid.

Behalve het wegvallen van de activiteit, de vulling, weten we ons soms letterlijk geen houding meer te geven, bewust als we ons ineens zijn van de leegte, ons lichaam en het vacuüm dat ontstaat. We willen ruis, afleiding, woorden. Zelfs een wandeling vullen we efficiënt met een podcast, telefoongesprek, muziek of onze gedachten.

Toch als je erbij stilstaat, is stilte helemaal niet zo’n vervelend iets. Het betekent niet automatisch leegte, dat is alleen maar onze invulling ervan. Stilte geeft ruimte. Om even in je innerlijk na te gaan wat er echt speelt. Ruimte om te voelen (en ja, dat is soms ongemakkelijk, want je voelt ook wel eens iets onbehaaglijks), maar ook ruimte om te ademen en dat te onderzoeken waar we anders aan voorbij gaan.

Wat gebeurt er als we de leegte niet opvullen, maar ontmoeten? Als we haar zien als een tussenruimte, niet tussen twee dingen, maar als iets op zichzelf? Ruimte om te zijn, in de stilte tussen de dingen?

Wat ervaar jij in de stilte tussen de dingen? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.

De moed om mezelf te zijn

mezelf zijn, Wieteke Snijder coaching en advies, moed, eerlijkheid, durf,

De moed om mezelf te zijn

Er zijn dagen waarop ik precies weet wie ik ben. Dan loop ik buiten, voel de regen op mijn wangen en de wind door mijn haar. Ik heb gezorgd voor mijn lijf, gedaan wat er moest gebeuren. Dan klopt het en geeft het gewone leven genoeg betekenis.

En soms is het alsof ik mijn eigen licht niet meer bereik. Ik doe de dingen, maar lusteloos. De energie waarmee ik normaal gesproken zing, schrijf en werk, is kwijt. Dan wacht er iets in mij tot ik weer aanwezig kan zijn. Of durf te zijn. Ik heb een hekel aan dat lamlendige gevoel.

Wat is dat voor gevoel? Het is een somberheid die al bij me is zolang ik me kan herinneren. Het heeft iets te maken met mezelf verlaten. Met momenten laten gaan die belangrijk voor me zijn. Van teleurstellingen incasseren en vergoelijken dat ze gebeuren. Momenten dat ik me klein maak of woorden inslik om de vrede te bewaren. Mijn eigen grenzen overschrijd om me geliefd en niet afgewezen te voelen. Het gaat onder mijn huid zitten en voor ik het weet ben ik weer bezig te overleven in plaats van te leven en komt die somberheid weer opzetten.

Het gebeurt en ik wil dat niet. Maar voor mezelf staan brengt risico’s met zich mee. Risico om als onaangenaam ervaren te worden. Risico om buiten de ‘tribe’ te vallen, om af te wijken. Voor mezelf staan vraagt moed. Het gaat tegen mijn gevoel van veiligheid in om steeds trouw te zijn aan wat ik voel, wie ik ben, waarnaar ik verlang. Om mijn waarheid te spreken, ook als die spanning oproept. Het vraagt om eerlijkheid, maar ook om mildheid naar mezelf, omdat het vaak nog niet lukt.

Ik voel steeds sterker dat mijn leven pas klopt als het echt van mij is. Dat ik niet kan blijven leven in dienst van andermans verwachtingen. Dan moedig ik mezelf aan: Durf maar. Zeg maar wat waar is. Laat maar zien wie je bent.Want ik weet ook uit ervaring dat als ik mezelf laat zien, er soms juist meer verbinding ontstaat. Natuurlijk niet met iedereen en ook zeker niet altijd. Niet iedereen me hoeft te begrijpen en afwijzing is geen ramp, want het helpt me ruimte te maken wat wél bij me past.

Volgende week word ik vijftig. Een mooi moment om te besluiten dat ik niet meer wil leven vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. Oervertrouwen. Het besef dat ik hier ben om iets echts te brengen, niet iets perfects. Dat ik mag creëren, zingen, schrijven en verbinden op mijn manier.

Dat betekent ook dat ik wil blijven oefenen in eerlijkheid. Soms struikel ik, soms zwijg ik, soms komt mijn reactie er bot, ongenuanceerd en fel uit. Soms lukt het om mezelf niet te veroordelen, maar gewoon te ademen en opnieuw te proberen. Dat is geloof ik wat moed in feite is: niet dat je niet bang bent, maar je angst voelt en toch beweegt. Dat je jezelf toestaat om echt mens te zijn, met alles erop en eraan. En je om met Berthold Gunster te spreken op jouw eigen manier door het leven te harken.

Ik ben benieuwd: herken jij de spanning tussen erbij horen en trouw blijven aan jezelf? Leuk als je terugpraat. Neem contact met me op of laat een reactie achter. Wil je elke week mijn schrijfsel in je tijdlijn op LinkedIn? Volg me of stuur me een connectieverzoek.